Το ήθος γεννά ελπίδα

Είναι και κάποιοι τύποι, που δεν τους το είχες, οι οποίοι σε εκπλήσσουν ευχάριστα.

Εδώ, στα δικά μας, στην τοπική πολιτική σκηνή, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στα κοινά νέοι άνθρωποι, οι οποίοι εξελέγησαν χωρίς πολιτικάντικες υποσχέσεις, χωρίς μεγαλοστομίες, μακριά από παλαιοκομματικές τακτικές, πείθοντας απλά τους ψηφοφόρους με αυτό που είναι.

Η πολιτική έχει συγκεκριμένους τρόπους έκφρασης, που ακόμα υπάρχει όλη η ξεφτισμένη προπαγανδίστικη φτηνή ρητορεία της, η οποία, δυστυχώς, συνεχίζει να πείθει μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων.

Αυτό, μαζί με τις εκφρασμένες πολιτικές συμπεριφορές, έχει παγιώσει μία άποψη στην κοινή γνώμη για τους εμπλεκόμενους με την πολιτική, πολύ δε περισσότερο αρνητικά ενισχυμένη όταν αφορά σε άτομα ήδη δοκιμασμένα στο πολιτικό στίβο.

Η λαμογιά, οι ανέξοδες υποσχέσεις, η αναποτελεσματικότητα είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που κολλάνε σαν ρετσινιά πάνω στους πολιτικούς εκφραστές, οδηγώντας τελικά στην πλήρη απαξίωση στα μάτια και στις συνειδήσεις των πολιτών.

«Έλα μωρέ, τους ξέρουμε όλους αυτούς, λες και δεν τους δοκιμάσαμε, αλλά θα ξαναρίξουμε το ψηφαλάκι γιατί έχουμε και κάποια υποχρέωση και που ξέρεις μπορεί και να μου το κάνει τελικά εκείνο το ρουσφέτι που ζήτησα».

Η λογική που «σπάει κόκαλα», που διαιωνίζει σάπιες καταστάσεις και – τι κρίμα – επικρατεί και δεν έχει σωτηρία.

Όταν μέσα σε ένα τέτοιο σαθρό σκηνικό, στο οποίο ζει και υπάρχει η ελληνική πολιτική πραγματικότητα, εμφανίζονται κάποια φρέσκα μυαλά, άσχετα και ξένα από τέτοιες πολιτικές νοοτροπίες, η πρώτη αντίδραση γνωστή «κι αυτοί, για να θέλουν να μπλέξουν με τα πολιτικά, τον ίδιο καπνό φουμάρουν» ή όπως ανέφερε και ο Αριστοφάνης στις Εκκλησιάζουσες «Πονάω που βλέπω όλα να σαπίζουν σ’ αυτόν τον τόπο. Στην εξουσία πάντοτε οι φαύλοι. Κι’ αν φανεί κάποιος μια μέρα έντιμος, σε δέκα μέρες σκαρτεύει. Φέρνεις άλλον, βγαίνει χειρότερος».

Όμως εκεί έρχεται η έκπληξη. Χωρίς καμία ταύτιση με παλιοκαθεστωτικές νοοτροπίες, χωρίς κομματικούς δεσμούς, αλλά κυρίως μακριά και τόσο ξένοι από την πολιτική ξεφτίλα, σκύβουν το κεφάλι, σηκώνουν τα μανίκια και χωρίς να σηκώσουν καθόλου σκόνη ρίχνονται στη δουλειά.

Σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, αφού δεν μπορείς να το πιστέψεις ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά, αυτή της προσφοράς, της εντιμότητας, της αποτελεσματικότητας.

Δεν υπάρχουν πίσω τους οικογένειες που θα διαμορφώσουν την πολιτική τους παρουσία, δεν υπάρχουν επιχειρηματικά συμφέροντα αλληλοϋποστήριξης, δεν υπάρχουν δημοσιοσχετίστικες επικοινωνιακές κορώνες.

Τίποτε από όλα αυτά, παρά μόνο η πίστη τους ότι η ανάμειξη με τα κοινά σημαίνει προσφορά. Σημαίνει μία άλλη, νέα λογική στην άσκηση της πολιτικής, με έργο προς το κοινό όφελος, με ήθος και χαμηλούς τόνους, οι οποίοι θα ανέβουν όταν χρειάζεται, στη σύγκρουση με τη σαπίλα, στο ξήλωμα των σχέσεων δοσοληψίας.

Ας ελπίσουμε ότι η σύγκρουση της πολιτικής με την ηθική, ως δύο έννοιες που δεν μπορούν να ταυτιστούν, όπως υποστήριζε ο Μακιαβέλι, θα διαψευστεί.

Η έκπληξη έγινε και δημιουργήθηκε η ελπίδα ότι στην μικρή τοπική πολιτική πραγματικότητα μπορεί κάτι να αλλάξει. Τώρα πλέον αναμένεται η θετική συνέχεια ή η αποκαρδιωτική επιβεβαίωση της ανυπαρξίας ήθους στην πολιτική. Ποιος θα καταπιεί ποιόν.