Ο τροχός των θαυμάτων

Είναι αυτή η αμήχανη στιγμή, μετά τις ημέρες των γιορτών, που επιστρέφεις στην καθημερινότητά σου και συνειδητοποιείς ότι οι μέρες που προηγήθηκαν ήταν μια ψευδαίσθηση και τίποτα παραπάνω. Οι παλιότεροι μονολογούν πάνω στο “φτωχό” χριστουγεννιάτικο τραπέζι σε σχέση με το παρελθόν, οι πιο νέοι αδιαφορούν για το τυπικό και απλά προσπαθούν να χωρέσουν λίγη ξεκούραση στις μέρες της αργίας και βιαστικούς καφέδες με φίλους πριν αυτοί ξαναφύγουν για το εξωτερικό.

Και κάπου εκεί διαβάζεις για έναν άνεργο πατέρα που επιχείρησε να κλέψει δύο συσκευασίες βρεφικό γάλα παραμονή Πρωτοχρονιάς και το σούπερ μάρκετ του κατέθεσε μήνυση – δε θα σταθώ στην παραφιλολογία γύρω απ’ το όνομα της αλυσίδας. Προσπαθώ να μπω στη θέση αυτού του ανθρώπου. Την απελπιστική κατάσταση στην οποία περιήλθε για να επιχειρήσει να παρανομήσει για 40 ευρώ. Και που δεν βρέθηκε κανείς να τον βοηθήσει, πέρα από μια ανώνυμη διαδικτυακή υπεράσπιση κατόπιν εορτής, η οποία κάπως παρηγορεί τη συνείδησή μας, με ειρωνικές ατάκες της λογικής “ευτυχώς που συλλάβατε το τέρας και κοιμόμαστε όλοι πιο ήσυχοι” προς τους ιθύνοντες που ποτέ δεν ιδρώνουν.

Για παν ενδεχόμενο όμως και λίγο πριν το ξεχάσω, ελέγχω με ανακούφιση τα κουτιά με το γάλα του δικού μου παιδιού, τα οποία είμαι σε θέση να πάρω. Επιθεωρώ τα ντουλάπια και το ψυγείο. Κι εκεί όλα ικανοποιητικά. Σαφέστατα δεν είμαι πλούσια, οι απλήρωτοι λογαριασμοί περιμένουν στη σειρά να τακτοποιηθούν ένας-ένας ανάλογα με την ημερομηνία λήξης τους. Βοηθητικές αγορές ή κάλυψη άλλων αναγκών, ακόμα κι μια τυπική επίσκεψη στο γιατρό για έλεγχο, μεταφέρονται από μήνα σε μήνα, κι αν σκάσει και κανένα έκτακτο, αν χαλάσει μια συσκευή ή το αμάξι, εκεί ζήτω η αμερικάνικη βοήθεια. Όμως οι βασικές βιοτικές μου ανάγκες, και παραπάνω από αυτές, είναι καλυμμένες.

Μήπως τελικά είναι υποκρισία να μιλάμε για κοινωνικό κράτος πρόνοιας και δικαίου, όταν ένας άνθρωπος, άνεργος, αναγκάζεται παραμονή Πρωτοχρονιάς να κλέψει για να ταΐσει την οικογένειά του; Μήπως αυτό θυμίζει κάποιο μυθιστόρημα κλασσικής λογοτεχνίας στη Γαλλία του 19ου αιώνα; Ίσως. Μόνο που βρισκόμαστε στην Ελλάδα του 21ου. Λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Πως μπορείς να μιλήσεις σε αυτόν τον άνθρωπο, σε όλους αυτούς τους ανθρώπους – γιατί μακάρι να ήταν ένας αλλά όχι – και να τους πεις για ελπίδα, για πίστη, για αισιοδοξία για τη νέα χρονιά; Για όνειρα και στόχους. Στον άνθρωπο που κάθε μέρα πρέπει να γίνει βροχοποιός και με τρόπο μαγικό να βρει τη λύση.

Και κάπου εκεί γυρίζει ο τροχός των θαυμάτων και εύχεσαι το θαύμα για το 2018 να είναι το να μην πεινάει κανείς. Να ζουν όλοι αξιοπρεπώς. Να έχουν ίσα δικαιώματα. Και για εμάς, που δεν πεινάμε, που ζούμε αξιοπρεπώς και που θεωρούμαστε πολίτες α’ κατηγορίας, όταν έρθει η ώρα να υπερασπιστούμε τους αδύναμους να το κάνουμε στην πράξη με τη στάση μας και να αφήσουμε τις επαναστάσεις του Facebook να φύγουν μαζί με το 2017.