Τσάντα είναι, θα περάσει

Τι κακό κι αυτό με τις σακούλες. Από τη μια διστάζεις να πεις "δε θέλω" για να μη σε χαρακτηρίσουν "τσιγκούνη" κι από την άλλη φοβάσαι να ζητήσεις, για να μη σου χρεώσουν την καταστροφή του περιβάλλοντος. Πόσα πια να χωρέσουν κι αυτές οι έρημες τσέπες της ζακέτας; Με δυσκολία μπαίνουν τα κλειδιά, τα τσιγάρα και τα φραγκοδίφραγκα. Τι πανωφόρι πρέπει να προμηθευτώ για να αποθηκεύω σοκολάτες, σάντουιτς, εξάδες αναψυκτικών και χαρτιά υγείας; Τώρα βρήκε να τελειώσει το "My Style Rocks"; Να το κόνσεπτ. Έτοιμο. Αχ, ένα δράμα ζω. Ένα δράμα.

Μήπως ήρθε η ώρα να βγάλω από τη ντουλάπα όλες αυτές τις πάνινες τσάντες που μοιράζουν στα φεστιβάλ ή θα θιχτεί ο μανάβης μου αν φυλάξω τις ντομάτες σε τσάντα που γράφει «Syros International Film Festival 2017»; Δεν ξέρω αν επιβάλλεται να πηγαίνω για ψώνια με την τελευταία λέξη της μόδας, αλλά έναν φόβο μήπως βρεθεί κανείς να μου πει «κακομοίρη, αυτή είναι παλιά κολεξιόν», τον αισθάνομαι. Η αναγραφόμενη χρονολογία μπορεί να σε προδώσει. Ενώ δε συμβαίνει το ίδιο με μία μπλούζα του ZARA. Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι την έχεις δέκα χρόνια, παρά μόνο οι είκοσι χιλιάδες άλλοι που επίσης την αγόρασαν.

Παλαιότερα, έπαιρνες την τυρόπιτα και το σάντουιτς σε σακούλα και πήγαινες στο σπίτι να τα απολαύσεις με την ησυχία σου. Τώρα, ή τα τρως βιαστικά στο δρόμο για να μην πέσεις πάνω σε γνωστό με την κοτομπουκιά και τα εκατό από τα χίλια νησιά στο στόμα ή τα κρατάς στο χέρι και τα περιφέρεις, όπως το δίσκο στην εκκλησία. Κι όσοι σταματούν για να σε χαιρετίσουν, όχι μόνο δεν βγάζουν ψιλά να σου ρίξουν, αλλά σε ρωτούν και «τι θα φας». Ιδιωτικότητα καμία. Η άλλη λύση, βέβαια, είναι να τα πετάς όλα μαζί σε μία τσάντα (πάνινη, εννοείται)… φαγώσιμα, απορρυπαντικά, τροφή για τη γάτα, χώμα για τη γάτα, την ίδια τη γάτα και όποτε θέλεις να πιάσεις κάτι από αυτά, να τα αδειάζεις όλα. Όπως κάνω εγώ στα ταξίδια μου. Όταν φουλάρει η βαλίτσα, χώνω ό,τι περισσεύει στο σακίδιο πλάτης. Η τραγωδία ξεκινάει μόλις φτάνω στο πλοίο. Ο λογιστής μου ζητάει το εισιτήριο, το οποίο προσπαθώ να βρω μέσα στο χάος, ανάμεσα σε παπούτσια, ρούχα, υπολογιστή, βιβλία και φορτιστές. Μία φορά του έδωσα μαζί και ένα εσώρουχο (καθαρό, εννοείται). Δεν ξέρω αν τον ενόχλησε που δεν ήταν «Calvin Klein», αλλά «Kevin Clain», ο άνθρωπος πάντως –ευγενέστατος- μόνο το εισιτήριο κράτησε.

Πλέον, ο τρόπος με τον οποίο, πολλοί φορτώνουν τα ψώνια τους στο αμάξι θυμίζει σκηνή από ληστεία τράπεζας. Με την ίδια ταχύτητα που εκσφενδονίζεται ο ληστής από την τράπεζα και πετάει μέσα στο σταθμευμένο αυτοκίνητο του συνεργού του το σάκο με τα χρήματα, βγαίνει και από το σούπερ μάρκετ ο καταναλωτής και αδειάζει γρήγορα το καλάθι του στα καθίσματα και το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου, που τον περιμένει ακριβώς απ’ έξω, παρεμποδίζοντας την κυκλοφορία.  

Στο παρελθόν, αρκετοί ζητούσαν επιπλέον τσάντες από τους υπαλλήλους των καταστημάτων για να χωρίσουν τα πράγματα που αγόρασαν και να τα δώσουν σε γνωστούς και φίλους. Στο εξής, όταν θέλεις να προσφέρεις δώρα, τα χώνεις όλα μέσα σε έναν μεγάλο σάκο (υφασμάτινο, εννοείται), φοράς κόκκινη στολή και άσπρη γενειάδα και μπαίνεις από την καμινάδα για να τα μοιράσεις.

Τέλος, η κατάργηση της πλαστικής σακούλας τείνει να δώσει καινούριο νόημα στην έννοια του φιλοτελισμού. Κάποτε ήταν της μόδας η συλλογή γραμματοσήμων, οι τηλεκάρτες ή τα μαγνητάκια. Τώρα, σου δίνεται η ευκαιρία να μαζεύεις πλαστικές σακούλες και να ανταλλάσσεις τις διπλές και τις τριπλές, όπως κάναμε μικροί με τα αυτοκόλλητα και τις τάπες. «Θα σου δώσω εγώ μια του «Μασούτη» κι εσύ θα μου δώσεις μια του «Ατλάντικ», που πλέον είναι συλλεκτική». Αυτή στο ebay θα την έχουν και 100 ευρώ»…

Και κάπως έτσι, η καθημερινότητά μας έγινε πιο ενδιαφέρουσα και περιπετειώδης. Ειδικά αν χρησιμοποιείς διχτάκι, επιστρέφεις στο σπίτι και δεν ξέρεις αν έχουν παραμείνει σε αυτό όλα όσα ψώνισες. Δεν πειράζει όμως, γιατί με αυτόν τον τρόπο και 0,04 ευρώ γλιτώνεις και το περιβάλλον προστατεύεις και τον αναγκεμένο συνάνθρωπο που θα βρει τα «la vache qui rit» να τσουλάνε στο δρόμο, βοηθάς. Μην γκρινιάζεις και μη διαμαρτύρεσαι. Τσάντα είναι, θα περάσει.