Ο σάκος του μποξ

Αγαπητό μου ημερολόγιο, από αλλού το περίμενα και από αλλού μου ήρθε. Όμως, έτσι είναι. Όταν ανοίγεις τον ασκό του Αιόλου, δεν ξέρεις ποιος άνεμος θα σε πρωτοπάρει και θα σε μεταφέρει στην άλλη άκρη της γης. Ο κόσμος είναι παράξενος. Εγώ δεν εξαιρούμαι, φυσικά. Για την ακρίβεια, είμαι ιδιάζουσα περίπτωση έμβιου όντος, που χρήζει ιατρικής παρακολούθησης και αποτελεί αντικείμενο κοινωνιολογικής και ανθρωπολογικής έρευνας.

Παρόλα αυτά, αγαπητό μου ημερολόγιο, προσπαθώ να μη φέρω σε δύσκολη θέση κανέναν… Σχεδόν κανέναν… Τουλάχιστον αυτούς που δεν μου πατούν τον κάλο ή δεν προσβάλουν τη νοημοσύνη τόσο τη δική μου, όσο και μεγάλης μερίδας του κόσμου, που σκέφτεται, έχει γνώμη αλλά όχι τη δυνατότητα να την εκφράσει δημόσια.  

Όταν βέβαια γίνεσαι σάκος του μποξ, επειδή -για κάποιους- εσύ το προκάλεσες, είναι πιθανό να βρεθούν κι άλλοι νοματαίοι που θα θελήσουν να ρίξουν καμιά ξώφαλτση πάνω σου, έτσι για να βγάλουν το άχτι τους. Το ερώτημα, αγαπητό μου ημερολόγιο, είναι «πού οφείλεται αυτό το άχτι;». Τι κακό μπορεί να έκανες σε κάποιον, που επί μήνες εσύ το αγνοείς και τελικά, το πληροφορείσαι σε ανύποπτο χρόνο, όταν γίνεσαι αποδέκτης μίας επιθετικής και προβληματικής συμπεριφοράς με σοβαρές συνέπειες στον περίγυρο εκείνου που την εκδήλωσε;

Μη σπας το κεφάλι σου, αγαπητό μου ημερολόγιο, θα στα εξηγήσω εγώ αναλυτικά. Πριν από λίγο καιρό, κάποιος φορέας έβγαλε στη δημοσιότητα μία λίστα με σχολεία, τα οποία και θα χρηματοδοτήσει για την υλοποίηση ενός προγράμματος που τα ίδια σχεδίασαν και υπέβαλαν ως πρόταση. Ανάμεσα στα σχολεία που επιλέχτηκαν, βρέθηκαν και δύο δικά μας σχολεία, εκ των οποίων το ένα στην πρώτη θέση της λίστας, στην οποία δεν ακολουθείται ούτε αλφαβητική, ούτε αριθμητική σειρά, βάσει της ονομασίας των σχολείων. Ενδεικτικά αναφέρω ότι, μετά το 1ο Πειραματικό… τάδε ακολουθεί το 21ο… τάδε και κάπου πιο κάτω, μετά το 35ο… τάδε γράφεται το 3ο τάδε. Σύμφωνα με πληροφορίες από τους ιθύνοντες, η σειρά ήταν τυχαία, ωστόσο το γεγονός είναι ότι, διαβάζοντας κανείς τη λίστα των 20, θα δει έναν αύξοντα αριθμό δίπλα από κάθε σχολείο.

Σε αυτό το σημείο, αγαπητό μου ημερολόγιο, να σε ενημερώσω ότι, είναι στην κρίση του δημοσιογράφου ή του συντάκτη ο τρόπος με τον οποίο θα μεταφέρει μία είδηση. Αν θέλει, μπορεί να τη γράψει συνοπτικά. Αν όχι, μπορεί να κάνει την τρίχα τριχιά. Κι εγώ φημίζομαι γι’ αυτό. Οπότε, επέλεξα να γράψω πρώτα για το πρόγραμμα του ενός σχολείου και μετά από λίγο, για το πρόγραμμα του άλλου, ώστε να παρουσιαστεί ξεχωριστά το έργο τους. Ωστόσο, στο πρώτο άρθρο, έγινε μία στοιχειώδης αναφορά και στη διάκριση του δεύτερου. Υπογραμμίστηκε, επίσης ότι όλα τα σχολεία της λίστας θα χρηματοδοτηθούν με το ίδιο ποσό.

Το δράμα, αγαπητό μου ημερολόγιο, άρχισε όταν επικοινώνησα πριν από μέρες με το δεύτερο σχολείο για να αντλήσω πληροφορίες σχετικές με το δικό του πρόγραμμα. Στο τηλέφωνο του σχολείου απάντησε -συμπωματικά;- ο υπεύθυνος του προγράμματος, ο οποίος αφού άκουσε τις προθέσεις μου, απάντησε πως «στο πρώτο κείμενό μου έγραψα ανακρίβειες, πως αναφέρθηκα λεπτομερώς στο ένα σχολείο και στο άλλο με μία αράδα και πως αν ανασκευάσω αυτή τη συμπεριφορά μου, μπορεί και να τα ξαναπούμε». Και μου το έκλεισε. Μου έκλεισε το τηλέφωνο του σχολείου.

Μετά από επικοινωνία μου με στελέχη της εκπαίδευσης, βρίσκω το τηλέφωνο του Διευθυντή του σχολείου και τον καλώ για να κάνω τη δουλειά μου. Η Διεύθυνση όμως, ενημερωμένη από τον υπεύθυνο εκπαιδευτικό, τον οποίο είχε και υποβολείο -τον άκουγα- μου μίλησε με το ίδιο μπλαζέ ύφος, κάνοντας υποδείξεις για τη δουλειά μου. Όταν ανέφερα πως, το μέσο στο οποίο εργάζομαι έχει αναδείξει αρκετές δράσεις του σχολείου στο παρελθόν και μάλιστα του ίδιου εκπαιδευτικού, έλαβα ως απάντηση ότι «το σχολείο δεν αναζητά την προβολή», παρόλο που το ίδιο, ή ο εκπαιδευτικός που από ό,τι φαίνεται το εκπροσωπεί και έχει το δικαίωμα να σηκώνει και να κλείνει τα τηλέφωνά του, προκάλεσε όλη αυτή την αναστάτωση, επειδή δεν προβλήθηκε εξ’ αρχής, όπως ήθελε.

Επομένως, αγαπητό μου ημερολόγιο, αδυνατώ να ερμηνεύσω τις παραξενιές όλου του κόσμου και τα προβλήματα που μπορεί αυτός να κουβαλάει. Θα πω μονάχα ότι, τέτοιου είδους συμπεριφορές και ξεσπάσματα είναι απαράδεκτες και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους μαθητές.