Τα σώβρακα στα μανταλάκια

Τα είπαμε, τα ξαναείπαμε, τα γράψαμε, τα αναλύσαμε, ξοδέψαμε πολύ μελάνι στην προσπάθεια να εξηγήσουμε τα αυτονόητα, όμως αυτή η εμμονική επισήμανση των κακώς κείμενων αποδεικνύεται, εκ του αποτελέσματος, τόσο μάταιη και τόσο ψυχοφθόρα τελικά.

Η απογοητευτική επανάληψη των ίδιων λαθών, η πεισματική προσκόλληση και εσφαλμένες πρακτικές, η αποκαρδιωτική απουσία κρίσης, πόση υπομονή απαιτούν ακόμα;

Φφφλαπ, ακούγεται ο ήχος της παλάμης μου πάνω στο μάγουλο μου, την ώρα που ρίχνω μία ξεγυρισμένη σφαλιάρα στον εαυτό μου, μήπως και συνέλθω. Έτσουξε.

Μα τόση στραβωμάρα λοιπόν;

Όλα προχωράνε κατά πως ο καιρός θέλει και όχι κατά πως πρέπει.

Τώρα βέβαια για το πώς ορίζεται το πρέπει σηκώνει μεγάλη κουβέντα, αλλά στοιχειωδώς ερμηνευμένο είναι τουλάχιστον το λογικό.

Σε έναν τόπο μικρό, τόσο δα, που γνώρισε ακμή και δόξα, που επαναπαύθηκε στις παλιές του δάφνες και τώρα έρχεται ο καιρός και του δείχνει ότι ο δρόμος είναι μπροστά και καλά θα κάνει να τον ακολουθήσει, πέφτει, μάλλον οι κάτοικοι του τον ρίχνουν, στα χέρια των επίδοξων σωτήρων του και άντε στράτα στρατούλα.

Οι παλιοί, οι πρώην, οι νυν και οι επόμενοι. Ας τα αφήσουμε τα πολύ παλιά. Να τώρα μόλις στα πρόσφατα. Οι μνήμες ακόμα νωπές.

Μεγαλοστομίες και οραματισμοί χλιδής για τον τόπο, που η πρόοδος του ταυτίστηκε με γκλαμουράτα σκηνικά, ξεχνώντας ότι είχε ανάγκη πρωτίστως από τα βασικά και τα στοιχειώδη. Αλλά εμείς, όλα κι όλα, μεγαλοπιανόμασταν. Είχαμε μπερδέψει τη γραβάτα με το σώβρακο (να το και το εσώρουχο!).

Και άντε πες ότι αυτά και άλλα πολλά οδήγησαν τον κόσμο να αλλάξει ρότα και να βρει νέους εκφραστές των πόθων του για πρόοδο.

Άλλαξαν τα πρόσωπα, με την ελπίδα να αλλάξουν και οι νοοτροπίες.

Έτσι, μεταπηδήσαμε από το κιτς των ημίγυμνων αoιδών των φτηνιάρικων videoclip στις elegant αναζητήσεις πολιτιστικής αναβάθμισης.

Προσωπικοί μεγαλοϊδεατισμοί, που για να αναδειχθούν επιχειρούν να πατήσουν σε μηδενισμούς και ακυρώσεις.

Κανείς δεν αντιλέγει ότι είναι ωραίο να τίθενται υψηλοί στόχοι και να επιχειρείται η αναβάθμιση, να γίνεται ένα βήμα παρακάτω. Όμως πρώτα αξιολογούνται οι δυνατότητες, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις και έπεται η πορεία προς την επίτευξη, αρκεί αυτή να μην ξεκινά από κατάργηση πετυχημένων προσπαθειών και εξάλειψη κάθε τι προγενέστερου με αφοριστική διάθεση.

Ο ρόλος που αναλαμβάνεις δεν σε ενδύει και με τη στολή του ειδήμονα. «Σαράντα πήχες δίμιτο, σου φτιάξανε μια βράκα… Η όμορφη σου βράκα που κάνει τρίκι-τράκα».

Βλέπεις, όταν αυτοπροσδιορίζεσαι ως εκφραστής της ποιότητας, της κουλτούρας και της πολιτιστικής ανωτερότητας, ανεβάζεις αναλόγως και τον πήχη των απαιτήσεων. Πρωτίστως όμως οφείλεις να καταθέσεις τα διαπιστευτήρια εκείνα που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές, αφού οι εν λόγω «πολυτέλειες» απαιτούν και τις ανάλογες ικανότητες. Μην ξεχνάμε πως τα μεταξωτά βρακιά (και δεύτερο εσώρουχο)…ξέρετε τι επιδέξιους απαιτούν. Αν και ακόμα δεν έχει αποσαφηνιστεί πως αξιολογείται αυτή η επιδεξιότητα.

Η γούνα μας έχει καεί πολλές φορές από μεγαλοπιάσματα, που όχι μόνο δεν έφεραν αποτέλεσμα, αλλά στο τέλος βρεθήκαμε να τα πληρώνουμε ακριβά, τόσο με απώλεια πόρων όσο και με απώλεια ωφέλιμου χρόνου.

Ας κατέβουν από το καλάμι του κομπασμού και της επίπλαστης ανωτερότητας, οι αυτοπροσδιορισζόμενοι ως ειδήμονες της ποιότητας, μην φτάσουμε στο τέλος όχι απλά να χάσουμε ακόμα περισσότερο χρόνο, αλλά και να μην προλαβαίνουμε να μετράμε απώλειες. Κοινώς να μας πάρουν και τα σώβρακα (το εσώρουχο προσδιορίζει σαφώς).