Ο πολιτευτής μου... αυτή η μάστιγα

Λένε πως, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά κάποιοι πιστεύουν το ακριβώς αντίθετο. Ότι τα μέσα αγιάζουν το σκοπό. Αν έχεις τις κατάλληλες πλάτες, μπορείς να πείσεις ότι, η επίτευξη του στόχου σου είναι θέλημα Θεού. Ωστόσο, αντί να πηγαίνεις με τον σταυρό στο χέρι, βαδίζεις κρατώντας κομμάτια βασιλόπιτας, ποτήρια με τσίπουρο, μεζεδάκια και οτιδήποτε καβάτζωσες από την περιοδεία σου σε λαϊκές μαζώξεις.

Ζητούμενο δεν είναι το τσάμπα φαγοπότι, αλλά να αποδείξεις ότι είσαι ένα με τον λαό. Καλό θα ήταν βέβαια να ρωτούσες πρώτα τον λαό αν έχει όρεξη να σε βλέπει συνεχώς μπροστά του. Έχουμε φτάσει στο σημείο να συναντούμε συχνότερα πολιτευτές που γυρίζουν σαν περιπλανώμενοι θίασοι απ’ ό,τι τους οικείους μας. Σε γάμους και πανηγύρια, σε δοξολογίες και επιμνημόσυνες δεήσεις, σε εθνικές επετείους και τοπικές εορτές.

Ο διακαής πόθος ορισμένων να χωθούν στην πολιτική σκηνή, έχει εξελιχθεί σε ένα αέναο σπάσιμο νεύρων. «Δεν θα σε αφήσω να πάρεις ανάσα, μέχρι να με ψηφίσεις». Ναι, αλλά δεν είναι λογική αυτή. Αν εγώ δω τα ραδίκια ανάποδα, εσύ θα δεις τη Βουλή με το κιάλι.

Τι καημός κι αυτός! Αν τη λαχταράς τόσο πολύ, κατασκήνωσε στο Σύνταγμα να τη χαζεύεις πρωί-βράδυ, να ανεβάζεις και στόρι στο Instagram, δίπλα στους τσολιάδες. Είναι ανάγκη να μπεις μέσα; Κι εγώ θα ήθελα να ήμουν ο Βαν Γκογκ, αλλά το μόνο κοινό μας σημείο είναι η ικανότητα χρήσης ξυραφιού και λοιπών αιχμηρών αντικειμένων. Τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνω; Να κόψω το αυτί μου μήπως και τα τρεμουλιαστά σπιτάκια μου με τα κεραμίδια και τον χαμογελαστό ήλιο πάνω από τη σκεπή, αναγνωριστούν ως έργα τέχνης; Όπως μία παιδική ζωγραφιά δεν σε κάνει εικαστικό, άλλο τόσο η εκλογή σου στη Βουλή -επειδή μας έχεις ζαλίσει τον έρωτα- δεν σε κάνει πολιτικό. Απαιτούνται κάποια προσόντα, κάποια φόντα. Κι εσύ δεν είσαι ούτε η Λιάνα Κανέλλη, ούτε η Τζέιν Φόντα. Που αν ήσουν, θα είχες βγάλει εκεί πέρα δυο dvd που θα σε έδειχναν να κάνεις αερόμπικ και θα μας είχες αφήσει ήσυχους. Αλλά εσύ προτιμάς να διοχετεύεις στο διαδίκτυο οπτικοακουστικό υλικό μέσα από το οποίο σε βλέπουμε να επισκέπτεσαι χώρους τέχνης και να παριστάνεις τον καντηλανάφτη. Και να ‘θελα να μπω σε μια εκκλησία να προσευχηθώ, θα φοβόμουν μήπως μου πεταχτείς από κανένα μανουάλι με το δίσκο. «Ρίξτε τον οβολό σας, παρακαλώ. Για την ανοικοδόμηση της Βουλής. Μόλις πατήσω το πόδι μου, θα πέσουν οι σοβάδες».

Αυτή η εμμονή μου θυμίζει κάτι τηλεοπτικούς μαϊντανούς που δεν άφηναν πάνελ για πάνελ εκπομπής, προκειμένου να τους λυπηθούν και να τους δώσουν μια μόνιμη θέση μπροστά στο γυαλί. Ναι, αλλά αυτό θα ήταν πιο εύκολο και λιγότερο κουραστικό. Θα τα έφτιαχναν με τον πρόεδρο του καναλιού και αυτομάτως, θα γίνονταν φίρμες.

Τώρα, για να αναρριχηθούν πολιτικά, φοράνε ένα στενό κόκκινο φόρεμα, κοτσάρουν ένα λουλούδι στο αυτί, ανεβαίνουν στο τρίκυκλο, ανεμίζουν το μαλλί και γυρίζουν από εκδήλωση σε εκδήλωση.

«Βγαίνει ο μαϊντανός μας, τσάρκα στο χωριό μας, Κίνι, Ντελαγράτσια, Γαλησσά, βάλτε τα φυσέκια, μέσα στα τουφέκια και αδειάστε πάνω τα μισά».

Κι εδώ έρχεται το δίλημμα… να τους ψηφίσω να τους φύγει ο χαβάς και να πάνε στα κομμάτια ή τότε είναι που δεν θα ξεκουβαλήσουν με τίποτα και θα κατσικωθούν πάνω στο κεφάλι μας; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ναι, αλλά γιατί να γίνουμε εμείς Σουλιώτισσες; Δεν μπορούμε να ρίξουμε αυτούς στη χαβούζα; Ως πότε θα πρέπει να ενδίδουμε σε ψυχολογικούς εκβιασμούς;

Μαύρη μωρέ πικρή είν’ η ζωή που κάνουμε, εμείς οι ψηφοφόροι, εμείς οι ψηφοφόροι…

Κι όχι τίποτα άλλο. Βλέπουν τα καμώματά τους κι άλλες προσωπικότητες που επιζητούν τα ίδια μεγαλεία και τα ξεπατικώνουν. Σουλατσάρουν σε όλες τις προεκλογικές ομιλίες υποψηφίων και μας κατακλύζουν με βίντεο και φωτογραφίες. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη μάστιγα… «κουτσοί στραβοί, στο έδρανο της Βουλής». Όσο κι αν θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτήν, δεν μπορούμε. Μας καταδιώκουν παντού. Στο e-mail, στο facebook, στο Instagram, στο twitter και στο κινητό. «Στις προσεχείς εκλογές, ψηφίστε το πιο Λαμπρό Αστέρι». Κάποιες φορές μάλιστα, τα μηνύματα που έρχονται είναι κενά. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πουν, απλά δηλώνουν παρουσία. «Ξέρω τι ψήφισες πριν από τέσσερα χρόνια. Πρόσεξε καλά. Σε βλέπω».