Πόσο δύσκολα κατανοητό τελικά το αυτονόητο!

Πόσο χρόνο και πόση φαιά ουσία να καταναλώσεις πια για να εξηγήσεις τα αυτονόητα;

Στα πολιτικά δρώμενα του τόπου, η απραξία συναντά την ανεπάρκεια, το ευκαιριακό την πονηριά και η αμάθεια την έπαρση.

Θέλεις η αδιαφορία, θέλεις η άγνοια, θέλεις η ανικανότητα, κρατούν την στοιχειώδη λογική σε ύπνωση, αποκλείουν την σκέψη και παροπλίζουν την αποτελεσματικότητα, με συνέπεια ο τυχοδιωκτισμός, το φαίνεσθαι και ο καιροσκοπισμός να υπαγορεύουν τις ενέργειες, τις κρίσεις και τις αποφάσεις.

Σε κάθε περίπτωση, είναι εμφανής η απουσία ποιοτικού έργου, με τις απαιτήσεις πλέον να περιορίζονται στη διατήρηση τουλάχιστον της αξιοπρέπειας, η οποία εκλείπει από τον δημόσιο λόγο, από την πολιτική στάση, από τον τρόπο άσκησης εξουσίας.

Οι αιρετοί ή έστω «φυτευτοί» ηγήτορες έχουν μετατραπεί σε διαχειριστές συμφερόντων, με κριτήρια φθηνοπολιτικού εντυπωσιασμού, ηγεμονικής αλαζονείας και προσωπικού οφέλους.

Οι επισημάνσεις συχνές και επαναλαμβανόμενες για την λάθος πορεία, για τις λάθος επιλογές, για την λάθος τακτική, όμως απέναντι σε αυτές αντί να επιλεγεί η σκέψη και η αναζήτηση του σφάλματος, επιλέχθηκε η τυφλή αντιπαλότητα.

Αντίδραση αναμενόμενη στις περιπτώσεις που η εγωπάθεια θολώνει την ορθή κρίση, πολύ δε περισσότερο όταν η ελλειμματικότητα για να γίνει παραδεκτή απαιτεί μία συγκροτημένη, στιβαρή και πλήρους επίγνωσης προσωπικότητα.

Λες και ξαναλές τα ίδια. Εξηγείς ακόμα και τα καταφανή. Επαναλαμβάνεις τα αυθομολογούμενα. Ώσπου στο τέλος συνειδητοποιείς ότι το μόνο που πετυχαίνεις είναι να χάνεις τον χρόνο σου.

Τίποτε δεν είναι τελικά αρκετό για να ανακόψει την καθοδική πορεία.

Τα ίδια λάθη, όχι απλά επαναλαμβάνονται, αλλά γιγαντώνονται, καθώς η κομπορρημοσύνη, που ενισχύεται από την θέση εξουσίας, δεν αφήνει περιθώρια κατανόησης της πραγματικότητας.

Είναι σκληρή η παραδοχή της ακαταλληλότητας σου για το βάρος της θέσης που σου ανατέθηκε.

Ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα να επιλέγει να ζήσει την ουτοπία του, να διαμορφώνει τον μικρόκοσμο του, μέσα στον οποίο φαντασιώνεται ότι είναι εμπνευσμένος ηγέτης, πάνσοφος αφέντης, απόλυτο είδωλο.

Όταν όμως πρόκειται για ανθρώπους που κλήθηκαν να υπηρετήσουν τα κοινά από θέσεις ευθύνης, αυτός ο μικρόκοσμος δεν έχει περιθώρια διεύρυνσης και το προσωπικό παραμύθι δεν μπορεί να αποτελεί μοτίβο στην άσκηση διοίκησης.

Παίξε όποιον ρόλο σου αρέσει. Κάνε τον ιππότη, μεταμορφώσου σε ξωτικό, πάλεψε με τέρατα και δράκους, νιώσε ήρωας, γίνε πειρατής, σερίφης ή αστροναύτης. Όμως περιόρισε το στο κουκλόσπιτο σου.

Κανείς δεν σου έδωσε το δικαίωμα να ασκείς τα καθήκοντα σου με όρους προσωπικών εμμονών και να λειτουργείς με νοοτροπία πεντάχρονου.

Και ναι. Είναι αυτονόητο ότι πολιτική δεν είναι η λάσπη, ο λαϊκισμός και η διαπλοκή, που χρησιμοποιείς ως μέσα για να επιβληθείς, παρά του ότι έχει γενικευθεί ως πρακτική.

Είναι αυτονόητο ότι η διαχείριση της τύχης ενός τόπου δεν μπορεί να γίνεται με όρους επικοινωνιακούς αλλά με έργο ουσίας.

Είναι αυτονόητο ότι το να θεωρείς το εαυτό σου εξυπνότερο και να υποτιμάς τη νοημοσύνη των άλλων, πετώντας επικοινωνιακά φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα, το μόνο που καταφέρνεις είναι να γελοιοποιήσαι.

Είναι αυτονόητο ότι κανείς δεν νομιμοποιείται να ευτελίζει έναν ολόκληρο τόπο, με τόση φτήνια στη δημόσια ζωή.

 

  

 

Διαβάστε ακόμα