Ορκίσου

Άρχισαν στον ένα μετά τον άλλο Δήμο να πραγματοποιούνται οι ορκωμοσίες των νέων δημοτικών αρχών.

Τηρήθηκαν όλες οι νόμιμες διαδικασίες και ημερολογιακά δίνεται πλέον η δυνατότητα να ορκιστούν οι νέοι τοπικοί άρχοντες.

Όλα καλά κι όλα κατά τα τυπικόν.

Έλα όμως που κάποιοι το έχουν δει λίγο παραπάνω «άρχοντες» από ότι πρέπει και εκεί είναι που αρχίζει το πράγμα και μπερδεύεται.

Πριν ξεκινήσει να εκτυλίσσεται το κεντρικό μέρος του τελετουργικού έχει προηγηθεί μία σειρά ενεργειών που έχουν ως τελική στιγμή αυτή της ορκωμοσίας.

Έχουν τηρηθεί οι εκ του νόμου οριζόμενες χρονικές προθεσμίες για την κατάθεση των ενστάσεων, δηλαδή το δεκαήμερο από την ημέρα επικύρωσης από το Πρωτοδικείο των καταλόγων των εκλεγμένων και βάσει αυτού ορίστηκε και η ημερομηνία της ορκωμοσίας. Όταν αυτή αποφασίστηκε υπήρξε σχετική δημόσια ενημέρωση, ώστε όσοι εκ των πολιτών ενδιαφέρονται να παραστούν στην τελετή.

Πολύ πριν την καθορισμένη ώρα τέλεσης της ορκωμοσίας, πλήθος κόσμου προσέρχεται στον χώρο που θα πραγματοποιηθεί η τελετή, γεμίζοντας τον ασφυκτικά, όπως συμβαίνει συνήθως σε ανάλογες περιπτώσεις.

Μεγάλος και ο αριθμός των εκλεγμένων, οι οποίοι προσέρχονται για να δώσουν τον όρκο τους για την ανάληψη των καθηκόντων τους. Εκεί, γύρω τους, και οι δικοί τους άνθρωποι, για να μοιραστούν την ιδιαίτερη τιμητική στιγμή, να καμαρώσουν, να συγχαρούν και γιατί όχι να συγκινηθούν.

Όλη η τελετή έχει ως κεντρικούς ήρωες του νεοεκλεγμένους. Τι πιο φυσικό λοιπόν αυτοί να βρίσκονται στο προσκήνιο. Αμ δε. Πρώτοι και μπροστά - μπροστά μοστράρονται οι κάθε λογής «παράγοντες», όσοι νομίζουν ότι το να ανήκουν σε ένα κόμμα αποτελεί αξίωμα.

Το γεγονός για το οποίο βρέθηκαν εκεί δεν φαίνεται να τους απασχολεί. Τα πρόσωπα τα οποία εξελέγησαν ούτε που τους ενδιαφέρουν. Μόνο τους μέλημα να καμαρώνονται ως δήθεν επίσημοι και φυσικά το να μην λείπουν από τις φωτογραφίες και τα τηλεοπτικά πλάνα.

Αυτοί δε που έπρεπε να δώσουν τον όρκο τους, πέραν μερικών που είχαν την τύχη να βρουν χώρο να σταθούν εκεί που διαδραματιζόταν το τελετουργικό, οι περισσότεροι εξοβελίστηκαν στις τέσσερεις γωνιές, χωμένοι, κρυμμένοι, στριμωγμένοι, μέσα στο πλήθος του κόσμου.

Μα καλά ο τάδε δεν εξελέγη; Που είναι; Δεν θα ορκιστεί σήμερα; Αυτοί ήταν οι ψίθυροι που ακουγόντουσαν συχνά μεταξύ του κόσμου που παρακολουθούσε την τελετή.

Μα ναι, φυσικά και εξελέγησαν, φυσικά και ήταν εκεί, την ιδιαιτέρως τιμητική γι’ αυτούς στιγμή. Όμως σιγά μην τους αφήσουν χώρο τα αρπακτικά της προβολής, για να φανούν. Σιγά μην αναγνωρίσουν οι μαϊντανοί της τοπικής πολιτικής σκηνής ότι η τιμή την συγκεκριμένη ημέρα είναι για άλλους, στους οποίους οφείλουν να την αποδώσουν. Αυτά μάλλον είναι ψιλά γράμματα για όλους αυτούς που νομίζουν ότι ανήκουν στους επισήμους, που θεωρούν ότι εμφανιζόμενοι στις πρώτες σειρές τέτοιων γεγονότων αποκτούν πολιτική οντότητα, που δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή η τακτική, που επανειλημμένως εφαρμόζουν σε κάθε ανάλογο γεγονός, αυξάνει το αρνητικό εις βάρος τους σούσουρο. Αχ και να μπορούσαν να ακούσουν τα όσα λεγόντουσαν μεταξύ τους πλήθους. Την απαξίωση και την κοροϊδία.

Αυτοί σε αντίθεση με τους άλλους. Εκείνους που σε κάθε ανάλογη περίσταση αποδεικνύουν το μέγεθος της αξιοπρέπειας τους. Που ενώ είχαν κάθε λόγο να σταθούν μπροστά επέλεξαν να παρακολουθήσουν με σοβαρότητα το γεγονός, αποδεικνύοντας ότι η παρουσία τους εκεί δεν ήταν για τις φωτογραφικές αποτυπώσεις αλλά πραγματικά για να τιμήσουν τους ανθρώπους αυτούς που ο κόσμος με την ψήφο του τους τίμησε, αυτούς που αναλαμβάνουν να διοικήσουν τον τόπο.

Όσο για εσάς τους εκλεγμένους. Τώρα πια, μετά έστω αυτή την κωμικοτραγική ορκωμοσία που σας επεφύλαξαν, ξεκινάτε για τα δύσκολα. Κι αφήστε τα εν λόγω «ζαρζαβατικά» να στολίζουν τις φιέστες που αγαπούν να παραβρίσκονται.