Εμπρός Πίσω... σε έλεγκαντ έκδοση

Το «Καφέ της Χαράς» επιστρέφει φέτος στους τηλεοπτικούς δέκτες μας, μετά από δεκαπέντε χρόνια. Μέχρι σήμερα, ελάχιστες πληροφορίες έχουν δοθεί γι’ αυτό το comeback και δε γνωρίζουμε, αν ο περιβόητος Περίανδρος Πώποτας παραμένει ακόμα Δήμαρχος Κολοκοτρωνιτσίου, καταρρίπτοντας το ρεκόρ συναδέλφων του στην τοπική αυτοδιοίκηση με εξίσου πολυετή θητεία.

Ωστόσο, το κενό που άφησε πίσω του ο χαρακτήρας του Χάρη Ρώμα, φαίνεται πως, όλο αυτό το διάστημα αναπληρώθηκε από άλλους ασχολούμενους με τα κοινά που γοητεύτηκαν από το μότο του Πώποτα «εμπρός πίσω». Σύνθημα το οποίο αποτελεί αναμφισβήτητα τη «σημαία» τους στον τομέα, που οι ίδιοι έχουν αναλάβει.

Πολλοί διοικούντες θα έχαναν σίγουρα τη θέση τους, αν λαμβάναμε υπόψη μας την ηλικία τους… Όχι αυτή που υπολογίζουμε βάσει της ημερομηνίας γέννησης στην ταυτότητα… αλλά την ηλικία που υποδηλώνεται από τις πράξεις τους. Κάποιος που συμπεριφέρεται σαν πεντάχρονο, καλό θα ήταν να κάτσει στη γωνία να παίξει με τα τουβλάκια του και να μην πονοκεφαλιάζει, αποφασίζοντας για σοβαρά θέματα του τόπου. Εκτός κι αν δεν τα αντιμετωπίζει με την ίδια σοβαρότητα που επέδειξαν οι προκάτοχοί του.  Νεαρότεροι, που αποδείχθηκαν αρκετά ώριμοι και έτοιμοι να κολυμπήσουν στα βαθιά, χωρίς να ζητήσουν σωσίβια λέμβο με λουλουδάτη ομπρελίτσα, που θα ήταν πιο… έλεγκαντ.

Τα «πεντάχρονα της αυτοδιοίκησης» δε σηκώνουν πάρα πολλά. Έχουν βάλει σκοπό να μας πείσουν ότι μπορούν να σταθούν στις δικές τους δυνάμεις και φυσικά, δε δέχονται βοήθεια. Οποιαδήποτε συμβουλή τη μεταφράζουν ως «υπόδειξη και εμπάθεια». Θέλουν τόσο πολύ να τα κάνουν όλα μόνα τους, που ξύνουν τα νύχια τους για καυγά. Χωρίς κανείς να τα προκαλέσει. Οι μεγαλύτεροι συμπληρώνουν ένα κομμάτι του παζλ που τα ίδια παλεύουν με τις ώρες και αυτά, το διαλύουν, χωρίς δεύτερη σκέψη, για να το ξαναφτιάξουν από την αρχή.

«Για άχρηστους μας περάσατε; Please! Καλή η συνεργατικότητα, αλλά το παζλ είναι προσωπική υπόθεση. Και όταν το τελειώσουμε, το δικό μας όνομα θα γραφτεί από κάτω, κανενός άλλου».

Όλα για το όνομα… όλα για τη μητέρα μου… όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Για να καταλάβουμε τι παθαίνει κάποιος, μόλις πάρει λίγη εξουσία στα χέρια του. Τρελαίνεται, αφηνιάζει, μεταλλάσσεται… Δε θυμίζει σε τίποτα αυτό που ήταν πριν και λειτουργεί πονηρά. Προσπαθεί να πείσει τους γύρω του, ότι εσύ είσαι εκείνος που άλλαξε στάση, όχι ο ίδιος. Πως εσύ, που μέχρι πρότινος έδειχνες ανοχή στη μεγαλομανία του, στον συντηρητισμό και την πεθαμένη αστίζουσα και αστεΐζουσα νοοτροπία που πασχίζει να ξεθάψει και να σου επιβάλει, έχεις ταχθεί εναντίον του, επειδή απλά, του είπες και του έγραψες «Προσοχή… νταλίκα».

Τι φταις εσύ που το «πεντάχρονο της αυτοδιοίκησης» δε μεγαλώνει, μικρός θα μείνει το δηλώνει, θα ζει αντίστροφα το χρόνο, θα κάνει πράγματα τρελά; Ας υποστεί τη μετωπική και μαζί τις συνέπειες.

Τα λες μια, τα λες δυο, τα λες τρεις… στο τέλος, σου βγαίνει το όνομα του «κακού», που ακολουθεί οργανωμένο σχέδιο για να τον εξωθήσει στην παραίτηση.

Ένα κιλό συναισθηματικός εκβιασμός… να το αφήσω;

Εμπρός… πίσω. Πίσω για να μην ισχυριστεί κανείς ότι πατούν πάνω στα χνάρια άλλων. Όχι βέβαια. Το σικ και φινετσάτο υπόδημά τους δεν θα πατήσει σε ξένες λάσπες. Ρίξε το φουλάρι σου να πατήσουν πάνω του. Αλλά μην κουράζεσαι. Δεν υπάρχει λόγος. Δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσουν μπροστά. Ούτε με τα δύο πόδια, ούτε με το ένα.

Για να βεβαιωθούν ότι διαγράφουν τη δική τους πορεία, τρελαίνουν την πυξίδα μας. Πηγαίνουν ένα βήμα πίσω, ανακατεύουν την τράπουλα μαζί με την αυλή τους που εξυπηρετεί αποκλειστικά προσωπικά συμφέροντα, τα κάνουν κεραμιδαριό και μετά επιστρέφουν στο σημείο από όπου ξεκίνησαν. Στο σημείο, από το οποίο ουσιαστικά δεν ξεκόλλησαν ποτέ.

Μηδέν εις το πηλίκον, αλλά έλεγκαντ… όχι κουραφέξαλα.

Μήπως είμαστε λίγο αυστηροί και αφοριστικοί με τα «πεντάχρονα της αυτοδιοίκησης»; Κάτσε να σκεφτώ. Οι υπόλοιποι που βρέθηκαν σε κάποια θέση, ξεκίνησαν από το 0 και πήγαν στο 1. Ξεκίνησαν από το 2 και πήγαν στο 3. Δεν είδαμε κανέναν άλλον έως τώρα να παίρνει ένα έτοιμο, στρωμένο πράγμα κι αντί να το βελτιώσει, να το πηγαίνει στο -1. Οπότε, μάλλον δεν είμαστε τόσο αυστηροί. Απλώς, θέλουμε ο Πώποτας να υπάρχει μόνο στην τηλεόραση και όχι να τριγυρνάει στα πόδια μας για να μας τραβήξει πίσω.

Εμείς, δεν το κουνάμε ρούπι.