Τι είμαι εγώ; Μήπως είμαι κάποια;

Πολλές φορές ξεχνιόμαστε. Κολακευόμαστε από τους τίτλους και παίρνουν τα μυαλά μας αέρα. Αρχόντισσα, κοσμοπολίτισσα, πρωτεύουσα. Ειδικά με το τρίτο… στο αποκορύφωμα του τέλους ξεσπάμε, που λέει και ο Χατζηγιάννης. Δεν χορταίνουμε να το ακούμε. Φτιαχνόμαστε. Γιατί η «πρωτεύουσα», όπως και η γραβάτα, σου προσδίδει κύρος, αξία, φινέτσα. Σε διαχωρίζει από το μπούγιο. Σε ανεβάζει στα μάτια των άλλων. Σε καθιστά μοναδική στη συνείδησή τους. Και λέγε λέγε, το πιστεύεις κι ο ίδιος. Ότι είσαι εσύ και κανένας άλλος. Ότι έχεις το μονοπώλιο. Άλλος πρωτεύουσα δεν έκανε, μόνο οι Κυκλάδες την Ερμούπολη.

Και καυχιέσαι σε φίλους και γνωστούς από τα περίχωρα. «Εμείς είμαστε το νησί του πολιτισμού». Συγχαρητήρια και Σταρ Ελλάς, σας εύχομαι. «Έχεις ξαναδεί τέτοια ποικιλία»; Όχι, την αλήθεια θα την πω. Έχω δει ποικιλία κρεατικών, ποικιλία θαλασσινών, αλλά ποικιλία πολιτισμού μόνο εδώ έχω φάει. Κλασική μουσική, τζαζ, ρεμπέτικο, χορωδίες, θέατρο, όπερες και εικαστικά για επιδόρπιο. Εκτός όμως από το τυπωμένο μενού υπάρχουν κι άλλα πιάτα, που μαγειρεύονται στις κουζίνες των συλλόγων. Εκείνων που υπηρετούν τον πολιτισμό στον τόπο μας και συμβάλλουν στη διάδοση και ανάδειξη του πολιτιστικού μας προϊόντος.

Μόνο που για κάποιους, η σειρά στη μαρκίζα είναι πιο σημαντική από το σκοπό ύπαρξης του συλλόγου τους. Περηφανευόμαστε στους επισκέπτες για τον πολιτισμό μας και πίσω από τα φώτα, σκοτωνόμαστε για τις θέσεις.

«Από πού κι ως πού να γίνεις εσύ πρόεδρος; Έχεις ανάλογη εμπειρία; Εγώ ξέρω από καλό λάδι. Έχω καλές σχέσεις με τους αυτοδιοικητικούς. Περνάει ο λόγος μου. Εσύ μόνο με τα θέατρα ασχολείσαι. Ποιος θα σε πάρει στα σοβαρά; Και μήπως μαγειρέψατε τις ψήφους; Γιατί η Νίτσα, η Λίτσα, η Πίτσα και η Κίτσα η Κοτομπουκίτσα μου είχαν τάξει ότι θα με ψηφίσουν. Αν δεν ήμουν εγώ, ο σύλλογος δεν θα υπήρχε. Και μου το ξεπληρώνετε με αυτόν τον τρόπο; Τόση αχαριστία, λοιπόν; Πώς; Μου προσφέρετε τη θέση του Αντιπροέδρου; Σαν δε ντρέπεστε λιγάκι. Εγώ, που ξέρω από καλό λάδι και να ξεπέσω τόσο χαμηλά; Ή θα ηγηθώ ή θα φύγω. Θα βάψω μια πέτρα μαύρη και θα σας την πετάξω στο κεφάλι. Ή μάλλον όχι, θα μείνω για να απολαύσω την καταστροφή σας. Θα πετάγομαι σαν κομμένη κεφαλή σε όλα τα συμβούλια και θα σας σπάσω τα νεύρα. Θα είμαι πνεύμα αντιλογίας. Άσπρο θα λέτε εσείς; Μαύρο θα λέω εγώ. Κίτρινο θα λέτε εσείς; Πατατί το τηγανητί θα λέω εγώ. Θα σας κάνω να φτύσετε τις πατάτες που τρώτε στα πανηγύρια σας. Για να μάθετε να μη μ’ εκτιμάτε. Εμένα, που ξέρω από καλό λάδι».

Πέφτεις από τα σύννεφα; Έλα τώρα… αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες πρωτεύουσες, τις αρχόντισσες και τις κοσμοπολίτισσες. «Μου έκαναν πόλεμο. Έλεγαν σε όλους ότι είμαι ισχυρογνώμων και πως μοίραζα λεφτά, εν αγνοία των υπολοίπων μελών. Διέδιδαν ότι κουράστηκα και πως δεν είχα άλλα να προσφέρω. Μου έστησαν παγίδα για να μη θέσω ξανά υποψηφιότητα και βάζουν λόγια στον κόσμο εναντίον μου. Αυτοί θέλουν να κάνουν τον σύλλογο «μαγαζάκι» τους και κλείνουν τις πόρτες στον κόσμο. Αλλά δεν θα τους αφήσω έτσι. Θα με βρουν μπροστά τους».

Συμπεράσματα.

1ον. Οι τίτλοι και οι μεγαλοστομίες επιφέρουν σύγχυση. Σε έναν τόπο, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως «το νησί του πολιτισμού», οι άνθρωποι που τον υπηρετούν, συνήθως παρεξηγούν τον ρόλο τους και μπερδεύουν τον σύλλογο της γειτονιάς τους με το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών.

2ον. Σε έναν τόπο, που χαρακτηρίζεται ως «το νησί του πολιτισμού», οι άνθρωποι που τον υπηρετούν, τσακώνονται πολιτισμένα. Δε θα ανταλλάξουν πυρά δημοσίως, ούτε θα ξεμαλλιαστούν μπροστά σε τρίτους. Θα πουν όμως τον πόνο τους στη συννυφάδα, την κουμπάρα και την τρίτη ξαδέρφη της γυναίκας ή τους άντρα τους, οι οποίοι με τη σειρά τους θα φροντίσουν να ενημερώσουν το υπόλοιπο νησί, αλλά προς Θεού…. χωρίς να το μάθουν οι τουρίστες. Απαπαπά.

3ον. Ένας τόπος που αρνείται να αποχωριστεί αγαπημένες συνήθειες όπως το κουτσομπολιό, την κατινιά και το «να πεθάνει η κατσίκα» του γείτονα για να φωτογραφίζεται η δική του δίπλα στις αρχές του τόπου, θα πρέπει να είναι πιο σεμνό και να μην αυτοχαρακτηρίζεται.

«Ένα νησάκι είμαι κι εγώ, όπως τόσα και τόσα άλλα. Εξάλλου γιατί να το πω; Τι είμαι εγώ; Μήπως είμαι κάποια;». Καλύτερα τώρα…