Μη διστάζετε να κάνετε όνειρα

Πάντοτε θεωρούσα λίγο υπερβολική τη συγκίνηση κάποιων ανθρώπων που ανέβαιναν στο βήμα και εισέπρατταν το ζεστό χειροκρότημα του κοινού για το έργο τους.

Δεν θα ξεχάσω, για παράδειγμα, τον λόγο της Γκουίνεθ Πάλτροου στα Oscars του 1999, που από ένα σημείο και μετά, χρειαζόσουν μεταφραστή όχι λόγω των αγγλικών, αλλά των λυγμών που δεν σε άφηναν να καταλάβεις ποιον άλλον ήθελε να ευχαριστήσει. «Εσύ στη θέση της, χειρότερα θα έκανες», μου έλεγαν οι φίλοι μου και γελούσαμε.

Μεγαλώνοντας και βλέποντας πόσο δύσκολο είναι να πετύχεις τους στόχους σου και όσα επιθυμείς, άρχισα να αντιλαμβάνομαι περισσότερο τα συναισθήματα που κατακλύζουν την καρδιά εκείνων, που έχουν την τύχη να δουν τους κόπους και τις προσπάθειές τους να αναγνωρίζονται. Τα όνειρα διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο και η πραγματοποίηση ενός μικρού –για κάποιους- ονείρου μπορεί να φέρει στη ζωή άλλου χαρά, ευτυχία και ελπίδα, ανεκτίμητα δώρα και εφόδια για να συνεχίζει το «ταξίδι» του με χαμόγελο και αισιοδοξία.

Όλα αυτά δεν έρχονται μόνο με ένα βραβείο, ένα χρηματικό έπαθλο ή μια επαγγελματική προοπτική. Την ίδια συγκίνηση μπορείς να αισθανθείς, λαμβάνοντας μια αγκαλιά, ένα φιλί ή μια γλυκιά κουβέντα τόσο από τους ανθρώπους που γνωρίζουν τις αγωνίες σου και το πάθος σου, όσο και από εκείνους που περιηγούνται για πρώτη φορά στα εσωτερικά μονοπάτια σου.

Η παράσταση «Παράπονα στον Άγιο Βασίλη» ήταν ένα δώρο με πολλούς αποστολείς και άλλους τόσους παραλήπτες. Ένα δώρο από μένα σε μικρούς και μεγάλους για να συνεχίσουν να ονειρεύονται και να ελπίζουν σε έναν καλύτερο κόσμο γεμάτο αγάπη και καλοσύνη, αλλά και ένα δώρο από τον Θεατρικό Πολιτιστικό Όμιλο Σύρου «Απόλλων» τόσο στο κοινό που τον εμπιστεύεται και τον εκτιμά για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες, όσο και σε εμένα τον ίδιο.

Η σκηνοθέτης Βέτα Αποστολίδου ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που διάβασαν την χριστουγεννιάτικη αυτή ιστορία, σε μορφή διηγήματος. Τη μοιράστηκα μαζί της, περιμένοντας να ακούσω τη γνώμη τους. Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που με πήρα τηλέφωνο και μου είπε «Αντώνη, θέλω να το κάνω στο θέατρο». Την ευχαρίστησα για τα καλά της λόγια και της εξήγησα πως το έργο είναι πιασμένο. Πέρασαν οι μήνες και τα «Παράπονα» περίμεναν στην αναμονή για την εκπλήρωση των αρχικών σχεδίων, που τελικά δεν καρποφόρησαν. Όταν ρώτησα την κ. Αποστολίδου αν ήθελε ακόμα το έργο μου απάντησε «διασκεύασέ το και φέρτο μου».

Έτσι, ξεκίνησε αυτό το μαγικό ταξίδι που διήρκησε τρεις-τέσσερις μήνες. Τα μέλη του «Απόλλωνα» αγκάλιασαν το κείμενο και το αντιμετώπισαν με περίσσεια αγάπη και τρυφερότητα, στήνοντας μία παράσταση που ξεπέρασε κατά πολύ τις προσωπικές μου προσδοκίες. Μικροί και μεγάλοι ήρωες πήραν σάρκα και οστά στη σκηνή του Θεάτρου «Απόλλων» και για τρεις συνεχόμενες ημέρες με έκαναν να κλάψω περισσότερο και από τη Γκουίνεθ Πάλτροου σε εκείνη την απονομή των Όσκαρ.

Όταν μετά το τέλος της πρώτης παράστασης, οι συντελεστές με κάλεσαν στη σκηνή και αισθάνθηκα την αγάπη του κοινού με την οποία αποδέχτηκε το πρώτο μου έργο στο ιστορικό μας Θέατρο Απόλλων, ένα θέατρο που επισκέπτομαι τακτικά για να δω και να καταγράψω τις δουλειές των δραστήριων συλλόγων μας, αλλά και καταξιωμένων καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό, με δυσκολία κατάφερα να εκφράσω μία λέξη. «Ευχαριστώ».

«Ευχαριστώ» την εξαιρετική ομάδα του «Απόλλωνα» που με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε το βήμα να κάνω τα δικά μου θεατρικά «παράπονα».

«Ευχαριστώ» την οικογένεια, τους φίλους μου και όσους αισθάνθηκαν την ίδια χαρά με μένα.

«Ευχαριστώ» το κοινό που μας τίμησε με την παρουσία του και έβαλε στην καρδιά του αυτή την ιδιαίτερη και φορτισμένη συναισθηματικά δουλειά.

Και πάνω από όλα «ευχαριστώ» αυτά τα χαρισματικά παιδιά του νησιού μας, που ενσάρκωσαν επάξια τους κεντρικούς χαρακτήρες του έργου, παίζοντας, τραγουδώντας, χορεύοντας και αποδεικνύοντας το μεγάλο ταλέντο τους, το οποίο δεν πρέπει να πάει χαμένο, αλλά συνεχώς να αναδεικνύεται.

Τίποτα από αυτά δεν θα γινόταν πραγματικότητα, αν οι γονείς των παιδιών δεν είχαν πιστέψει στις ικανότητές τους, αλλά και στην ευκαιρία που τους έδωσε η κ. Βέτα Αποστολίδου να εκφραστούν δημιουργικά μέσω του θεάτρου.

Τα «Παράπονα στον Άγιο Βασίλη» ήταν μόνο η αρχή… Και θα κλείσω με μία φράση της κ. Χρύσας, «δασκάλας» των μικρών πρωταγωνιστών της παράστασης. «Τα Χριστούγεννα είναι ημέρες χαράς και ελπίδας. Μη διστάζετε να εκφράζετε τα όνειρα και τις επιθυμίες σας. Πού ξέρετε; Μπορεί κάτι από όλα αυτά να γίνει πραγματικότητα».