Έτοιμο να βγει από το αυγό

Τρόμος και έντονη ανησυχία, όταν πέφτουν οι μάσκες και αίφνης εμφανίζεται το πραγματικό πρόσωπο του «φιδιού».

Τα δεδομένα σαφή, όταν, με ψυχρή και νηφάλια παρατήρηση, διαπιστώνεται πόσο μελετημένα και μεθοδικά οδηγήθηκε μία ολόκληρη κοινωνία στην παρακμή.

Οι ίδιοι που ουδέποτε διάβασαν έστω και μια σελίδα ιστορίας, με υψωμένο δάχτυλο έκαναν κηρύγματα δημοκρατίας, την ώρα που νομιμοποιούσαν ως επίσημες πολιτικές δυνάμεις τους εκφραστές του φασισμού και υπερψήφιζαν μνημόνια.

Οι ίδιοι που πέρασαν υπόγεια στη λογική του κόσμου την ανοχή στον ρατσισμό και τη βία, επωάζοντας υπομονετικά το «αυγό του φιδιού».

Όχι κάπου μακριά, αλλά στην μικρή γειτονιά της Ευρώπης και λίγο πιο κοντά, της Ελλάδας κι ακόμα πιο κοντά, της νησιωτικής επαρχίας και….φυλάξου….πρόσεχε, της διπλανής πόρτας.

Η γέννηση του φασισμού και όλο το κοινωνικό πλαίσιο που θέρμανε την επώαση του, αποτυπώθηκε απόλυτα από τον κορυφαίο Σουηδό σκηνοθέτη, εκφραστή του καλλιτεχνικού κινηματογράφου, Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, στο «Αυγό του φιδιού».

Μία εκκωφαντική κραυγή αφύπνισης, με τον ισχυρό συμβολισμό του «αυγού του φιδιού», που ακόμα και την περίοδο που εκκολάπτεται το φίδι, είναι ήδη σχηματισμένο.

Όταν ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, μιλώντας στους New York Times, έδινε το στίγμα της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης που ευνόησε την γέννηση και την άνοδο του φασισμού, έκλεισε ολόκληρο το τρομακτικό σκηνικό που οδήγησε στην ακόμα τρομακτικότερη, όπως αποδείχτηκε, εξέλιξη, στη φράση «Ο πυθμένας χάνεται και η άβυσσος χάσκει απειλητική...».

Το μέγεθος του τρόμου αυτού που γεννιέται και γιγαντώνεται, πόσο πιο εύγλωττα να ειπωθεί, από όσα αφηγείται η ταινία «Κοίταξε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είναι ανίκανοι για επανάσταση - είναι πολύ ταπεινωμένοι, πολύ φοβισμένοι, πολύ εξαθλιωμένοι. Αλλά σε δέκα χρόνια τα δεκάχρονα παιδιά θα έχουν γίνει είκοσι χρονών, τα δεκαπεντάχρονα θα είναι είκοσι πέντε. Στο μίσος που κληρονόμησαν από τους γονείς τους, θα προσθέσουν τον δικό τους ιδεαλισμό και την ανυπομονησία τους. Κάποιος θα βγει μπροστά και θα βάλει τα ανομολόγητα αισθήματα τους σε λέξεις, κάποιος θα τους υποσχεθεί ένα μέλλον, κάποιος θα προβάλλει απαιτήσεις, κάποιος θα μιλήσει για μεγαλείο και θυσίες. Οι νέοι και άπειροι θα δώσουν το θάρρος και την πίστη τους στους κουρασμένους και τους αναποφάσιστους και τότε θα γίνει μια επανάσταση και ο κόσμος μας θα αφανιστεί μέσα στο αίμα και τη φωτιά. Σε δέκα χρόνια, όχι παραπάνω, αυτοί οι άνθρωποι θα δημιουργήσουν μια καινούργια, απαράμιλλη κοινωνία στην ιστορία της ανθρωπότητας...».

Σε δέκα χρόνια, υπολόγιζε τον χρόνο επώασης. Δέκα χρόνια από την σταδιακή εξοικείωση της κοινωνίας με την φασιστική ιδέα, επαναφέροντας στο πολιτικό προσκήνιο τους νοσταλγούς της, επικουρούμενους από αποφάσεις εθνικής μειοδοσίας, με την εισαγωγή της χώρας στα μνημόνια ώστε να καμφθούν από την εξαθλίωση και οι τελευταίες αντιστάσεις.

Και να που η ιστορική άγνοια, η απόλυτη κατάπτωση και η πλήρης ιδεολογική έκπτωση δίνουν τα διαπιστευτήρια τους και στην τοπική κοινωνία, μέσω των αυτοδιοικητικών της εκπροσώπων.

Όταν απροκάλυτα βγαίνουν δημοσίως και δίνουν άλλοθι στον φασισμό, τότε…φυλάξου…πρόσεχε.