Μυ- γα….

Το να εκφράζεις άποψη, έχει αποδειχθεί ότι ενοχλεί ιδιαιτέρως κάποιους μεγαλόσχημους, γιατί τους «χαλάει η σούπα».

Βλέπεις, το να ανοίγεις τα μάτια σου και να θέτεις σε λειτουργία το μυαλό σου, γιατί μόνο έτσι μπορείς να κατανοήσεις το τι πραγματικά συμβαίνει γύρω σου, επικοινωνώντας τη γνώμη σου και γνωστοποιώντας ότι γίνεται πίσω από τη βιτρίνα, ξυπνάς τη μάζα.

Και αυτή η μάζα πρέπει να απορροφάται σε ανούσια ενδιαφέροντα, να ταΐζεται μόνο με ότι εύπεπτο, να φλομώνεται με στραφταλίζουσες φιέστες, να μένει καθηλωμένη σε αποβλάκωση και απραξία και να ντοπάρεται με στομφώδεις κορώνες, που χτυπούν κατευθείαν στο συναίσθημα.

Τότε οι πατρόνοι του δημόσιου βίου κατευθύνουν το θυμικό της μάζας σε ελεγχόμενες συναισθηματικές εξάρσεις, διατηρώντας τεχνηέντως εν υπνώσει την σκέψη και κατ’ επέκταση την κρίση.

Και μέσα σε αυτό, το τόσο καλά στημένο σκηνικό και την πάγια δοκιμασμένη πολιτική πρακτική, έρχεσαι εσύ να εκφράσεις άποψη και να τεκμηριώσεις τις περί του αντιθέτου θέσεις σου.

Έρχεσαι σαν ενοχλητική αλογόμυγα να καθίσεις πάνω στη μύτη του «άρχοντα» και να ζαλίζεις με το βουητό σου τη νιρβάνα της εξουσίας του.

Και φραπ, ρίχνει μια για να σε πετύχει, μα το μόνο που πετυχαίνει είναι η μύτη του. Και ξανά φραπ, και χτυπήματα δεξιά και αριστερά στον αέρα κι εσύ εκεί να συνεχίζεις βουίζοντας να πηγαίνεις από τη μύτη στο κούτελο και γύρω από το κεφάλι, κι αυτός φραπ και φραπ και φραπ, να τον έχεις κάνει να αυτοχαστουκίζεται.

Και όσο πιο δυνατή η φωνή σου στην έκφραση της άποψης, και όσο πιο δυνατή η σκέψη σου στη διαμόρφωση κρίσης, και όσο πιο δυνατή η επίγνωση σου για τα τεκταινόμενα, τόσο πιο έντονο το δικό του αυτοχαστούκισμα.

Τότε ο εκνευρισμός του χτυπάει κόκκινο. Όχι μόνο γιατί δεν σε πετυχαίνει, όχι μόνο γιατί έχει γίνει τούμπανο από τις σφαλιάρες, που ουσιαστικά μόνος του δίνει στον εαυτό του, αλλά κυρίως γιατί γύρω από σένα έχουν μαζευτεί σιγά-σιγά κι άλλες μύγες, μικρές, μεγάλες, χρυσόμυγες, αλογόμυγες, χεζόμυγες, μύγες τσε-σε.

Και ναι, όταν αυτό που ενοχλεί είναι η άποψη, διόλου δεν νοιάζει να παρομοιάζεσαι με μύγα. Σε ικανοποιεί που η άποψη σου ενοχλεί.

Κι εδώ έρχεται και επιβεβαιώνεται ότι τον τσίμπησε μύγα, αυτόν τον κατά τα άλλα απαξιωτικό προς τους ενοχλητικούς, άρχοντα, που αίφνης εκδηλώνει μια ανεξέλεγκτη οργή, που απειλεί θεούς και δαίμονες και πνέει μένεα κατά όλων των μυγών του κόσμου, γιατί τελικά έχει την μύγα και μυγιάζεται.

Νόμιζε ότι η μάζα θα είναι πάντα κατευθυνόμενη και θα χάβει μύγες, χωρίς όμως να υπολογίσει ότι μπορεί κάθε μονάδα να ξεχωρίσει από τη μάζα και να μετατραπεί σε ενοχλητική μύγα, η οποία γρήγορα πολλαπλασιάζεται.

Με μνήμη περιορισμένου εύρους, ξέχασε πως παρακαλετά βγήκε στη γύρα, ζητώντας την ψήφο αυτής της ίδιας μάζας, που του έδωσε το αξίωμα, που του έδωσε τον πολυπόθητο γι’ αυτόν θώκο, που τον έκανε αξιωματούχο. Ξέχασε ότι σε κλειστό στόμα μύγα δεν μπαίνει.

Και μετά την παρακαλετή ψήφο, έγινε κάποιος. Αυτός που κάποτε ήταν μύγα, κι απέκτησε κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο!