Μικροί εμφύλιοι

Την ίδια ώρα που οι διαπιστώσεις για τον τόπο και την πρόοδό του είναι άκρως αποκαρδιωτικές, έρχονται και ξεσπούν - με κάθε μικρή ή μεγάλη αφορμή - μικροί εμφύλιοι, με τους πρωταγωνιστές τους να σπέρνουν ανερυθρίαστα τη διχόνοια ανάμεσα στα μέλη της πολύ μικρής κοινωνίας μας!

Παρά το γεγονός πως η “πυξίδα” της εξέλιξης δείχνει άλλη πορεία από αυτήν στην οποία χρόνια ολόκληρα βαδίζουμε, ορισμένοι εκ του συνόλου, με ιδιαίτερη σπουδή εστιάζουν στο πώς θα θερίσουν θύελλες στον τόπο, προκειμένου να θάψουν τη διαφορετική φωνή, να περιθωριοποιήσουν την αντίθετη άποψη ή προσέγγιση σε ένα θέμα, αλλά και να στοχοποιήσουν όσους υποστηρίζουν κάτι άλλο πέραν της – φαινομενικά - επικρατούσας άποψης!

Στον μικρό μας τόπο ως φαίνεται τελευταία πάλι και πολύ έντονα, η πόλωση στην κοινωνία καλλιεργείται συστηματικά. Η λογική... της οπαδικής υποστήριξης συγκεκριμένων πλευρών, εκκολάπτεται επικίνδυνα και η τακτική της ανάπτυξης διχόνοιας μεταξύ κοινωνικών ομάδων ή και απλών ανθρώπων προωθείται εμμονικά!

Δεν προλαβαίνει να ξεπροβάλει μία είδηση για τον τόπο και σε χρόνο ντε τε, τα πολυάσχολα... και ανθρωποφάγα τρολ, εμφανίζονται επιθετικά στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, προχωρώντας σε έναν ανελέητο “πόλεμο” αντιπαράθεσης, που προκαλεί το ξύπνημα της έντασης, του θυμού, της αναστάτωσης και της ανάγκης για καυγά.

Πολλά τα παραδείγματα που στον ψύχραιμο και νηφάλιο νου έρχονται να “γεννήσουν” αποστροφή, αφού η αρμονική συνύπαρξη των πολιτών σε έναν μικρό τόπο, αν και θα έπρεπε να θεωρείται προϋπόθεση για συνεννόηση, συμπόρευση και πρόοδο, παραμένει ζητούμενο και ουτοπία!

Ενδεικτικά, μπορεί να σταθεί κανείς στις “επιθέσεις” που γίνονται από υποστηρικτές της βαριάς βιομηχανίας προς κάθε άλλο πολίτη που επιχειρεί να υψώσει φωνή για να αναδείξει το αυτονόητο, πως δηλαδή θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός στους ανθρώπους και το περιβάλλον. Από την άλλη όψη του νομίσματος, υπάρχουν και οι υπερασπιστές του “λουκέτου” που θίγουν ως τους πλέον αμόρφωτους όσους επί μήνες δεν είχαν πληρωθεί και ζητούσαν – διεκδικούσαν το όφελός τους, προκαλώντας θυμό στους ίδιους, αφού αυτομάτως τους κατατάσσουν στους εχθρούς!

Επιπλέον, στη μικρή μας κοινωνία ως φαίνεται, απαγορεύεται να σχολιάσει και να προσεγγίσει αυστηρά πολιτικά κάποιος το θέμα της εμφάνισης πολεμικών πλοίων, αφού η υπερευαισθησία ορισμένων για το μέλλον του τόπου, εξαντλείται μόνον στην επιβίωση συγκεκριμένης οικονομικής πλευράς! Με παρόμοιο τόνο τοποθετούνται μηδενιστικά προς κάθε άλλη προοπτική και ορισμένοι υπερασπιστές της ανάπτυξης του τουρισμού, γυρνώντας την πλάτη απέναντι σε όποια άλλη θεώρηση επί του οικονομικού καμβά του τόπου.

Και τα παραδείγματα συνεχίζονται σε πολλά επίπεδα...

Η ανάγκη ενός τόπου να ωφεληθεί σε έργα και χρηματοδοτήσεις, είχε θαφτεί για τα καλά, αφού η μαρκίζα στην υλοποίηση θα έπρεπε να ανήκει αποκλειστικά και μόνον στον έναν... και όχι στον άλλον...! Η αντιπαράθεση που είχε ξεσπάσει μεταξύ δύο προσώπων, οδηγούσε μία ολόκληρη κοινωνία στη διχόνοια, με αποτέλεσμα το χάσιμο χρόνου προς την επίλυση προβλημάτων!

Τέλος, στον μικρό μας τόπο, φαίνεται πως κάθε μονάδα, κάθε πολίτης, αρέσκεται σε ξεσπάσματα και αντιπαραθέσεις αρένας και οπαδικού στυλ για κάθε θέμα που θα “σκάσει” μπροστά του, αυτοεπαινούμενος μάλιστα για τις κραυγές του, που όπως συνηθίζει να υποστηρίζει είναι το δίκιο του κάθε απλού ανθρώπου!

Αποτέλεσμα αυτής της στάσης και της συμπεριφοράς που συναντάμε ή και αναπτύσσουμε σχεδόν καθημερινά είναι η απασχόληση του νου με θέματα επουσιώδη, όπως η κενή αντιπαράθεση, επί των οποίων ξεσπούν μικροί εμφύλιοι – ιδιαιτέρως επικίνδυνοι - που δεν επιτρέπουν το μπόλιασμα μίας κοινωνίας με τη συνύπαρξη, τη συνεργασία, το διάλογο και τη συμπόρευση για εξέλιξη και ποιότητα ζωής στον τόπο!

Αν όμως, δεν επιτύχουμε σε πρώτη φάση τη συνεννόηση και δεν καταφέρουμε να ακούμε τον διπλανό μας, τότε, πώς τολμάμε να ζητήσουμε να προοδεύσουμε καλά;