"Η αγάπη του κόσμου είναι δύναμη για εμάς"

Μετά από δύο χρόνια παραμονής τους στο Χιούστον της Αμερικής, επέστρεψαν στην Ελλάδα και τις τελευταίες ημέρες βρίσκονται στη Σύρο.

Ο λόγος για τον μικρό Γιαννάκη και την οικογένειά του, η οποία δεμένη σαν "γροθιά" δίνουν τον δικό τους αγώνα απέναντι στο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια ο μικρός "ήρωας".

Για το θέμα αυτό, έδωσε μία εκ βαθέων και γεμάτη συγκίνηση συνέντευξη στην "Κοινή Γνώμη", η μητέρα του 11χρονου σήμερα Γιάννη, συριανής καταγωγής, Νικολέττα Πρίντεζη.

- Γυρίζοντας το χρόνο πίσω, πότε άρχισε το πρόβλημα υγείας του μικρού Γιάννη;

"Ο Γιάννης διαγνώστηκε τον Ιούνιο του 2020, σε ηλικία 5.5 ετών, ότι έχει οστεοσάρκωμα, δηλαδή μία μορφή επιθετικού καρκίνου. Αμέσως μετά τη διάγνωση, νοσηλεύθηκε για τρία χρόνια στο νοσοκομείο "Ελπίδα", όπου εκεί ο μικρός μου μπήκε σε μία σειρά πολλών χειρουργείων, αλλά και επιθετικών χημειοθεραπειών, όπου φθάσαμε και στον ακρωτηριασμό τους ενός ποδιού του. Αυτά τα τρία χρόνια πάλευε με τον καρκίνο, καθώς ποτέ δεν υπήρξε έστω μία φάση που να πούμε ότι καθάρισε από τον καρκίνο. Μετά από όλα αυτά, στα 3 χρόνια και κάτι, μας ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι η κατάσταση του είναι πολύ σοβαρή και ότι θα έπρεπε να σταματήσουμε να το παλεύουμε και να αφήσουμε το παιδί και όσο αντέξει. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι εννοούσαν, γιατί το μυαλό μίας μάνας δεν μπορεί αυτό να το αποδεχτεί. Όταν μας ανακοινώθηκε αυτό, ένιωσα ότι γκρεμίζεται ο κόσμος μου. Ένιωσα χειρότερα από την ημέρα της πρώτης διάγνωσης. Έτσι πήραμε την απόφαση να βρούμε ένα κέντρο αναφοράς οστεοσαρκώματος, που είναι το Md Anderson Center στο Χιούστον των ΗΠΑ, όπου και πήγαμε για να βοηθήσουμε τον Γιάννη, όσο μπορούμε".

- Στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, διαμείνατε για πόσο χρονικό διάστημα;

"Εκεί διαμείναμε για δύο χρόνια. Όλη μαζί η οικογένεια, δεν χωριστήκαμε ούτε λεπτό. Πρέπει να πω ότι όταν φθάσαμε στο Χιούστον ο Γιαννάκης είχε ήδη 8 μεταστάσεις, δηλαδή με 8 όγκους ενεργούς. Οι γιατροί μας προειδοποίησαν ότι ήταν μία πολύ δύσκολη κατάσταση και ότι θα προσπαθήσουν όσο μπορούν να κάνουν το καλύτερο. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα ο μικρός μου έκανε πολύ μεγάλο αριθμό χημειοθεραπειών, τόσο πολύ που έχω χάσει πια το μέτρημα. Μετά από όλη αυτή την προσπάθεια, φθάσαμε σήμερα στο σημείο από τους 8 όγκους, να έχει τους δύο ενεργούς. Ήταν μία πρόοδος και μία εξέλιξη που κανείς δεν περίμενε. Για εμάς σημαίνει ότι κερδίσαμε δύο χρόνια ποιοτικής ζωής με το Γιάννη, της ζωής γενικότερα".

- Καταλαβαίνουμε όλοι ότι πρόκειται για μία πολύ δύσκολη κατάσταση, που όμως δεν έχει καταφέρει να πάρει το χαμόγελο από το πρόσωπο του Γιάννη.

"Η ζωή του, του τα έφερε έτσι ώστε να παλεύει μόνιμα για κάτι και να θεωρεί ότι είναι και φυσιολογικό αυτό. Ότι αυτή είναι η ζωή του. Δεν μου έχει παραπονεθεί ποτέ, δεν μου έχει πει ποτέ ότι θα ήθελα να είμαι σαν τα άλλα παιδιά ή να περπατάω σαν τα άλλα παιδιά. Λόγω του καρκίνου έχει χάσει το ένα του πόδι και καταλαβαίνετε ότι λόγω αυτού αντιμετωπίζει και αναπηρία και να βρίσκεται σε αμαξίδιο. Στην Αμερική κάναμε προσπάθειες με φυσικοθεραπείες και σηκώθηκε με τη βοήθεια ενός βοηθήματος. Γυρίσαμε όμως στην Ελλάδα και βρισκόμαστε ακόμη σε μία μεταβατική περίοδο. Κάνει ακόμη χημειοθεραπείες και θα ακολουθήσουν και πάλι οι φυσικοθεραπείες ενδυνάμωσης".

- Επιστρέψατε μόνιμα στην Ελλάδα;

"Αν θέλεις την ειλικρινή μου άποψη, δεν ξέρω. Είμαι φοβισμένη, έχω πολλές ανασφάλειες. Αν βρω κάτι άλλο που μπορεί να βοηθήσει τον Γιάννη, σίγουρα θα το ακολουθήσω. Ήδη τον έχουμε βοηθήσει πολύ, αλλά αν βρω και κάτι άλλο, θα πάμε. Αυτό λέω σε όλους όσους με ρωτάνε. Ναι ήρθαμε στην Ελλάδα για να μείνουμε, θα γράψω τα παιδιά μου σε σχολείο, αλλά αν προκύψει κάτι άλλο, είμαστε έτοιμοι να ξαναφύγουμε. Μένουμε στον Πειραιά, καθώς είμαστε κοντά σε νοσοκομείο".

- Η κοινωνία έχει σταθεί πολύ στο πλευρό σας και αυτό το απέδειξε και η προχθεσινή μουσική εκδήλωση στα Χρύσσα, η οποία ήταν αφιερωμένη και τον Γιάννη.

"Ήταν ομολογουμένως μία υπέροχη εκδήλωση. Παρ' όλο που δεν έχω γεννηθεί στο νησί, είναι από εδώ οι γονείς μου, νιώθω ότι ανήκω στη Σύρο. Είναι περίεργο αυτό, αλλά έτσι νιώθω. Αγαπάμε το νησί και μου έλειπε πολύ όταν ήμασταν στην Αμερική. Και αυτό θέλω να το μεταδώσω στα παιδιά μου. Οι Συριανοί είναι φιλόξενοι και κρατάνε υψηλά το αίσθημα της αλληλεγγύης. Μας υποδέχθηκαν με πολύ αγάπη όλοι και γι' αυτό τους ευχαριστώ. Η κα. Μενδρινού, ο κος Γιαβιώτης. ο κ. Βουτσίνος, όλοι".

- Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις προς όλους εμάς;

"Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μία μάννα όλα τα μπορεί. Πιστεύω ότι η δύναμη της μάνας, αλλά και της γυναίκας, αλλά κυρίως της μάνας απέναντι στο παιδί της είναι τεράστια. Μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Όταν μία μάνα δει ότι το παιδί της έχει πρόβλημα, τότε γίνεται άλλος άνθρωπος που αντλεί τεράστια δύναμη. Εμένα αυτή τη δύναμη μου την έβγαλε ο γιος μου. Δεν ήξερα που μπορώ να φτάσω και τι μπορώ να κάνω. Ξεπερνάς τα όριά σου, ειδικά όταν ο αγώνας αυτός είναι συνεχόμενος. Είτε αυτός αφορά στη δική μας περίπτωση, είτε είναι τα άτομα με αναπηρία. Δεν μπορώ να πω ότι κάπου σταματάω ή τα παρατάω. Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που θα λυγίσεις και είναι πολλές αυτές, αλλά δεν επιτρέπεται να σταματήσεις. Μπορείς να κάνεις τα πάντα και στο τέλος, μέσα από έναν μαγικό τρόπο, θα βρεις τη λύση".