Ο φόβος “γεννά” καρότα

“Ο κηπουρός μπορεί ν’ αποφασίζει τι είναι καλό για το καρότο, όμως κανένας δεν μπορεί ν’ αποφασίζει τι είναι καλό για τον άλλον”.

Η φράση ανήκει στον Γάλλο φιλόσοφο Jean Paul Sartre και θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι αποτελεί ουσιαστική διαπίστωση, πως ο κάθε άνθρωπος πρέπει να λαμβάνει τις αποφάσεις που επιθυμεί για τη στάση που θα κρατήσει ζώντας σε τούτη την κοινωνία αλλά και δίπλα ή απέναντι στους συμπολίτες του.

Μία απόφαση που επηρεάζει και αφορά άμεσα εμάς, δεν μπορεί να ληφθεί από άλλον άνθρωπο, παρά μόνο από εμάς. Πόσο μάλλον όταν με τη στάση μας και τη θέση μας, έχουμε κληθεί να πράξουμε ό,τι είναι δυνατόν για τη βελτίωση του τόπου μας και για το μέλλον των συμπολιτών μας, τότε – πολύ περισσότερο από κάθε άλλη φορά – έχουμε χρέος κι ευθύνη να αναρωτηθούμε, να αποφασίσουμε και να πράξουμε, διότι εν τέλει... θα κριθούμε!

Οι βιαστικές αποφάσεις πολλές φορές μπορεί να οδηγούν σε βιαστικές ενέργειες αλλά και να δημιουργούν βιαστικές εικόνες. Εικόνες που γρήγορα εξανεμίζονται. Η απόφαση ορισμένων προσώπων να δηλώσουν βιαστικά “παρών” – πολλώ δε μάλλον – όταν πρόκειται για ομάδα που βρίσκεται ήδη στα κοινά κι επιθυμεί να έχει συνέχεια, οφείλει να έχει τα συστατικά του διαλόγου, της πολυφωνίας, της συνεργασίας και της σύμπραξης – ουσιαστικά - και όχι κατ΄ επίφαση. Αλλά αυτά τα στοιχεία προϋποθέτουν απαραίτητα κάτι: Η απόφαση να είναι συλλογική. Γιατί στην περίπτωση που είναι ατομική ή έστω μειοψηφική, προφανώς δεν εκφράζει τα μέλη και προδίδει την έλλειψη επικοινωνίας και συνοχής που φαίνεται να υπάρχει.

Αν δεχθούμε πως η μεγαλύτερη καταστροφή της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής, προέρχεται από το φόβο και τη μη ύπαρξη βούλησης των πολλών, τότε είναι γεγονός ότι η καθημερινότητα δεν έχει ελπίδα να αλλάξει προς το καλύτερο. Αντίθετα, έχει πολλές πιθανότητες να οδηγηθεί προς το χειρότερο. Και τότε είναι που πληθαίνουν... οι κηπουροί!

Μικρογραφία της προαναφερθείσας κατάστασης συναντά κάποιος και σε άλλους τόπους όπως η Σύρος. Η εικόνα προχειρότητας μίας παράταξης, η οποία ανακοινώνει ότι θα αναμετρηθεί ξανά στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, δεν πείθει, δεν εμπνέει και – μαθηματικά – δε δύναται να έχει θετικό αποτέλεσμα. Εκ των παρατηρηθέντων λοιπόν, ως πολίτες έχουμε τη δυνατότητα και το χρόνο, να σκεφθούμε: Γιατί στη συνέντευξη Τύπου που παραχωρήθηκε, δεν υπήρξε χρονική συνοχή στην παρουσία των μελών και κάποιοι – που έχουν περάσει από την ίδια θέση εντός δημοτικού συμβουλίου – καθυστέρησαν να παραστούν; Μήπως δε συνηγορούν στην “κοινή” απόφαση; Κι αν όχι – θεμιτό να διαφωνεί κάποιος – γιατί δίνει τελικά το “παρών” και δεν εκφράζεται; Δεν αντιλαμβάνεται ότι η διαφοροποίηση είναι εμφανής; Ή μήπως υπήρχε πρόθεση να γίνει αντιληπτή; Δεν θεωρούν ότι δεσμεύονται; Αυτά τα πρόσωπα γιατί ακολουθούν και δεν αποφασίζουν; Δεν αντιλαμβάνονται ότι αποκαλύπτουν το “πλαστό” της κοινής απόφασης αλλά πολύ περισσότερο ότι εκθέτουν τον ίδιο τους τον εαυτό; Κι αν τα υπόλοιπα μέλη – κάποια εκ των οποίων ψιθυρίζουν ότι δε θα θέσουν υποψηφιότητα, αλλά παρόλα αυτά αποτελούν μέρος του παζλ – διαφωνούν, γιατί δεν το δηλώνουν επίσημα; Κι εν τέλει, γιατί σε μία παράταξη που “χτυπά” ξανά την πόρτα των δημοτών, παίρνει το λόγο μόνο ένας;

Αυτό που υποστηρίζω είναι πως η κοινή απόφαση, θέλει κοινή παρουσία, κοινό λόγο και άρα, ουσιαστική συνέντευξη Τύπου. Σαφείς απαντήσεις και δυναμικές παρουσίες. Χρειάζεται επικεφαλής και όχι κηπουρό, αλλά κρίνονται απαραίτητα τα μέλη και όχι τα... καρότα. Απαιτεί συνειδητή στάση και όχι προκλητική αδιαφορία και φυσικά προϋποθέτει βούληση κι επιλογή!

Εν κατακλείδι, στην περίπτωση που επιθυμείς να προσφέρεις από το ίδιο μονοπάτι, συμμετέχεις, στην περίπτωση που διορθώνεις το βάδισμά σου, φεύγεις και στην περίπτωση που φοβάσαι, απλά ακολουθείς!