Παραχαράκτες και χειροκροτητές

Ήμουν εκεί. Κάπου λίγο πιο κάτω από το πρώτο στρώμα της ιστορίας, λίγο πιο μακριά από τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών που ταυτίστηκαν με την στιγμή.

Εκεί στη σκιά, χωρίς να φαίνομαι, πίσω από τις πλάτες όσων αποτύπωσαν την παρουσία τους στα μεγάλα γεγονότα.

Εκεί στη γωνία, που έδινε ραντεβού η αλήθεια με τον μύθο.

Εκεί στη στροφή, που από το όνειρο περνούσες στον εφιάλτη.

Εκεί στην ανάταση της γνώσης, για όσα πραγματικά ίσχυαν και για όσα η παραπλάνηση φτιασίδωσε.

Ήμουν εκεί. Εγώ, οι άλλοι, ο πατέρας, η μάνα, ο παππούς, ο θείος, ο συντοπίτης, ο ξάδερφος, ο γνωστός, ο άγνωστος και όλοι όσοι έζησαν μία προς μία τις αλήθειες των ιστορικών στιγμών.

Εσύ πάλι όχι. Ήσουν απών. Προτίμησες να περνάς τον χρόνο σου κυνηγώντας το βόλεμα, τις γνωριμίες που θα σου δώσουν μία ευκαιρία να ανέβεις, τις καλές «άκρες» για να πετύχεις.

Σε όλα όσα έγιναν ερήμην σου, δηλώνεις ωσεί παρών, σέρνοντας τα ξέφτια της ιστορικής σου άγνοιας.

Ξέρεις, δεν είσαι ο μόνος που θέλησε να φτιάξει καλύτερη τη ζωή του, ούτε υποστήριξε κανείς ότι η επιτυχία πρέπει να λιθοβολείται.

Όμως υπάρχει μία χαώδης απόσταση από το μύθευμα για όσους απλώς κοιτούν τη δουλειά τους και θέλουν να προκόψουν, έως την πραγματικότητα της αδιαφορίας, του φιλοτομαρισμού και του βολέματος, όσων αφήνουν πάντοτε τους άλλους να κάνουν τη «βρώμικη δουλειά».

Και όπως γεγονότα αιώνων αποδεικνύουν, είναι τελικά πολύ «βρώμικη δουλειά»-μεταφορικά και κυριολεκτικά-το βάρος της ιστορίας.

Μεταφορικά, γιατί θέλει κόπο, θυσίες, πίστη, ιδανικά, κουράγιο…να μπεις στην καρδιά των γεγονότων, να τα ζήσεις, να συμμετάσχεις, να κατανοήσεις την αλήθεια τους, να αγωνιστείς, να μην λυγίσεις, να πονέσεις….και κυριολεκτικά, γιατί απαιτείται  μεγάλη αναίδεια, θράσος, προστυχιά, προκλητικότητα, ξεδιαντροπιά….το να διαμορφώσεις τα πάντα όπως σε εξυπηρετούν, να παραπλανήσεις, να μεθοδεύσεις, να προσαρμόσεις, να εξαπατήσεις….μόνο και μόνο για να πάρεις μερίδιο ωφέλειας από την ιστορική στιγμή από την οποία είτε πρόδωσες είτε απουσίαζες.

Οι συμμετέχοντες και παθόντες, είναι αυτοί που μετάλαβαν την αλήθεια των γεγονότων, μετρώντας τα σημάδια, χωρίς όμως να λογαριάσουν το κόστος.

Οι αμέτοχοι και αλώβητοι, είναι αυτοί που δεν τόλμησαν και έμειναν να κρυφοκοιτάζουν τα τεκταινόμενα, αναμένοντας την ευκαιρία να πλαστογραφήσουν την παρουσία τους.

Βλέπεις όλα είναι θέμα ήθους.

Κι έρχεσαι τώρα, με ‘κείνο το σούρσιμο των σαλιάγκων, να αφήσεις την γραμμή από το σάλιο σου στα πόδια όσων θέλεις να είσαι αρεστός και με την επικίνδυνη άγνοια σου να πατρονάρεις τους πλαστογράφους της αλήθειας.

Οικειοποιείσαι ιστορικές ανακρίβειες, που βρίσκουν στην αμάθεια σου έδαφος για να ριζώσουν και ρεζιλεύεσαι, κακομοίρη μου, με την επιβεβαίωση της απουσίας σου από κάθε σημαντικό γεγονός που καταγράφηκε στο χρόνο.

Αυτοί παραχάραξαν, εσύ χειροκροτάς. Ποια ή διαφορά;