Μη μου μιλάς για καλοκαίρι

Τα καλοκαίρια μου στο νησί είναι σαν τις επαναλήψεις του «Ρετιρέ», ξέρεις τι θα δεις και τι θα ακούσεις.

Οι διάλογοι με ενθουσιώδεις, παρορμητικούς και μεγαλόστομους τουρίστες, που πιστεύουν ότι ήρθαν στον «παράδεισο» και δεν καταλαβαίνουν ότι εσύ δεν είσαι απόγονος του Αδάμ και της Εύας, αλλά ο κηπουρός, είναι σουρεαλιστικά απολαυστικοί.

«Μπράβο, χρώμα….! Από τον ήλιο;».

«Όχι, απ' το κακό μου».

«Δεν κάνεις ηλιοθεραπεία;».

«Κάνω δρομοθεραπεία. Παίρνω τους δρόμους. Ούτε πασαλείμματα με αντηλιακά, ούτε καυγάδες για τα μάτια μιας ξαπλώστρας».

«Είσαι πεζοπόρος;».

«Είμαι ο Εωσφόρος. Μη συνεχίσεις, θα σε πάρω μαζί μου».

«Δεν κάνεις μπάνιο;».

«Ασφαλώς. Θα πιάσω πουρί».

«Στην παραλία, εννοώ».

«Στην παραλία, όχι. Δεν προλαβαίνω».

«Καλά, έχεις τη θάλασσα μπροστά στα πόδια σου και δεν την εκμεταλλεύεσαι;».

«Θα την εκμεταλλευτώ όταν έρθει η ώρα».

«Θα πας να κολυμπήσεις;».

«Θα δέσω μια πέτρα στο λαιμό μου και θα πέσω να πνιγώ».

«Δεν υπάρχει άγχος. Εσείς πηγαίνετε όποτε θέλετε».

«Πότε ακριβώς; Το καλοκαίρι δουλεύουμε μέρα-νύχτα και τον χειμώνα κρυώνουμε».

«Πολύ ευαίσθητοι είστε».

«Γιατί; Εσείς τον Δεκέμβρη… στον Άλιμο ξημεροβραδιάζεστε;».

«Σ’ εμάς, οι αποστάσεις είναι μακρινές. Σ’ εσάς όλα κοντά είναι».

«Δε ζούμε και μέσα στο νερό. Νησιώτες είμαστε, όχι τσιπούρες».

«Θες να μου πεις ότι, εμείς οι δύο κάνουμε την ίδια ώρα για να φτάσουμε στην παραλία; Εγώ με λεωφορείο πηγαίνω.

«Γιατί, εγώ πώς πάω; Με το ιδιωτικό μου τζετ; Έχεις δει πολλά ελικόπτερα να προσγειώνονται στο μόλο και να βγαίνουν από μέσα Συριανοί με παρεό»;

«Εσείς πάτε και με τα πόδια».

«Στα χωριά; Τι νομίζεις ότι είναι η Σύρος; Η Μονόπολη; Θα ρίξεις το ζάρι και με δύο εξάρες θα βρεθείς στις Αγκαθωπές;».

«Έχετε αυτοκίνητα».

«Και πάλι λεωφορείο χρειάζεσαι για να φτάσεις από το σημείο που πάρκαρες ως στην παραλία».

«Έχετε και μηχανές».

«Δεν έχουμε όλοι. Αλλά αν θέλεις να μου κάνεις δώρο το δίπλωμα και το μηχανάκι, θα το δεχτώ».

«Δεν οδηγείς τίποτα;».

«Συγκρουόμενα στο λούνα παρκ».

«Και πας στην παραλία με λεωφορείο;».

«Είπαμε, δεν πάω στην παραλία».

«Αφού ανέφερες ότι παίρνεις το λεωφορείο».

«Ναι, ξεκινάω με το λεωφορείο για την παραλία, αλλά είμαι τόσο κουρασμένος, που με παίρνει ο ύπνος στη διαδρομή και ξυπνάω πια στην Ερμούπολη».

«Τι κάνεις και κουράζεσαι; Σκάβεις;».

«Μιλάτε εσείς που ανεβαίνετε μερικά σκαλάκια στην Άνω Σύρο και τα Αστέρια και σας βγαίνει η γλώσσα;».

«Για διακοπές σε νησί ήρθαμε, όχι για ορειβασία στο Κιλιμάντζαρο».

«Ναι, αλλά δέκα-δέκα ανεβάζετε τις selfie και τα story από την κορυφή».

«Αφού η θέα είναι καταπληκτική. Να μην τη μοιραστούμε με τους φίλους μας;».

«Και σας είναι τόσο δύσκολο να πηγαίνετε στην άκρη και να φωτογραφίζεστε; Πρέπει να κάθεστε μες στη μέση μέχρι να πετύχετε την καλύτερη πόζα;».

«Αφού συνέχεια περνάτε από μπροστά και μας χαλάτε τις λήψεις».

«Χίλια συγγνώμη που εμείς εδώ ζούμε και έχουμε τις δουλειές μας. Την επόμενη φορά που θα ‘ρθετε, θα ‘χουμε πέσει σε θερινή νάρκη, να μη σας ενοχλούμε. Τρέχει ο άλλος για να φτάσει έγκαιρα στην εργασία του κι εσείς προχωράτε με το πάσο σας στο πεζοδρόμιο, λες και κουβαλάτε αυγά.

«Οι ρυθμοί στο νησί είναι αργοί. Γιατί να σκοτωθούμε; Πολύ σας ζηλεύω που ζείτε εδώ μόνιμα».

«Φιρί φιρί το πας να βρεθείς μες τη θάλασσα, που σου αρέσει κιόλας».

«Θα ήθελα να έμενα κι εγώ εδώ».

«Αλήθεια; Και θα αντέξεις μακριά απ’ την πόλη;»

«Έλα καλέ, θα πετάγομαι κάθε σαββατοκύριακο».

«Βρε, εδώ κάθεστε τρεις ώρες στην ταβέρνα, τρώγοντας μόνο μια χωριάτικη και θα σκας κάθε βδομάδα το 60αρι για να πηγαίνεις στην Αθήνα; Ή σχεδόν κάθε εβδομάδα. Γιατί τη μια θα έχει απαγορευτικό και την άλλη θα ‘χουν απεργία οι ναυτεργάτες».

«Ό,τι και να λες…. η Σύρος είναι λατρεία. Νεοκλασικά, όπερα, ρεμπέτικο…».

«Κι αφού σας σας τρελαίνουν όλα αυτά γιατί σπεύδετε να βγάλετε εισιτήρια για Μύκονο ή στριμώχνεστε στα μαγαζιά της παραλίας και χτυπιέστε με Φουρέιρα, Αργυρό και Sin Boy;».

«Καλοκαίρι είναι. Τραβιέται κάτι πιο ανάλαφρο».

«Κι εγώ θα τραβήξω τα μαλλιά μου.