Μωρ’ δε νογάνε;

Στη Σύρο έχουμε πολλούς ιδιωματισμούς και συγκεκριμένες λέξεις, που συνδέονται άρρηκτα με την λαογραφική ιστορία του νησιού. Μία απ’ αυτές τις λέξεις είναι και το ρήμα “νογάω”.

Νογάω – νογώ, που εν ολίγοις σημαίνει καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι, αισθάνομαι, νιώθω, διαισθάνομαι, κόβει το μυαλό μου, σκέφτομαι φρόνιμα. Στην καθημερινότητα χρησιμοποιείται κυρίως ασυναίρετο και ιδιαίτερα σε αρνητικές περιπτώσεις. Παράδειγμα: “Ο Γιωργάκης πάλι ρεζίλι έγινε. Μωρ’ δε νογάει αυτό το παιδί, δε νογάει”.

Και μετά τη σύντομη περιαγωγή στο λεξικό των ιδιωματισμών, ας περάσουμε στα πολιτικά. Πώς θα γίνει αυτό; Μα φυσικά, λόγω της χρησιμότητας του παραπάνω λήμματος στην τοπική πολιτική σκηνή.

Ως φαίνεται, λόγω προεκλογικού... πυρετούλη, τα εγκεφαλικά κύτταρα των επικεφαλής ξεκινούν τις ομαδικές αυτοκτονίες, μάλλον ανήμπορα να αντιμετωπίσουν τον τρόμο και τον πανικό, απέναντι στον “αγώνα” που βρίσκεται προ των πυλών.

Όταν δεν διαθέτει κανείς σοβαρό πολιτικό λόγο, ή έστω τη βασική ικανότητα ενός πολιτικού να εμφανίζει πειστικά και περίτεχνα το μαύρο-άσπρο, τότε κάθε έννοια λογικής επιχειρηματολογίας πετιέται έξω από το παράθυρο, προκειμένου να αδειάσει η σκηνή, με φόντο την άνοδο στο φως του προβολέα σπασμωδικών κινήσεων εντυπωσιασμού, χωρίς την παραμικρή έρευνα, αναφορικά με τη σταθερότητά τους, στον κίνδυνο να ρίξει κανείς σε αυτές μία δεύτερη ματιά.

Όπως δείχνουν οι μέχρι στιγμής ενέργειες αυτοπροβολής και αυτοπροώθησης, στους τοπικούς αυτοδιοικητικούς “παράγοντες” φαίνεται να έχει συμβεί ένα νοητικό... “κοκομπλόκο”. Όχι, ότι σε γενικές γραμμές πολλοί εξ αυτών είναι τα πιο λαμπρά αστέρια στον διανοητικό ουρανό, αλλά τουλάχιστον έχουν τη δυνατότητα να χειρίζονται σε μέτριο επίπεδο τη λογική. Αλίμονο, όμως, σε λίγους μήνες έρχονται εκλογές. Έτσι, ανήμποροι φαίνεται να σκεφτούν λογικά και μπροστά στη διακαή τους επιθυμία να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο σε “κλικ” και “καρδούλες”, θέτουν στο περιθώριο το νόημα και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να “κυκλοφορήσει” το όνομά τους ή η φωτογραφία τους, με αποτέλεσμα να ερχόμαστε οι υπόλοιποι αντιμέτωποι, με αυτές τις υπερπροσπάθειες ανάδειξης και διαμοιρασμού σε ένα ευρύτατο κοινό δημοσιεύσεων, που τις χαρακτηρίζει το απόλυτο... κενό.

Και εγείρεται το ερώτημα: Μωρ’ δε νογάνε; Δεν πάει ο νους των ίδιων αυτών ανθρώπων, που βρίσκονται στην πολιτική τόσα χρόνια, ότι είναι απείρως χειρότερο από τη μη προβολή, το να κυκλοφορήσει το όνομα κάποιου σε ένα ευρύ κοινό, η πλειοψηφία του οποίου θα κατακρημνίσει την εύθραυστη βιτρίνα και θα χλευάσει τη με-το-στανιό αυτοπροβολή, όταν το ίδιο το αντικείμενο που προβάλλεται δεν έχει καμία απολύτως ουσία και μπορεί να “αδειαστεί”, χωρίς να έχει κανείς καν τη βασική γνώση περί πολιτικής, απλά με τη χρήση της κοινής λογικής και μόνο;

Στοχεύουν άραγε σε αμνήμονες; Σε ανίδεους; Σε χαζούς; Σε νεογνά λίγων ημερών; Σε όσους επίσης δε νογάνε; Πώς αντιλαμβάνονται άραγε τους ψηφοφόρους τους; Ως μία μάζα λοβοτομημένων ζόμπι; Πώς έχουν το θράσος να ζητούν τη στήριξη των πολιτών, όταν τόσο εμφανώς και ευθαρσώς επιχειρούν τον εμπαιγμό τους;

Και αυτό το ερώτημα γυρίζει τελικά σε εμάς. Αυτούς που θα κληθούν σε λίγους μήνες να σχηματίσουν με τα δεμένα με σπάγκο “μπικ” σταυρουδάκια πάνω σε παπύρους με ονόματα, πίσω από την κουρτίνα. Θα θυμόμαστε ποιοι είναι αυτοί που προσπάθησαν να μας κοροϊδέψουν (κοροιδέψουν στα σωστά συριανά), ή θα ξεχάσουμε κι εμείς την ουσία και το νόημα και θα δώσουμε τη στήριξή μας σε οποιονδήποτε είναι ξάδερφος του μπατζανάκη του κουνιάδου του παππού μας;

Άραγε, εμείς... νογάμε;