Η ευθύνη της απραξίας και της υποτέλειας

Πότε και υπό ποιές συνθήκες τίθεται ο κάθε ένας ενώπιον των ευθυνών του; Πάντοτε, ανεξαρτήτως συνθηκών, είναι η αυτονόητη απάντηση. Όμως τείνει να εξελιχθεί σε εθνικό σπορ η αποποίηση ευθυνών και η μετακύλιση τους σε άλλους, πρακτική που βρίσκει πιστούς και φανατικούς οπαδούς στους κόλπους των πολιτικών εκπροσώπων, που την εφαρμόζουν συστηματικά και με ιδιαίτερο ζήλο, συνήθως υπερβάλλοντα, δυσανάλογο αυτού που επιδεικνύουν στην εκτέλεση των καθηκόντων τους.

Οι υπηρέτες του τόπου, όπως αρέσκονται να αυτοδιαφημίζονται, δίνοντας με σηκωμένο δάχτυλο μαθήματα πατριωτισμού, απαξιώνοντας αφοριστικά κάθε ενέργεια άλλων πέραν των δικών τους πολιτικών αποφάσεων, αντί της υποστήριξης των συμφερόντων του επιλέγουν να γίνουν ακόλουθοι τακτικισμών που θα τους αποφέρουν μικροπολιτικά οφέλη.

Κι αυτός ο τόπος; Ποιος τόπος; Σιγά. Τι έπαθε ο τόπος;

Μα πρέπει να τον υπερασπιστείς. Είναι έδρα, από όπου πρέπει να ασκείται η διοίκηση, που πρέπει να είναι το κέντρο λειτουργίας των υπηρεσιών, που πρέπει να δίνεται η πολιτική βαρύτητα της παρουσίας του. Είναι θεσμικά κατοχυρωμένο διάολε.

Όμως σιγά μην βρεθεί το απαιτούμενο πολιτικό ανάστημα για να διεκδικηθούν τα δίκαια για τον τόπο και διαταραχθεί η εύνοια του αφεντικού αυτών που διόρισαν τους υποτελείς τοποτηρητές.

Σιγά μην επιτρέψει το πολιτικό έλλειμμα να γίνει αντιληπτό οτιδήποτε παραπέρα από τις μικροπολιτικές προσεγγίσεις σε όλα τα μεγάλα θέματα.

Πλέον καταμετρώνται πράξεις και ενέργειες τόσο μακριά από την ουσία και την αποτελεσματικότητα.

Μιζεριασμένες μέσα στη μικρότητα μιας πολιτικής υστεροβουλίας, που με κάθε τρόπο επιχειρεί να καλύψει την ανικανότητα με κορώνες εντυπωσιασμού, διανθισμένες με φαντασμαγορικά φούμαρα.

Τα όσα δικαιωματικά χρήζουν υπεράσπισης, διεκδίκησης και υποστήριξης, αντί της προσπάθειας υπερνίκησης της πολιτικής άγνοιας για τη διαχείριση τους, θυσιάζονται στο βωμό των ψηφοθηρικών σκοπιμοτήτων.

Οι λαϊκίστικες κορώνες είναι αυτές που δίνουν τα πολιτικά διαπιστευτήρια όσων υπολείπονται έργων και πλειοδοτούν ανεπάρκειας.

Πέραν της ανικανότητας, που πανηγυρικά έχει αποδειχθεί στα χρόνια της άσκησης διοίκησης, έρχεται πλέον να προστεθεί και κάτι περισσότερο ανησυχητικό, το πόσο επικίνδυνος γίνεται τελικά για τον τόπο ο κάθε προκλητικά ανεπαρκής πολιτικός αξιωματούχος.

Η κριτική επιβεβλημένη και η αντίδραση αυτονόητη, έναντι κάθε στρεβλού χειρισμού, διχαστικών επιλογών και προκλητικής αδράνειας.

Και όταν οι λανθασμένες επιλογές ή ακόμα και η πολιτική απραξία θέσουν απαίτηση της ευθύνης που αναλογεί στα πολιτικά πρόσωπα, θα μετρήσει στο κριτήριο του κόσμου και της υπεράσπισης ή του ξεπουλήματος του τόπου στη γραφή της ιστορίας του.