Του Μονακού τα κότερα είναι για τους λεβέντες

Εσείς πήγατε αυτό το Π/Σ/Κ βόλτα με το γιοτ σας, ή είστε τίποτα τριτοδεύτερες;

Μαζεύτηκε πάλι το αφαν γκατέ (ναι, είναι ειρωνικό, μη στέλνετε πάλι γράμματα στην εφημερίδα να παραπονιέστε, ότι οι συντάκτες της δεν έχουν βγάλει το Μπακαλορεά) του κοτέρου και της θαλαμηγού και έσπευσε όλο το χωριό να βολτάρει μπροστά στο λιμάνι για να βγάλει σέλφι, να πει τα τετριμμένα του («Ποιο απ’όλα είναι το δικό σου;», «Νοίκιασα ένα από τα γιοτ μου σ’ ένανε πού’χει μια ομάδα, να έρθει να κάνει το κομμάτι του» κλπ κλπ) και να μεγαλοπιαστεί ψελλίζοντας κάτι για Μονακά και Μυκόνους.

Μάλιστα. Το βρήκαμε πάλι. Γίναμε, λέει, Μονακό. Ναι. Μόνο που το Μονακό, είναι Μονακό όλο το χρόνο, όχι για ένα Που-σου-κου. Και στην ελληνική επικαιρότητα, η... Μύκονο, είναι Μύκονο, για όλο το καλοκαίρι. Και το Γενάρη θα μου πείτε πώς τη λένε; Ναβουχοδονόσορα; Δεν εννοώ το όνομα καθ’ αυτό, χρυσό μου, εννοώ το brand name, ότι, δηλαδή, δε διατηρεί την κοσμοπολίτικη κοσμοπλημμύρια των πελουσίων απανταχού, μέσα στην αντάρα και το καταχείμωνο. Που, ποιον πελούσιο να διατηρήσει, καθώς, έτσι όπως έχουμε γίνει, δεν μπορεί να διατηρηθεί ούτε γιατρός, ούτε δάσκαλος, ούτε παπάς, ούτε νοματάρχης, μόλις φύγει ο Οκτώβρης.

Πίσω στα δικά μας, όμως, εδώ στο Μονακό από αλυσίδα σούπερ μάρκετ discount της Γερμανίας. Βγήκε λοιπόν παγανιά το χωριό, να πάρει μία κλεφτή ματιά «τοις πλούσιοι». Γέμισαν τα σόσιαλ με φωτογραφίες και το κουτσομπολιό και τα σχόλια έδιναν και έπαιρναν. Κατινιές δηλαδή. Αυτά συμβαίνουν, αγάπη μου, όταν είσαι Μονακό απομίμηση… Δεν την ξέρεις να τη χειριστείς τη χλίδα. Σου ‘ρχεται κάπως. Βλέπεις το Γκούτσι φάτσα φόρα και σου έρχεται απότομο τωόντι. Διότι εκεί που την έχουν τη χλίδα μέσα στα πόδια τους, όλη την ώρα, δεν της δίνουν σημασία. Απαξιούν. Έτσι θέλει, κατά βάθος μπορεί να μην έχεις δεύτερο παντελόνι, αλλά πρέπει να συμπεριφέρεσαι, σαν να έχεις μπουχτίσει από τα θαλαμηγά και τις διακοπές στην Ίμπιζα και τα νησιά Φίτζι και αποφάσισες, να ακυρώσεις το ταξιδάκι εξπρές στη Νέα Υόρκη το Π/Σ/Κ, για να κάτσεις να πιείς φραπέ μέτριο χωρίς, απά στα ντεκ της ανάπλασης.

Και κανείς δε λέει, ότι αυτή η φήμη, που αρχίζει και συγκεντρώνει, εμφανώς πλέον, το νησί, περί αίγλης και επιπέδου ανωτάτου, είναι κάτι κακό, ή μη καλοδεχούμενο. Φυσικά και πρέπει να χαιρόμαστε, που έχουμε ξεφύγει από τουρισμό του επιπέδου «Γοργόνες και Μάγκες» και έχουμε φτάσει πλέον να λέμε, ότι φιλοξενούμε ανθρώπους με κύρος, με πολύ χρήμα, αλλά και με έκδηλο πάθος, για την ουσιαστική και ποιοτική ανάπτυξη του πολιτιστικού μας προϊόντος.

Αλλά, ας μην είμεθα προπέτες. Ως τοπική κοινωνία πάσχουμε, έτσι, πώς να το πει κανείς, από μία πρόωρη… υπερηφάνεια. Βγαίνουμε στα λάιβ στριμ βίντεοζ και κομπάζουμε, λες και αυτή η προτίμηση, που δείχνει η αφρόκρεμα στο νησί, έχει να κάνει με κανέναν απ’ όλους αυτούς τους μεγαλόστομους, που μιλάνε για τα γιοτ, λες και τα πήραν και τα έφεραν εδώ από το σκοινί της πλώρης με τα χέρια τους. Λες και οι επιφανείς είχαν να κάνουν μαζί τους, ή λες και η συμπεριφορά τους τιμά κανέναν. Ξου, χωριό.

Όχι, φίλοι μου. Αν έχει υπάρξει ένα αυξημένο ενδιαφέρον και μία ιδιαίτερη συμπάθεια της ελίτ προς το νησί, αυτά οφείλονται σε σχεδόν αθόρυβες, συνεχόμενες προσπάθειες ετών, από ανθρώπους, που δεν πλασάρουν τη Σύρο, ούτε ως Μονακό, ούτε ως Μυκονο/Σαντορίνη/ερωτευμένοι πιγκουίνοι. Προωθούν την ιστορία, την ποιότητα και τον πολιτισμό της, όπως τα διδάχτηκαν και τα αγάπησαν περισσότερο ίσως από κάποιους Συριανούς, πατούν πάνω στην ουσία της αρχοντιάς του τόπου και όχι στο φαίνεσθαι και στους φθηνούς εντυπωσιασμούς και πείθουν άτομα τεράστιου βεληνεκούς, ότι αυτός ο βράχος, αξίζει και με το παραπάνω την προσοχή τους. Και όταν εκείνοι έρχονται, το επιβεβαιώνουν.

Για να αποκτήσει η Σύρος το γιοτ της 4 seasons all year long, θα πρέπει αυτές τις προσπάθειες ουσίας να τις υποστηρίζουμε, με το ίδιο επίπεδο και την ίδια ιδιοσυγκρασία, με αυτούς που τις ξεκίνησαν. Και όχι να συμπεριφερόμαστε σαν 15χρονα μαθητούδια δίπλα στη Ριάνα, κάθε φορά που δένει κάβο σκάφος στο λιμάνι λίγο μεγαλύτερο από τη σκούνα «Βαγγελή».