Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε Συριανό αχυρώνα

Η εξουσία, κάποιες φορές, προκαλεί μεγάλο κακό στον άνθρωπο που την αποκτά. Εκτός από αλαζόνα, τον κάνει και φαντασιόπληκτο.

Τρανό παράδειγμα, οι διοικούντες ενός τόπου. Στρογγυλοκάθονται στη θέση, που άλλοι τους τοποθέτησαν και νομίζουν ότι ο τόπος τους ανήκει, με αποτέλεσμα να μαλώνουν μεταξύ τους για τους τίτλους ιδιοκτησίας, σαν συγγενείς που τσακώνονται για τα κληρονομικά.

Τσαπρρρρρ…. Δε θέλω να σας το χαλάσω, αλλά εσείς δεν κληρονομήσατε τίποτα. Ό,τι σας δόθηκε, θα πρέπει να το επιστρέψετε, αν όχι σε λίγους μήνες, μετά από κάποια χρόνια. Όλα τα ωραία, κάποτε τελειώνουν. Ωραία για εσάς, βέβαια, που κάνετε τη φιγούρα σας, γιατί εμείς που σας ανεχόμαστε, δεν πετάμε κι απ’ τη χαρά μας.

Πολλές φορές, αισθάνομαι ότι, η Σύρος είναι η Μαρία η Πενταγιώτισσα, που στην πόδια της σφάζονται τα «πρωτοπαλίκαρα» του νησιού. Έλα όμως, που η δική μας «καλλονή» δεν έχει μόνο δυο αδέρφια. Όποιος θέλει να την πάρει, θα πρέπει να έχει τη σύμφωνη γνώμη όλης της «οικογένειας». Αν εμείς δε συναινέσουμε, κουφέτα δεν θα φάμε. Κι επειδή η δική μας «Μαρία» είναι το ίδιο άστατη όπως η συνονόματη βουκόλα, είναι λάθος να πιστεύετε ότι ο γάμος μαζί της, θα κρατήσει αιώνια.

Για ποιον λόγο λοιπόν, οι άρχοντες του τόπου προσπαθούν μέσα από τις κόντρες και τις πολιτικές αντιπαλότητές τους να τον οικειοποιηθούν και να αποδείξουν στα σόγια της νύφης ότι, αυτοί είναι οι καλύτεροι γαμπροί; «Εγώ είμαι πιο δουλευταράς από σένα», «εγώ της έχω προσφέρει περισσότερα», «εγώ μπορώ να την κάνω βασίλισσα», εγώ…. εγώ… εγώ… Κοινώς, «δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα». Αυτοί τρώγονται μεταξύ τους και οι ανάγκες της νύφης παραμένουν ανικανοποίητες.

Το αστείο βέβαια είναι ότι κανείς τους δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την ίδια, παρά μόνο για τον εαυτό του. Ο σκοπός τους δεν είναι να κερδίσουν μόνο την καρδιά της «Μαρίας», αλλά και την υποταγή ολόκληρης της οικογένειάς της στο πρόσωπο του συζύγου – αφέντη. Γιατί εμείς, ως επαρχιώτες, είμαστε κουτοί και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον καλοπροαίρετο από τον καιροσκόπο. Τον ικανό από τον ανίκανο. Εκείνον που κέρδισε δίκαια τη θέση, στην οποία βρίσκεται από αυτόν που στάθηκε απλά τυχερός. Η αλήθεια είναι σκληρή και δύσκολα κάποιος θα παραδεχτεί την αποτυχία του.

Οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας συνήθως ξεχνούν τις παλαιότερες ήττες τους και εκμεταλλεύονται τις συνθήκες για να καβαλήσουν το καλάμι τους… κι όποιον πάρει ο Χάρος. Κι αντί να αποδεχτούν το γεγονός ότι, το νησί μια ζωή τους γύριζε την πλάτη, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο χρόνος τους έδωσε τελικά αυτό που άξιζαν. Αμ, δεν τους το έδωσε ο χρόνος. Αλλά αυτοί που τους διόρισαν σε μία θέση για να παριστάνουν σήμερα τους βασιλικότερους του βασιλέως. Εκείνους που κρατάνε τη μοίρα του τόπου στα χέρια τους κι επειδή φθονούν τους υπόλοιπους διοικούντες, δε διστάζουν να τον βάλουν στη μαύρη λίστα, παραβλέποντας το γεγονός ότι αυτός ο τόπος «είναι δικός τους και δικός μας».

Όταν στέκεσαι εμπόδιο στην υλοποίηση έργων στο νησί σου για να μπεις στο μάτι των αντιπάλων σου και να διατηρήσεις έναν «εμφύλιο του παραλόγου», ουσιαστικά τιμωρείς το ίδιο το νησί και εκείνους που μπορεί να πίστεψαν αρχικά στις φαινομενικά αγνές προθέσεις σου. Πώς λοιπόν, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι περιμένουν την αποδοχή και την αγάπη των πολιτών, από τη στιγμή που δεν τους σέβονται και δεν τους εκτιμούν; Υποτιμώντας τη νοημοσύνη των πολιτών, οι οποίοι γνωρίζουν ποιος βάζει το χέρι στην τσέπη και ποιος πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, το μόνο που κατάφεραν ήταν να μπουν οι ίδιοι στη μαύρη λίστα όλων μας.

Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως και η αντίπαλη μεριά είναι «αναμάρτητη». Από τη στιγμή, που ανεπαρκείς πολιτικάντηδες παραμένουν στις θέσεις τους για να σκοτώνουν μύγες, που η πρόοδος του νησιού βαδίζει σαν χελώνα και που πίσω από κάθε έργο κρύβεται ο σκοπός της αυτοπροβολής τους, έχουν και οι ίδιοι ισάξιο μερίδιο ευθύνης για το μπάχαλο που επικρατεί σήμερα. Κι αντί να ασχολούνται με ουσιώδη θέματα, εξακολουθούν να τρώγονται με άλλα «κοκόρια», που προσπαθούν να καμακώσουν όσο το δυνατόν περισσότερες «κότες», παρά να προσφέρουν στον τόπο τους.

Διαβάστε ακόμα