"Ωσαννά, έρχεται ο ευλογημένος Βασιλιάς μας"

Κυριακή των Βαΐων, δύο εικόνες με διάφορα πρόσωπα. Η μία σκοτεινή, η άλλη φωτεινή. Και στις δύο εικόνες είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος μετά την Ανάσταση του Λαζάρου, ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα για τελευταία φορά. Για να σταματήσει τα δάκρυα όλων των ανθρώπων. Πηγαίνει εκεί για να ζήσει τα Πάθη του. Έρχεται όμως σαν Βασιλιάς και θα καταλήξει στον Σταυρό.

Κι αυτό, όχι μόνο το ξέρει, το θέλει, το λαχταράει. Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Ματθαίο, έρχεται τρέχοντας.

Όπως σημειώνει η κ. Αλεξάνδρα Φετουρή στα σημερινά «Μηνύματα Πίστεως», οι περισσότεροι από εκείνους που βλέπουν τον Κύριο να έρχεται, δεν καταλαβαίνουν πώς έγινε το θαύμα του Λαζάρου. Βγαίνουν όλοι στο δρόμο τον υμνούν, τον δοξάζουν, κρατούν Βάγια και από το στόμα τους ηχεί το Ωσαννά. «Έρχεται ο βασιλιάς μας», φωνάζουν. Ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος, ένα ποτάμι από λαό κάνει ένα σεισμό αγάπης. Οι άνθρωποι ζητούν να τον δουν Βασιλιά, αφού ανέστησε το Λάζαρο. Εύκολο είναι.

Όμως, αυτοί οι άνθρωποι που σήμερα φωνάζουν, αύριο θα τον κατηγορήσουν, θα τον δικάσουν επειδή ομολόγησε ότι είναι ο Μεσσίας. Δε σκέφτηκαν ότι εάν δεν ήταν Μεσσίας, δεν θα μπορούσε να είναι αναστήσει τον νεκρό. «Τι άλλο πρέπει να κάνει αυτός ο νικητής του Θανάτου για να μας βγάλει από τον τάφο της απιστίας;».

Γι’ αυτό ο Χριστός ακούει όλες αυτές τις ευφημίες αλλά ούτε χαίρεται, ούτε γελάει. Κλαίει γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν που στη Θεότητά του, κλαίει για εκείνους που τον είδαν και τον βλέπουν σαν έναν σοφό διδάσκαλο, κοινωνικό αναμορφωτή,, κλαίει για όλους εμάς που τον φωνάζουμε στις μπόρες και στον ήλιο τον ξεχνούμε.