"Να υπερασπιστούμε την οργάνωση στον χώρο δουλειάς"

«Κάτω τα ξερά σας από την απεργία» είναι το μήνυμα που στέλνουν Εργατικά κέντρα, Ομοσπονδίες και Σωματεία ανταποκρινόμενα στο αγωνιστικό κάλεσμα του ΠΑΜΕ απαιτώντας την απόσυρση του πολυνομοσχεδίου.

Η αρχή των αγωνιστικών παρεμβάσεων έγινε την Τρίτη με την κινητοποίηση και την παρέμβαση στο υπουργείο Εργασίας στην Αθήνα και τις κινητοποιήσεις που έγιναν σε άλλες πόλεις. Την Τετάρτη πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη και σε πολλές άλλες πόλεις.  Παράλληλα την συμμετοχή τους στην απεργία την Παρασκευή 12 Γενάρη και στις απεργιακές συγκεντρώσεις εκείνη την ημέρα ανακοινώνουν εκατοντάδες Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και Σωματεία.

Διανύουμε μια περίοδο με διεργασίες, άλλες φανερές, άλλες όχι. Μέσα σ’ όλα κυοφορούνται και ελπιδοφόρες εξελίξεις που αργά ή γρήγορα θα εκφραστούν. Κομμάτι αυτών των διεργασιών και εξελίξεων είναι και το γεγονός πως πέφτει και ό,τι είχε απομείνει ως «φύλλο συκής» για το ρόλο των ηγεσιών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα οι οποίες άνοιξαν, τις πύλες για να περάσει η πιο άγρια επίθεση του κεφαλαίου, που σάρωσε εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Όλο και περισσότεροι αναρωτιούνται για τη στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ η οποία δεν έβγαλε ακόμα ανακοίνωση για το χτύπημα της απεργίας: «Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν; Ούτε για το δικαίωμα στην απεργία και την οργάνωση των εργαζομένων δεν θα κάνουν κινητοποίηση;» Την ίδια στιγμή η πλειοψηφία της διοίκησης ΑΔΕΔΥ αποφάσισε να κηρύξει στάση εργασίας και όχι απεργία για τη Δευτέρα 15 Γενάρη. Συντασσόμενη με το μαύρο μέτωπο κεφαλαίου - ΕΕ - κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, η πλειοψηφία αυτή απέρριψε δύο φορές την πρόταση της ΔΑΣ για 24ωρη απεργία.

Οι όποιες αντιπολιτευτικές κορόνες που υψώνονταν, «για τα μάτια του κόσμου, από αυτούς που τώρα δεν είναι στην κυβέρνηση, ήταν μέχρι τη στιγμή που θα τους τραβήξει το αυτί η μεγαλοεργοδοσία. Τους είχαμε συνηθίσει να προκηρύσσουν απεργίες χωρίς να κάνουν το παραμικρό για την οργάνωση και την επιτυχία τους. Τώρα, τα αφεντικά τούς αναθέτουν ρόλο ανοιχτά απεργοσπαστικό, όχι συγκαλυμμένο, να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου. Γιατί μέτρα, όπως η απαγόρευση του απεργιακού δικαιώματος, είναι απαίτηση της μεγαλοεργοδοσίας, η οποία θέλει να έχει λυμένα τα χέρια της για τα επόμενα χρόνια, χωρίς αντιστάσεις και διεκδικήσεις δικαιωμάτων, για να θωρακίσει την ανάκαμψη των κερδών της, που σημαίνει εκτίναξη της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Γι' αυτό και ξεκινούν την επίθεση από τα πρωτοβάθμια σωματεία, εκεί όπου η εργοδοτική τρομοκρατία είναι άμεση αλλά και τα προβλήματα οξυμένα. Εκεί θέλουν να μην υπάρχει οργάνωση, συνδικάτο, να μπει στο «γύψο» το απεργιακό δικαίωμα, να περιοριστεί η συνδικαλιστική δράση. Με τις ηγεσίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ και σε μια σειρά από Ομοσπονδίες δεν έχουν πρόβλημα, κοιμούνται ήσυχοι.
Αυτή η κουβέντα δεν είναι καινούργια ούτε αυθόρμητη. Με συστηματικό τρόπο βάλλεται από όλες τις μεριές, από αστικές κυβερνήσεις, εργοδότες, εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές, το μεγάλο όπλο των εργατών, η υπέρτατη κατάκτηση της εργατικής τάξης, το δικαίωμα που κατέκτησαν με ποταμούς αίματος, με φυλακές και εξορίες, το δικαίωμα στην απεργία. Αυτό είναι που φοβούνται. Να σταματήσει η παραγωγή, να δουν στην πράξη οι εργαζόμενοι την τεράστια δύναμή τους, αυτό που λέει το σύνθημα που γεννήθηκε μέσα στους μεγάλους εργατικούς αγώνες των ημερών μας: «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά...».
Αυτό το όπλο πρέπει να υπερασπίσουμε, την οργάνωση στο χώρο δουλειάς και τις μορφές πάλης του εργατικού κινήματος. Αν νομίζουν ότι θα περάσουν τα μέτρα «χωρίς να βραχούν» είναι βαθιά νυχτωμένοι! Αν νομίζουν ότι η κατάσταση στο κίνημα θα μείνει έτσι όπως είναι σήμερα είναι βαθιά γελασμένοι. Οι σημαντικές εξελίξεις είναι μπροστά μας.
Οι εργαζόμενοι έχουν το ΠΑΜΕ, έχουν δυνάμεις και συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, που μπορούν να στηριχτούν πάνω τους και πρέπει να τις δυναμώσουν, να αλλάξουν συνολικά τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα. Να ξεφορτωθούν όλους αυτούς που έχουν κάτσει στο λαιμό μας, μπαίνουν εμπόδιο στην ικανοποίηση των αναγκών μας, που αποτελούν τον πιο έμπιστο σύμμαχο των αφεντικών.