Πολιτικά τρωκτικά

Πάνω που έγινε ανησυχητική η απόλυτη ηρεμία που επικράτησε μετά την εορταστική περίοδο, ήρθαν τα γεγονότα να επιβεβαιώσουν πως η χαλαρότητα και οι χαμηλοί τόνοι ήταν παραπλανητικοί, καθώς τα σωθικά της δημόσιας ζωής του τόπου κατέτρωγε η αναστάτωση και η αναταραχή.

Οι γνωστοί «ποντικοί» της δημόσιας ζωής, που έχουν μάθει να λειτουργούν ως τρωκτικά των κοινών, δεν σταμάτησαν να ροκανίζουν τα ελάχιστα υγιή κομμάτια των δημοσίων δομών, όσα τουλάχιστον έχουν ακόμα απομείνει να λειτουργούν, μήπως και καταφέρουν να μαζέψουν λίγα περισσότερα «ροκανίδια» στον μικρόκοσμο της φωλιάς τους.

Η τακτική γνωστή, όπως κατ’ επανάληψη έχουν μάθει να έρπονται στις παραφυάδες της τοπικής πολιτικής ζωής, νομίζοντας ότι το να γυρίζουν τον τροχό, τρέχοντας μέσα σε αυτόν, επιτελούν κοινωνικό και πολιτικό έργο.

Εγκλωβισμένοι στο κλουβί της ύπαρξης τους, όπως το έχει θέσει η περιορισμένη τους εμβέλεια και πεπερασμένη οπτική τους, περιορίζουν και την άσκηση πολιτικής τους στο στενό πλαίσιο των δυνατοτήτων τους.

Όμως τα πολιτικά αναστήματα φαίνονται από τις μεγαλειώδεις αποφάσεις και το έργο που αποδίδεται στην κοινωνία και όχι από τα ροκανίσματα μικρών κομματιών εξουσίας, που ούτε καν τους αναλογεί.

Και οι αποφάσεις αντί για μεγαλειώδεις είναι ολέθριες και το παραγόμενο έργο αντί αποδοτικότητας είναι απολύτως καταστροφικό.

Όλα μικρά και μίζερα, «κονταίνουν» την πολιτική ζωή του τόπου, φέροντας την στα δικά τους περιορισμένα μεγέθη, με μικρότητα στο σκεπτικό, στις ενέργειες, στις υποσχέσεις, στις εξυπηρετήσεις, στην άσκηση πολιτικής.

Μετατρέπουν δημοτικές δομές σε μέσον εξυπηρέτησης της συνδικαλιστικής τους πελατείας, για να αιτιολογήσουν την παρουσία τους στα κοινά και να συνεχίσουν να αρθρώνουν το ψέλλισμα του πολιτικού τους λόγου σαν κομπάρσοι που λένε τις ατάκες τους σε ένα παρωχημένο επιθεωρησιακό νούμερο.

Ξένοι από κάθε καθαρή πολιτική πράξη, σέρνονται στα λαγούμια των πολιτικών υπονόμων, όπως κάθε σωστό τρωκτικό, μέσα στους οποίους έχουν μάθει να κινούνται, φοβούμενοι το φως και την αλήθεια των πραγμάτων.

Το σάπιο πολιτικό κατεστημένο που τους εξέθρεψε, δεν τους αφήνει περιθώρια να κινηθούν πέρα από τους σωρούς των σκουπιδιών που αποτελούν τον κόσμο μέσα στο οποίο έχουν μάθει να κινούνται, μεταφέροντας τη δυσωδία τους και στην πολιτική τους παρουσία.

Η ευκαιριακή εκμετάλλευση των αδύναμων και η εμπορευματοποίηση της ελπίδας τους, αποτελούν καίρια στοιχεία της ψηφοθηρίας τους, που όταν θα πρέπει να μετουσιωθεί σε έργο το μόνο που έχει να επιδείξει είναι συσσώρευση φτηνιάρικων υποσχέσεων σε αναξιοπαθούντες.

Κι όπως τραγούδησαν οι Χαΐνηδες «Μέσα στου αφέντη το αρχοντικό,

είπανε πως είδαν έναν ποντικό, το τυρί πως τρώει απ’ τη ντενέκα του, και γλυκοκοιτάζει τη γυναίκα του.

Τρέξτε αδέρφια, τρέξτε παιδιά, με μεγάλα ξύλα και χοντρά ραβδιά»

Ψάχνοντας το σπίτι νυχτωθήκαμε, μα τον ποντικό δεν τονε βρήκαμε.

Τότε είπ’ ο αφέντης «είναι φανερό, πως αυτά τα ζώα πόλεμο ιερό

μα κηρύξαν» κι άλλους τους συγκίνησε, κι άλλους με τον φόβο τους παρακίνησε… Μάθαμε στο τέλος πως τ’ αφεντικό, είναι ένας κι ίδιος με τον ποντικό».

Όμως άκου μικρέ μου αρουραίε «κι αν είσαι ύπουλο τρωκτικό, εγώ είμαι η φάκα».