Γράφω και μαθαίνω

Γου και α; ΓΑ. Του και α; ΤΑ. Όλο μαζί; Κατσούλι.

Και το έλεγε η δασκάλα, η τρίτη δημοτικού είναι ομολογουμένως η σημαντικότερη τάξη, μην κάνετε κοπάνες. Τώρα, θα μου πεις, 15 μέρες τα Χριστούγεννα, 15 μέρες το Πάσχα, τρεις μήνες το καλοκαίρι, αργίες, απεργίες, κλείσιμο των σχολείων λόγω εποχικής γρίπης, πόσες μέρες μένουν για να εμπεδώσει και ο δόλιος ο μαθητής πως ένα κι ένα κάνουν δύο και πως τα φωνήεντα είναι επτά; Τίποτα.

Και είναι σημαντικές οι πρώτες τάξεις του δημοτικού, διότι τα κενά που δημιουργούνται εκεί, τα κουβαλάς μαζί σου για μια ζωή. Δεν πα να γίνεις κλητήρας; Δεν πα να γίνεις δήμαρχος; Δεν πα να γίνεις από δήμαρχος κλητήρας και τούμπαλιν; Πάντα, πάντα, τα κενά που δημιουργούνται στις πρώτες τάξεις, (κατά τα παραδοσιακά λαχανίσματα πρώτη – ψειρού, δευτέρα – κονιδού, τρίτη χεσ… και πάει λέγοντας) βρίσκονται εκεί, να κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στο φυτό της τάξης που πρόσεχε στο μάθημα και στον ονειροπόλο, που κοιτούσε έξω από το παράθυρο, ή μετρούσε τα συλλεκτικά αυτοκόλλητα στο άλμπουμ του Μπλεκ, όσο η δασκάλα έλεγε πως η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται όταν η λήγουσα είναι μακρά.

Κου και ο; ΚΟ. Του και α; ΤΑ. Όλο μαζί; Αβγό.

Κι έτσι καταλήγουμε να έχουμε αναρτημένες αποφάσεις στη Διαύγεια, την πύλη της διαφάνειας(!) στη χώρα, όπου κάθε τι που αναρτάται είναι επίσημο και δημόσιο κρατικό έγγραφο, που κατόπιν της καταγραφής της σχετικής εισήγησης, με μεγάλα ευανάγνωστα γράμματα αναφέρει: «ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΕ ΟΜΟΦΩΝΑ».

Φαίνεται, ότι κάποιος απουσίαζε λόγω εποχικής γρίπης στο μάθημα, που η δασκάλα έλεγε, ότι Έψιλον παίρνει το ρήμα στο δεύτερο πληθυντικό του ρήματος. Σαν να λέμε δηλαδή, εσείς αποφασίζετε. Όταν όμως έχουμε την ομόηχη, αλλά μη ταυτόσημη λέξη, δηλαδή το ρήμα στο τρίτο ενικό πρόσωπο της μέσης ή παθητικής φωνής, τότε παίρνει ΑΙ. Δηλαδή, αυτό αποφασίζεται ομόφωνα από το δημοτικό συμβούλιο.

Αντίστοιχα, σηκώνουμε το τηλέφωνο με τη φράση «Λέγετε, παρακαλώ», αλλά προσέχουμε πώς αποδίδουμε σε κείμενο ό,τι λέγεται προφορικά.

Έχετε δίκιο, περίπλοκα είναι. Και για μας τους μεγαλύτερους, πόσο μάλλον για τα παιδιά του δημοτικού. Πού να τα μάθεις όλα αυτά. Θέλει, η αλήθεια είναι, κόπους και βάσανα.

Επίσης πολύπλοκες είναι και οι πτώσεις. Ειδικά όταν έχεις μεγαλώσει σε έναν τόπο, που οι πτώσεις στην καθομιλουμένη διαφέρουν από τις πτώσεις που μαθαίνεις στο καθημερινό πρώτο δίωρο Γλώσσα – Γλώσσα των τάξεων του δημοτικού. Δηλαδή, όταν από τα μικράτα σου έχεις μάθει ότι στον πληθυντικό το ουσιαστικό «ο γάτος» κλίνεται ως οι γάτηδες, των γάτηδων, τις γάτιδοι, ω γάτιδες, το ουσιαστικό «ο άντρας», ως οι άντρηδες, των αντρώνε, τις άντριδοι, ω άντρηδες, άντε τώρα να σου βάλει η δασκάλα στο μυαλό τη σωστή μορφή των πτώσεων, όπως τις διδάσκει ο Μπαμπινιώτης. Και όσο για την αιτιατική πληθυντικού, ούτε κατά διάνοια να σου αλλάξει τα χούγια στη σωστή μορφή του άρθρου.

Έτσι λοιπόν, έχουμε αποφάσεις που αναφέρονται σε «αντικατάσταση για τις αγωγοί» στην τάδε περιοχή.

Που και ο; ΠΟ. Ντου και ι; ΝΤΙ. Κου και ι; ΚΙ. Όλο μαζί; Αρουραίος.

Επιπλέον, εδώ που τα λέμε τώρα έξω από τα δόντια, και η ανάγνωση πάρα πολύ δύσκολο μάθημα ήταν στο δημοτικό. Να έχεις τη μάνα σου μία ώρα πάνω από το κεφάλι σου να σου ζητάει να διαβάσεις ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, να μάθεις την ανάγνωσή σου χωρίς να «κομπιάζεις» (έτσι έλεγε η δική μου), δηλαδή μέχρι να το διαβάσεις φαρσί. Κούραση μεγάλη.

Και επίσης αχρείαστη. Στην κανονική ζωή, κανείς δε σου ζητάει να αναγνώσεις φωναχτά κείμενα, χωρίς να «κομπιάζεις». Ή μήπως στο ζητάει; Ε, κι αν στο ζητήσει, ας κάνει λίγη υπομονή, θα το διαβάσεις. Κάποια στιγμή. Όπως το διαβάσεις. Μήπως βιάζεται γιατί έχει κάπου αλλού να πάει; Ή μήπως κι αν «κομπιάσεις» δε θα καταλάβει τι θέλεις να πεις; Τι τελειομανία είναι αυτή; Τα συμφραζόμενα θα τα πιάσει, εν πάση περιπτώσει και αυτό που έχει σημασία είναι η ουσία και όχι τα τριγύρω. Α, μα πια, έχετε γίνει όλοι βασιλικότεροι του βασιλέως, μη σας πω λεξικότεροι του Τεγόπουλου-Φυτρακέως (δική μου κλίση, κι όσοι δε συμφωνείτε μπορείτε να καλέστε την αστυνομία γραμματικής).

Και φυσικά, όποιος έλειπε από τα μαθήματα στο δημοτικό και κουβαλάει τώρα τα κενά στην υπόλοιπη ζωή του δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε θέμα. Δεν ενοχλεί κανέναν. Άλλωστε, σιγά… Μπας θα βγει στην τηλεόραση να μας εκπροσωπήσει;

Ρου και ε; Ζου και ι; Λου και ι; Όλο μαζί τι μας κάνει; Υπερηφάνεια.