“Θέλουμε λύση!”

Πολύ συχνά, λόγω δουλειάς, ανακαλύπτουμε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσον αφορά σε διάφορα τοπικά ζητήματα, τα οποία αναδεικνύονται από τους απλούς πολίτες και δεν είναι λίγες οι φορές, που τα θέματα λαμβάνουν διαστάσεις και τυχαίνουν προσοχής από τους υπεύθυνους.

Όπως είναι φυσικό, στα social media δίνεται η δυνατότητα σε κάθε έναν άνθρωπο (ή φορέα) να περάσει ένα μήνυμα σε χιλιάδες άλλους, ενώ με τις κοινοποιήσεις και το σχολιασμό, κάθε ανάρτηση αποτελεί εν δυνάμει πλατφόρμα για δημόσιο διάλογο, με τον κάθε χρήστη να μπορεί να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του και την κρίση του, εφόσον σέβεται τα δικαιώματα και των υπολοίπων χρηστών. Μέχρι εδώ, καλά.

Όσο ευεργετική είναι η πληθώρα δυνατοτήτων που έχουν δώσει στον άνθρωπο το ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άλλο τόσο τον έχουν “βολέψει”. Δεν είναι λίγες οι φορές, που οι χρήστες των μέσων αυτών αναλώνονται σε αναλύσεις, υπεραναλύσεις και “φωνές” μέσα στα social media, ωστόσο στην καθημερινότητά τους, επιμένουν να τηρούν τις ίδιες νοοτροπίες και να περιορίζονται στα ίδια στεγανά, χωρίς να αλλάζουν πρώτα οι ίδιοι.

Η “πικρή” αλήθεια είναι, ότι ο κόσμος δεν αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη και η βελτίωση μερικών τομέων δεν έρχεται μόνο με το να λέμε τι πρέπει να αλλάξει, ή πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα, αλλά με το να υιοθετούμε και να πρεσβεύουμε την αλλαγή οι ίδιοι, πριν θελήσουμε να τη “διαφημίσουμε” σε τρίτους.

Πολύ συχνά, σε διάφορα μείζονα ζητήματα που θίγονται μέσα στα social media, θα παρατηρήσει κανείς σχόλια, τύπου “μέχρι εδώ! Δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες, δεν έχει σημασία τι λένε! Θέλουμε λύση!”.

Το “απαιτώ λύση”, όμως, σπάνια συνοδεύεται από νοοτροπία του τύπου “συμβάλλω στη λύση”. Το να απαιτεί κανείς λύσεις από την πολιτεία, το κράτος, το Δήμο κ.ο.κ., δείχνει, ότι ο πολίτης δεν έχει ακόμη καταλάβει πλήρως, ότι δεν είναι ανεξάρτητος από τη διοίκησή του, είτε σε τοπικό, είτε σε εθνικό επίπεδο και φέρει επίσης ευθύνη. Και για να ξεκαθαρίσω, δεν αναφέρομαι σε ζητήματα, όπως ας πούμε μία φυσική καταστροφή, όπου ο πολίτης έχει κάθε δικαίωμα να απαιτήσει από το κράτος να αντιδράσει άμεσα και να λύσει τα προβλήματα που προκύπτουν. Μιλώ για ζητήματα, στα οποία οφείλει να υπάρχει δημόσιος διάλογος, αλλά παράλληλα και άμεσες κινήσεις βελτίωση, όπως η διαχείριση των απορριμμάτων, το κυκλοφοριακό, η φορολογική κουλτούρα κλπ.

Ζητήματα, τα οποία αφενός μεν, εξοργίζουν την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας, καθώς παραμένουν χωρίς σημαντική βελτίωση εδώ και δεκαετίες, αφετέρου δε, ο ίδιος ο πολίτης εξαντλεί την ενέργειά του φωνάζοντας μπροστά από μία τηλεόραση ή – όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια – χρησιμοποιώντας φουλ κεφαλαίους χαρακτήρες αντιδρώντας σε μία σχετική ανάρτηση, από έναν υπολογιστή ή ένα κινητό, ξεχνά όμως να δράσει.

“Θέλουμε λύση για τα σκουπίδια (παράδειγμα) ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!”, φωνάζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο ίδιος πολίτης, ο οποίος δεν κάνει συστηματικά ανακύκλωση, δεν έχει μειώσει την κατανάλωση πλαστικού, ή βλέπει τον κάδο γεμάτο και αφήνει τα σκουπίδια του στην άκρη του δρόμου. “ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ με το κυκλοφοριακό! Απαιτούμε λύση!”, γράφει ο άλλος πολίτης, κάτω από μία φωτογραφία που απεικονίζει κυκλοφοριακό κομφούζιο. Ο ίδιος πολίτης, ο οποίος δεν θα χρησιμοποιήσει τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά αντίθετα θα χρησιμοποιήσει το αυτοκίνητό του, θα παρκάρει παράνομα (αφού “έλα μωρέ για μία φορά τι έγινε”), θα πάρει το τεράστιο 4x4 στις διακοπές του, για να μεταφέρει το κυκλοφοριακό σε άλλα μέρη.

Εκτός από τα ζητήματα, όμως, που απαιτούν αλλαγή νοοτροπίας και δράση εκ μέρους του πολίτη, υπάρχουν και τα ζητήματα, στο οποία πρέπει να δράσει η πολιτεία. Γκρίνια κι εκεί από τον πολίτη των social media. Όμως ο πολίτης αυτός ξεχνά – και πάλι – ποιος αποφασίζει, προκειμένου να διοικηθεί αυτό το κράτος. Ο ίδιος αποφασίζει τους εκπροσώπους του, ο ίδιος επιλέγει με την ψήφο του, ποιο πρόγραμμα θα ακολουθηθεί για τη χώρα, ψηφίζοντας κάποιο κόμμα. Επίσης, ο ίδιος είναι υπεύθυνος, στην περίπτωση που η επιλογή του δεν ήταν σωστή, ή αν έχει αντιρρήσεις με την εφαρμογή κάποιων πολιτικών, να υψώσει τη φωνή του – η οποία μαζί με άλλες φωνές, άλλων πολιτών ακούγεται μια χαρά, dolby surround στα γραφεία των υπευθύνων – ώστε να πιέσει τους αιρετούς να μην κάνουν αυτό που θέλουν εκείνοι βάσει των δικών τους συμφερόντων, αλλά αυτό που θέλει εκείνος, βάσει της δικής τους βούλησης.

“Θέλουμε λύση”, δεν σημαίνει γκρινιάζουμε για αυτή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η λύση δεν θα έρθει με κάποιον από μηχανής θεό, που θα κατέλθει από τους ουρανούς κρατώντας τη στην αγκαλιά του. Η λύση δίνεται από τον κάθε έναν από μας ξεχωριστά, όταν πλέον αποφασίσει να γίνει μέρος της. Όσο περισσότεροι γίνονται μέρος της λύσης, τόσο καλύτερη, πιο βιώσιμη και πιο κοινά αποδεκτή είναι αυτή η λύση.

Ο Νεύτων στον πρώτο του νόμο ορίζει, ότι «κάθε σώμα διατηρεί την κατάσταση της ακινησίας ή της ομαλής ευθύγραμμης κίνησης μέχρις ότου υποχρεωθεί να αλλάξει την κατάσταση αυτή από δυνάμεις που εφαρμόζονται επάνω του». Αν και η νευτώνεια φυσική αναφέρεται αποκλειστικά σε αντικείμενα, αν δούμε το νόμο αυτό από μία κάπως πιο φιλοσοφική σκοπιά, ταιριάζει απόλυτα και στη φύση του πολίτη.

 

Διαβάστε ακόμα