Τύφλωσις...

Σε κάθε προεκλογική περίοδο που σέβεται τον εαυτό της, υπάρχουν πλείστες αναφορές από επίδοξους “καρεκλοζητούντες”, σε μία λέξη, που αντιπροσωπεύει τόσα πολλά, αλλά δυστυχώς έχει χάσει κάθε σημασία της, λόγω της υπερεκμετάλλευσής της, όπως χάνεται πολλές φορές το νόημα μίας λέξης, όταν την επαναλαμβάνουμε πολλές φορές. Η λέξη αυτή είναι το όραμα.

Όλοι οι πολιτικοί έχουν... όραμα. Όραμα, που εκτοξεύεται σαν το πιο λαμπρό αστέρι για λίγο καιρό, πριν τις εκλογές και καταλήγει σε ολοκληρωτικό μπλακ άουτ, δυο-τρεις μέρες μετά την καταμέτρηση των... σταυρουδακίων.

Ελάχιστοι οι άνθρωποι, που αυτή τη στιγμή διαθέτουν όραμα και παλεύουν για ένα σκοπό, με πάθος, με όρεξη, με ιδέες για το μέλλον, με αίσθηση καθήκοντος προσφοράς, προς το σύνολο.

Οι υπόλοιποι, απλώς διεκπεραιωτικοί. Υπάλληλοι γραφείου. Φέρτε μου κάτι να κάνω και θα το κάνω. Η νοοτροπία του κακού δημοσίου υπαλλήλου, που απλώς επιθυμεί να τελειώνει με τη δουλειά του, στο μεγαλείο της. Καμία όρεξη, καμία ιδέα για το μέλλον, καμία θέληση για πρόοδο ή εξέλιξη. Διεκπεραίωση μόνο όσων έρχονται έτοιμα, κι αυτά με το μίνιμουμ της προσπάθειας.

Προβληματική η διοίκηση, όταν αποτελείται από άτομα κοντόφθαλμα, με συμπεριφορά “γηρασμένου” στελέχους αν και νέα στα πολιτικά πράγματα. Προβληματική, διότι στερείται... οράματος. Στερείται πολιτικής βούλησης και ορέξεως για σοβαρή δουλειά.

Τι όαση, για μία διοίκηση που έχει κουράσει (και κουραστεί) τόσο νωρίς, τα ελάχιστα αυτά – μετρημένα στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού – άτομα, τα οποία επιδεικνύουν έναν από καρδιάς ζήλο, για την επίτευξη αποτελέσματος σε πρωτοβουλίες που στηρίζονται σε προσωπικές τους ιδέες και επιδιώξεις, έχοντας ως στόχο την αναβάθμιση συγκεκριμένων, κάθε φορά, πτυχών της ζωής του τόπου. Τα άτομα αυτά, που εργάζονται μεθοδικά, μακριά από μικροπολιτικά παιχνίδια και δε φοβούνται να διεκδικήσουν, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος τους. Άτομα με γνώσεις, ήδη υπάρχουσες ή και αποκτηθείσες στην πορεία υλοποίησης κάποιου σχεδίου και σοβαρό πολιτικό λόγο, χωρίς το φόβο της μετριοπάθειας και της υποτέλειας στην έκφραση της άποψής τους.

Τι κρίμα, για μία – σχετικά – νέα διοίκηση, να αποτελείται στη συντριπτική πλειοψηφία της από εντολοδόχους, “υπαλληλίσκους”, πνιγμένους στην ασφυξία της... “χαρτούρας”, που πρέπει να τακτοποιηθεί, χωρίς πρωτότυπες ιδέες, χωρίς αγάπη (ή έστω βασική συμπάθεια) για το αντικείμενο της θέσης τους, χωρίς καμία διάθεση για προσφορά στα κοινά, βολεμένοι σε θώκους, απλώς διεκπεραιώνοντας τα βασικά, προκειμένου να γίνονται αρεστοί, ή... ανεκτοί, από τους επίσης κοντόφθαλμους και οπορτουνιστές ανωτέρους τους. Υποτελείς, εξαρτημένοι και φοβισμένοι, ψάχνοντας στα μάτια του “αφεντικού” την άδεια, πριν τολμήσουν να αρθρώσουν λόγο, δίχως ίχνος κουλτούρας, πολλές φορές χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις, μην καταφέρνοντας ακόμη, σε ορισμένες περιπτώσεις, να βγάλουν νόημα στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, αφού δεν γνωρίζουν καν για ποιο πράγμα μιλούν.

Το... κακό της υπόθεσης είναι, ότι οι ικανοί και οραματιστές, σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι ελάχιστοι, σε αντίθεση με τους φορείς του ιού “Skyftokefalius Volepsakious Varemarius”, που εξαπλώνεται ραγδαία ανάμεσα στους αιρετούς, μετά την καταμέτρηση των ψήφων. Και οι πρώτοι, αυτοί που έχουν ανοσία στον ιό, είναι οι μόνοι, που μπορούν να κάνουν πραγματικό καλό στον τόπο. Μόνο οι άνθρωποι, που αγαπούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, για το κοινό συμφέρον, που έχουν, ή θέλουν να αποκτούν, γνώσεις και κουλτούρα, μπορούν να αποτελέσουν στελέχη δυνατά και ικανά, για την παραγωγή ουσιώδους έργου και την επίτευξη πραγματικής προόδου.

Οι άνθρωποι αυτοί φαίνονται. Κάνουν... “μπαμ”. Τους μαρτυρά η αφοσίωση στο όραμά τους, η επιτυχία τους, η θετική εξέλιξή τους, οι διακρίσεις ή/και οι επιτυχίες τους, η εντατική τους δουλειά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και κενές εξαγγελίες.

Ήδη έχει ξεκινήσει η διαδικασία για το σχηματισμό νέων ομάδων, που θα επιχειρήσουν να διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών. Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, η ιστορία θα κάνει έναν ακόμη κύκλο 360 μοιρών, με τους περισσότερους υποψηφίους, να βγαίνουν μπροστά στους φακούς και τα μικρόφωνα, υποσχόμενοι, με πομπώδεις δηλώσεις, όρεξη για δουλειά και... όραμα. Όραμα, που κατά πάσα πιθανότητα, θα καταλήξει, όπως τόσες φορές στο παρελθόν, σε πενταετή... τύφλωση.