Τα νεύρα μου

Μάλλον έχω παραγρουσουζέψει.

Όσο περνάνε τα χρόνια βλέπω ότι πλέον δεν μπορώ να περάσω κάποια πράγματα επιδερμικά ή έστω να τα αγνοήσω, έτσι για να διατηρήσω τουλάχιστον την ψυχική μου ηρεμία.

Διαπιστώνω ότι όλο και λιγότερες εκπτώσεις μπορώ να κάνω, όλο και πληθαίνουν αυτά που δεν μπορώ να ανεχτώ, όλο και περιορίζεται η ανοχή μου στη βλακεία, όλο και με ενοχλεί η αδράνεια.  

Ένας γεροντοκορισμός να τον πεις, μία ζοχάδα να την πεις κι είναι και εκείνη η αναφυλαξία που έχω σε ότι επιχειρεί να υποτιμήσει τη νοημοσύνη μου, που καταφέρνουν να διαλύσουν τη δηλωμένη και ποικιλοτρόπως εκφρασμένη ηρεμία μου και να με φέρουν στα φρένα.

Έχεις, κι ας μην αποτελεί δική σου απόφαση, σε θέσεις ευθύνης κάποιους ανθρώπους οι οποίοι οφείλουν να λειτουργήσουν, έστω στοιχειωδώς, ανάλογα με τη θέση τους. Αμ δε.

Όταν βλέπεις μία αργοπορία για τη λήψη κάθε απόφασης, μία υποτονικότητα στην αντιμετώπιση θεμάτων που τρέχουν και τους προσπερνούν, μία συνεσταλμένη διατήρηση ίσων αποστάσεων, τι κάνεις; Δεν σου ανεβαίνει η πίεση 300; Μην ακούσω για σταδιακά βήματα, για ενδελεχή έλεγχο όλων των πιθανοτήτων και όλα αυτά τα μίζερα, γιατί και με το συμπάθειο δηλαδή, αλλά αυτά είναι για όσους έχουν την πολυτέλεια μιας βαριεστημένης νηφαλιότητας και δεν ανταποκρίνονται στο νεύρο, τη σπιρτάδα και την ετοιμότητα που απαιτούν οι θέσεις διοίκησης. Ήρθε το πρόβλημα και σε σκέπασε αν δεν το αντιμετωπίσεις άμεσα.

Όταν βλέπεις ανθρώπους που κλήθηκαν να διαχειριστούν ένα δημόσιο πόστο να έχουν μία συνεχή γκρίνια και ένα κλαψούρισμα ως τρόπο αντιμετώπισης κάθε κατάστασης που δεν τους είναι αρεστή, δεν σε πιάνει εκνευρισμός; Όχι, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία σε τέτοιες αντιδράσεις, όταν αντί να πραχθεί έργο, αντί να διορθωθούν οι άστοχες ενέργειες και οι λανθασμένες αποφάσεις, ο αιρετός αναλώνεται σε μυξοκλαψουρίσματα γιατί του ασκείται κριτική. Ζητά να βγάλει από πάνω του μερίδιο ευθύνης, γιατί δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, άλλος να φορτωθεί το βάρος, αλλά να μην περιοριστεί ούτε η αίγλη της θέσης που κατέχει, ούτε βέβαια και να μετρήσει απώλειες. Όχι δα, αναλόγως της προσφοράς και τα οφέλη!

Όταν έχεις να κάνεις με εκλεγμένους που έχουν δώσει τα διαπιστευτήρια της απραξίας τους στα κοινά και βλέπεις το θράσος να περισσεύει όταν, για να δικαιολογήσουν τον ρόλο τους, πασχίζουν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο, τόσο μακριά από την σοβαρότητα, δεν είναι αυτό αρκετό να σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι; Το να κάνει ο κάθε εκλεγμένος το προσωπικό του σώου, μόνο για τα λίγα λεπτά πολιτικής του δημοσιότητας, ως μία πολιτική παρουσία άνευ αντικρίσματος, δεν μπορεί να αφήσει περιθώρια για την όποια θετική αντιμετώπιση.

Όμως είτε λίγο είτε πολύ ο κάθε ένας από αυτούς ξέραμε τι ήταν, πως συμπεριφερόταν, ποιο ήταν το επίπεδο του, με ποιόν είχαμε να κάνουμε τέλος πάντων.

Και παρά αυτή τη γνώση υπήρξαν αυτοί που πήγαν και τους έδωσαν την ψήφο τους, τους εξέλεξαν, τους όρισαν ως άξιους να διοικήσουν.

Άντε μετά να μην έχω νεύρα!