Κατέβα από το σελφοκόνταρο

Έχω θορυβηθεί άπειρες φορές από το θάρρος και το θράσος κάποιων ανθρώπων που θα σε πλησιάσουν για να σου κάνουν παραγγελιές ή να σου δώσουν οδηγίες για το πώς θα κάνεις τη δουλειά σου.

Υπάρχουν δύο κατηγορίες. Εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα και τη βαρύτητα του ρόλου τους στην κοινωνία κι αυτοί που παρεξηγούν τη μεταξύ σας σχέση και σου συμπεριφέρονται σαν να είσαι υπάλληλος στο μαγαζάκι τους.

Κοινή συνισταμένη των δύο πλευρών είναι η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους: η ανάγκη για αυτοπροβολή και επίδειξη, πέρα από τα όρια του θεμιτού και του κοινώς αποδεκτού.

Έχω τραυματιστεί επανειλημμένως από το «καλάμι» ορισμένων που, είτε αστειευόμενοι, είτε με ξιπασμένο ύφος, επιχειρούν να με κατευθύνουν, υποτιμώντας τη νοημοσύνη και την προσωπικότητά μου.

Στην πρώτη περίπτωση, οι άνθρωποι που υποκινούνται από το «εγώ» τους και υποπίπτουν στο αμάρτημα της «κατινιάς» γελοιοποιούν, κατά κύριο λόγο, τον εαυτό τους και γενικότερα, τον θεσμό που επέλεξαν να υπηρετούν με «σεβασμό», «ταπεινότητα» και «αυταπάρνηση».

Στη δεύτερη περίπτωση, εκείνοι που απαιτούν να γίνει το δικό τους εδώ και τώρα, χρησιμοποιώντας δόλια μέσα και επιστρατεύοντας τον «Θεό του Χρήματος», απωθούν τον περίγυρό τους και τελικά, χάνουν πολλά περισσότερα από όσα περίμεναν να κερδίσουν: τη συμπάθεια και εκτίμηση του κόσμου.

Πρόσφατα, λίγο πριν από την έναρξη εκδήλωσης κοινωνικού περιεχομένου με ιδιαίτερη ιστορική σημασία για τη χώρα μας, μου έπεσε το σαγόνι, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εκπρόσωπος ισχυρού και παντοδύναμου τοπικού φορέα, προσέγγισε τους δημοσιογράφους και τους ζήτησε να τον τραβήξουν ωραίες φωτογραφίες για… το προφίλ στου στο Facebook. Ναι, ναι… στο Facebook. Το στόμα μου κρέμασε και για λίγα δευτερόλεπτα προσπαθούσα να επεξεργαστώ στο μυαλό μου τι άκουσα και από ποιον. Αφού επανέρχομαι, ο εκπρόσωπος συνεχίζει τους βεντετισμούς, προσθέτοντας με ειρωνική διάθεση «θα πάω να σταθώ δίπλα στους κοντούς, για να φαίνομαι υψηλότερος». Κοιτάζω μπροστά μου τα πρόσωπα που είχαν τιμήσει με την παρουσία τους την εκδήλωση, αντιλαμβάνομαι για «ποιον χτυπούσε η καμπάνα» και απαντώ αβίαστα και απαθέστατα «τότε, πηγαίνετε δίπλα στα παιδάκια». Ο εκπρόσωπος, φανερά δυσαρεστημένος από το σχόλιό μου, ψελλίζει «όχι, υπάρχουν και μεγάλοι που είναι κοντοί» και αποχωρεί. Ο συνάδελφος ξέσπασε σε γέλια κι εγώ τον ρώτησα εκνευρισμένος, ποιος από τους δύο ήταν πιο προσβλητικός. Ο εκπρόσωπος που προσπάθησε να εκθειάσει τον εαυτό του, μειώνοντας άλλους ή εγώ, που αντέδρασα, ακούγοντας έναν άνθρωπο, ο οποίος διακηρύττει την αγάπη, να μιλάει απαξιωτικά για κάποιους που ίσως να μη συμπαθεί για δικούς του λόγους; Ποιο είναι το παράδειγμα που πρέπει να πάρουμε εμείς από τον ίδιο;

Ανάλογη ενόχληση μου γεννούν κι άλλες συμπεριφορές, υποκινούμενες από κατώτατα συναισθήματα όπως, ο φθόνος και η μικρότητα. Συμπεριφορές ανθρώπων, οι οποίοι εύκολα θα συκοφαντήσουν και θα ρίξουν λάσπη, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα καπρίτσια τους. Που θα σε κατηγορήσουν και θα βάλουν λόγια στους ανωτέρους σου, για να σε επιπλήξουν και να αμφισβητήσουν τη δουλειά σου. Που σκαρφίζονται διάφορα σενάρια χαμηλού επιπέδου και αισθητικής για να σου δημιουργήσουν πρόβλημα. Που εξωτερικεύουν όλα τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειές τους εναντίον εκείνων που θεωρούν τους πιο αδύναμους κρίκους. Που θέλουν να τους «χαϊδεύεις» μονίμως τα αυτιά και να μην λες ούτε «καλημέρα» στους ανταγωνιστές τους. Που σου υπαγορεύουν με ποιους θα μιλάς και πώς θα κάνεις τη δουλειά σου. Και που δε διστάζουν να σε στήσουν στον τοίχο, τρέφοντας το «εγώ» τους. Το ερώτημα δεν είναι «από πού παίρνουν το θάρρος οι συγκεκριμένοι άνθρωποι για να φέρονται έτσι», αλλά «πότε θα καταλάβουν ότι, μόνοι τους συντηρούν την αρνητική εικόνα που έχουν οι άλλοι γι’ αυτούς». Το «σελφοκόνταρο» μπορεί από τη μία ημέρα στην άλλη να σπάσει. Κι όταν αυτό συμβεί, ο καβαλάρης του θα πέσει άτσαλα και θα χτυπήσει.