Καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς

Δυστυχώς για κάποιους, δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου.

Δυστυχώς για κάποιους, ζούμε σε μικρή κοινωνία. Ακόμη και ο ενοχλητικός «βήχας» τους θα φτάσει στα αυτιά μας.

Δυστυχώς για κάποιους, ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει «μουρτζουφλιά».

Και πώς να το ξεχάσει κανείς όταν, στο παρελθόν, αυτοί οι άνθρωποι έδωσαν ρεσιτάλ μουρτζουφλιάς που άφησαν ιστορία; Τα περισσότερα, δε, πίσω από κλειστές πόρτες: κατσαδιάσματα δημοτικών υπαλλήλων και επίπληξη σε πολιτικά πρόσωπα, τα οποία «τόλμησαν» να λάβουν αποφάσεις χωρίς να ρωτήσουν τους υποτιθέμενους «παράγοντες του τόπου», που νομίζουν ότι, «λύνουν και δένουν», ότι μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω και ότι, ο λόγος τους περνάει. Αμ δε…

Δυστυχώς για κάποιους, τίποτα δε μένει κρυφό, ειδικά το παράλογο, το άδικο και το αντίθετο στο σημερινό πολίτευμα της χώρας μας. Κάποτε οι πόρτες θα ανοίξουν και τα νέα θα ταξιδέψουν για να μάθει και ο κόσμος ποιοι προσπαθούν να κάνουν το νησί μας Κολοκοτρο-νήσι.

Δυστυχώς για κάποιους, γεγονότα και παρατράγουδα για τα οποία χύθηκε πολύ μελάνι, δύσκολα θα περάσουν στη λήθη. Οι μνήμες, μπορεί να κοιμούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά ξυπνούν με την πρώτη ευκαιρία, πιάνοντας στον ύπνο, αυτούς που εκθέτουν.

Ποιος έχει ξεχάσει τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν από τα γκράφιτι του Stay Art Festival στον τοίχο του Νεωρίου και τους «αφρούς» που έβγαλαν ορισμένοι με το πολυσυζητημένο τατουάζ του Μάρκου Βαμβακάρη; Εγώ πάντως όχι. Γιατί την ώρα που η πλειοψηφία του κόσμου έδινε συγχαρητήρια στα παιδιά του Πανεπιστημίου, τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες και τον εμπνευστή της πρωτοβουλίας Πάρι Ξυνταριανό – Τσιροπινά, ενημερώθηκα πως, συγκεκριμένος κύριος -ένας από τους «εκπροσώπους της καλής κοινωνίας της Σύρου» - επισκέφτηκε τον Δήμο και έκανε τον «γάμο» της αρμόδιας Αντιδημάρχου, επειδή, λέει, επέτρεψε να γίνει αυτό το «χάλι», που δεν ταιριάζει στη φυσιογνωμία της νεοκλασικής Ερμούπολης. Μάλιστα…

Οι μνήμες αυτές έπεσαν σε προσωρινό λήθαργο μέχρι και το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης, που δέχτηκα ένα ενδιαφέρον τηλεφώνημα από την υπεύθυνη του Ινστιτούτου Κυβέλη, Βαλεντίνη Ποταμιάνου. Η κ. Ποταμιάνου με προσκάλεσε σε μια μουσική βραδιά, κατά τη διάρκεια της οποίας θα παρουσιαζόταν και η τοιχογραφία που δημιουργήθηκε στην είσοδο του εκθεσιακού χώρου, από τον Πάρι Ξυνταριανό με εικονιζόμενους την Κυβέλη και πολλά άλλα σημαντικά πρόσωπα, που συνδέονταν με την ίδια. Λόγω φόρτου εργασίας, εκείνη τη στιγμή, δεν αντιλήφθηκα τη σημασία αυτής της πρωτοβουλίας. Όταν όμως είδα το αποτέλεσμα με τα μάτια μου, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Η τοιχογραφία που δημιουργήθηκε στο ιστορικό αυτό κτίριο (1870), στην «καρδιά» της Ερμούπολης, δεν είναι απλά εντυπωσιακή και καλαίσθητη, αλλά συμβολίζει και το άνοιγμα της -ονομαζόμενης- μεγαλοαστικής τάξης στην τέχνη του δρόμου, η οποία ουκ ολίγες φορές έχει λοιδορηθεί.

Την ώρα που κοντοστέκομαι στα σκαλιά και θαυμάζω το έργο, στρέφω το βλέμμα μου στην πάνω πόρτα και βλέπω μπροστά μου κάτι το απρόσμενο. Ένας από τους καλεσμένους, που δεν τον παρατήρησα προηγουμένως, ετοιμαζόταν να φύγει και καληνύχτιζε την κ. Ποταμιάνου. Ποιος ήταν αυτός; Μα φυσικά ο άνθρωπος, που στα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου πήγε στο Δήμο και έκανε φασαρία για τα γκράφιτι στον τοίχο του Νεωρίου. Ένας από τους ανθρώπους που είχαν αντιρρήσεις για τα έργα που δημιουργήθηκαν σε ένα ρημαγμένο και εγκαταλελειμμένο σημείο, πήγε να δει το γκράφιτι στο Ινστιτούτο Κυβέλη, έργο του ίδιου καλλιτέχνη που ζωγράφισε και τον Μάρκο Βαμβακάρη. Μάλιστα, από ό,τι έμαθα, κανείς από τους καλεσμένους δεν εξέφρασε κάποια ένσταση γι’ αυτό.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Ο κύριος αυτός άλλαξε ξαφνικά τη γνώμη του για την τέχνη του δρόμου; Ενοχλείται μόνο από τα γκράφιτι σε δημόσιους χώρους και όχι από αυτά που γίνονται μέσα στα «κοσμικά σαλόνια» νεοκλασικών κτιρίων της πόλης μας; Αποδέχεται τις ζωγραφιές μεγάλων προσωπικοτήτων της ιστορίας και του θεάτρου, όπως ο Βικέλας, ο Μπαστιάς και η Κυβέλη, αλλά όχι τη σύγχρονη εκδοχή του ρεμπέτη Μάρκου Βαμβακάρη; Και γιατί τις αποδέχεται; Επειδή αυτές δεν έχουν τατουάζ στα χέρια τους; Ή τις αποδέχεται επειδή η κ. Ποταμιάνου με την πρωτοβουλία της «έκλεισε» πολλά στόματα, μεταξύ αυτών και το δικό του; Η υποκρισία και το φαίνεσθαι σε όλο τους το μεγαλείο. Μα η ζωή «ρόδα είναι και γυρίζει». Πρόσεχε τι λες και τι κάνεις, γιατί οι μνήμες των άλλων πάντα θα σε στοιχειώνουν. Κοινώς, «καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς».