Η αλεπού που ήταν «κότα»

Ξέχνα αυτά που ήξερες μέχρι σήμερα. Όσα δεν φτάνει η αλεπού, δεν τα κάνει πια κρεμαστάρια, τα ξεφωνίζει στα social media. Κακό του κεφαλιού της, γιατί έτσι ο κόσμος μαθαίνει τα κόμπλεξ και τις αδυναμίες της. Η επιτυχία του διπλανού εισπράττει πολλά like και η δημόσια αποδοκιμασία της είναι μια απόπειρα να τα ξεπεράσει.

Με τούτα και με κείνα, η αλεπού χαραμίζει την εξυπνάδα και την πονηριά της. Καταφεύγει στον κοινωνικό σχολιασμό, παριστάνοντας την ηθικολόγο και τη δικαστική λειτουργό. Κάθεται μπροστά από μια οθόνη και μοιράζει «ποινές». Σαν άλλη Πυθία, μαντεύει τα κίνητρα των «κατηγορουμένων» και προσπαθεί να μας πείσει για τα «παραπτώματά» τους. Πολλές φορές, όμως, αγγίζει τα όρια της γραφικότητας και της δικομανίας.

Τη μία ημέρα, «καταδικάζει» τις εφημερίδες που φιλοξενούν στις σελίδες τους σχολικές δράσεις και την άλλη, τους εκπαιδευτικούς που προβάλλουν το έργο τους. Η αλεπού πιπιλάει τη γνωστή καραμέλα: «οι εκπαιδευτικοί και οι Σύλλογοι Γονέων δεν δουλεύουν για να γίνουν θέμα στις εφημερίδες». Κάτω από τη γλώσσα της κρύβεται μία ακόμη… η ζήλια.

Η αλεπού αγνοεί στοιχειώδη πράγματα. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέξει την πολιτική που θα ακολουθήσει. Το ίδιο και ένα σχολείο. Εάν είναι αντίθετο στην εξωστρέφεια, πραγματοποιεί τις δράσεις του «κεκλεισμένων των θυρών». Εάν πάλι επιθυμεί να αναδείξει το έργο της μαθητικής και εκπαιδευτικής του κοινότητας, καλεί τους δημοσιογράφους να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις τους, να φωτογραφίσουν και να γράψουν.

Η αλεπού πάσχει από προβληματάκια αντίληψης. Αδυνατεί να ξεχωρίσει το μικρό από το μεγάλο, το ουσιώδες από το ανούσιο, τα ξερά από τα χλωρά. Κατά συνέπεια, δεν αναγνωρίζει ούτε τις διαφορές ανάμεσα στις δράσεις εντός σχολικού περιβάλλοντος και τις ανοιχτές -στο ευρύ κοινό- μαθητικές εκδηλώσεις.

Συναυλίες, μουσικά αφιερώματα σε καταξιωμένους συνθέτες και θεατρικές παραστάσεις σχολικής μονάδας, με μεγάλη ιστορία στην Ερμούπολη, έχουν βρει κατά καιρούς μία θέση στο πολιτιστικό πρόγραμμα του Δήμου. Οι εκδηλώσεις αυτές συνδιοργανώνονται με τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, ο οποίος επικροτεί, υποστηρίζει και επιθυμεί να καταστήσει γνωστό στην τοπική κοινωνία, το έργο παιδιών και εκπαιδευτικών. Εν γνώσει τους, λοιπόν και με τη δική τους συνδρομή, οι δράσεις προωθούνται και «ταξιδεύουν» διαδικτυακά, αναδεικνύοντας πέρα από τα στενά όρια του νησιού τόσο το μεράκι και την όρεξη των υπεύθυνων εκπαιδευτικών, όσο και τη δημιουργικότητα, τις δεξιότητες και το ταλέντο των μαθητών.

Σε αυτές, προστέθηκε πρόσφατα και η παρουσίαση ενός αναμνηστικού λευκώματος, στο πλαίσιο εκπαιδευτικού προγράμματος, το οποίο φώτισε ένα από τα σημαντικότερα «κεφάλαια» της αρχιτεκτονικής πολιτιστικής κληρονομιάς της Ερμούπολης. Η βαρύτητα του θέματος σε συνδυασμό με την ανάμειξη πολλών και διαφορετικών φορέων και φυσικών προσώπων έφερε τους «σταθμούς» και τα αποτελέσματα του προγράμματος στην πρώτη γραμμή της τοπικής επικαιρότητας.

Η δημοσίευση σχετικών άρθρων και φωτογραφιών σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα σχολιάστηκαν αρνητικά από τις γνωστές «αλεπούδες» που λόγω της αδυναμίας τους να πηδήξουν οι ίδιες ψηλά, κατακεραυνώνουν όσους τα καταφέρνουν. Με τον ισχυρισμό μάλιστα πως, οι εκπαιδευτικοί εκθέτουν τα παιδιά επειδή φωτογραφίζονται μαζί με χορηγούς – υποστηρικτές των δράσεών τους, αποδίδουν στους συναδέλφους τους βαρύτατους χαρακτηρισμούς (κομπλεξικοί, παράνομοι και ανήθικοι).

Το αστείο δε είναι ότι την ίδια στιγμή που έχουν πάρει το φτυάρι και ανοίγουν λάκκους, οι γονείς των μαθητών αναδημοσιεύουν όλες τις αναφορές στα παιδιά τους με περίσσεια χαρά και υπερηφάνεια. Τα ίδια συναισθήματα που ένιωσαν τόσο στις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις, όσο και στην εμφάνιση της σχολικής χορωδίας στο Θέατρο Απόλλων. Εκδηλώσεις που παρακολούθησαν και φωτογράφισαν δεκάδες κάτοικοι και επισκέπτες του νησιού.

Επομένως, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η «μουρμούρα» δεν βασίζεται στη μη τήρηση της δεοντολογίας, αλλά σε προσωπικές εμπάθειες οι οποίες πηγάζουν από απωθημένα, κόμπλεξ και άλλα κατώτατα αισθήματα. Όταν η έκφραση μίας διαφορετικής άποψης επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά με τα βέλη στραμμένα στους ίδιους στόχους (εφημερίδες – κάποιοι εκπαιδευτικοί), η εμμονική της διάσταση είναι εξόφθαλμη και η διαιώνιση της παρούσας κατάστασης δεδομένη. Οι «κάποιοι εκπαιδευτικοί» θα συνεχίσουν να δέχονται συγχαρητήρια για τη ΔΟΥΛΕΙΑ τους και οι «αλεπούδες» να παριστάνουν τις «κότες» πίσω από μία οθόνη.