Τα δώρα

«Αγαπημένε μου Αϊ-Βασίλη,

Επειδή ήμουν πολύ κακό παιδί όλη τη χρονιά (και όχι μόνο αυτή) θα ήθελα να σε παρακαλέσω να μου δώσεις λίγη σημασία και να ασχοληθείς λίγο μαζί μου.

Όχι για να σε καταφέρω να μου φέρεις δώρο (άλλωστε ποτέ δεν ήταν της αρεσκείας μου το να δέχομαι δώρα), ούτε για να σε κάνω να με συμπαθήσεις, αλλά απλώς να με καταλάβεις και που ξέρεις, μπορεί και να με δικαιολογήσεις.

Η παρουσία σου έχει συνδεθεί με την αλλαγή του χρόνου, όταν τρυπώνεις (με ποιόν τρόπο μόνο εσύ γνωρίζεις) στα σπίτια και αφού έχειW κάνει φύλλο και φτερό την προσωπική πορεία του καθ’ ενός καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου που πέρασε, τον ανταμείβεις ανάλογα.

Όπως λοιπόν πολύ καλά γνωρίζεις όλη την χρονιά δεν υπήρξα και το απαύγασμα της καλοσύνης. Μία έντονη κριτική, ένας καυστικός λόγος, μία γρουσουζιά να το πεις, ήταν το σύνηθες για μένα και τον τρόπο που εκφραζόμουν για τα δημόσια πράγματα, για τα πρόσωπα του δημόσιου βίου του τόπου μου.

Σου γίνεται λοιπόν άμεσα αντιληπτό ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν τύγχαναν της αποδοχής εκ μέρους όλων αυτών που έπιανα στο στόμα, συγνώμη στην πένα μου, ήθελα να πω.

Τώρα λοιπόν, στο τέλος της χρονιάς, με την οποία κι εγώ, όπως όλοι μας άλλωστε, καλούμαι ν’ αναμετρηθώ, να σταθώ απέναντι από τις πράξεις μου, θέλω να αντιστρέψω λίγο τους ρόλους κι αντί να εξηγήσω γιατί ενήργησα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να σου θέσω τα δεδομένα και να δώσεις τις απαντήσεις για τις σωστές ή τις λάθος αντιδράσεις μόνος σου.

Ας αρχίσουμε λοιπόν να ενώνουμε ένα προς ένα τα κομμάτια της μεγάλης εικόνας.

Σε έναν τόπο τόσο δα σαν το δικό μας, που περιμένει από αυτούς που τον διαφεντεύουν να νοιαστούν, να πράξουν τα σωστά, να προσπαθήσουν για το καλύτερο και το περισσότερο, δεν είναι τίποτε πέρα από το αυτονόητο. Μήπως και γι’ αυτό δεν εκλέχτηκαν; Αυτό τον ρόλο δεν ζήτησαν να αναλάβουν;

Μα να που ξάφνου βλέπεις κάποιους από αυτούς να μάχονται για τη δόξα, για να ικανοποιήσουν παλιά τους απωθημένα με την κατάκτηση μίας θέσης εξουσίας, που επί χρόνια πάλευαν και ποτέ δεν τα κατάφεραν. Και τώρα που βρέθηκε κάποιος να τους τη χαρίσει, αυτοί αντί να παράξουν έργο καμαρώνονται και πάνε, μοστράροντας την απραξία τους.

Κι εγώ είμαι εκεί και τους δείχνω ότι αντί για πρωταγωνιστές λειτουργούν σαν κομπάρσοι. Εσύ τι θα έκανες;

Άλλοι, που πήραν θέση με λόγια και κορώνες, τάζοντας όνειρα και μεγάλες ιδέες, βρέθηκαν να καπελώνονται από τον κακό τους εαυτό κι αντί για έργο παρήγαγαν αντιπάθειες, κυνηγώντας ευκαιριακά οφέλη Και φτηνούς εντυπωσιασμούς.

Κι εγώ είμαι εκεί και φωνάζω για τον άλλο δρόμο που ακόμα και με μικρά βήματα μπορεί να οδηγήσει πιο κοντά στο αποτέλεσμα. Εσύ τι θα έκανες;

Είναι κι αυτοί που ενδύθηκαν τη στολή του αντάρτη, κυκλοφορώντας με το προσωπείο μίας επανάστασης άνευ αντικρίσματος, όταν η πραγματική τους γύμνια άρχισε να ξεσκεπάζει την υστερική τους ματαιοδοξία.

Κι εγώ είμαι εκεί και κουνώ μπροστά στα μούτρα τους τις ίδιες τους τις πράξεις που τους στοιχειώνουν. Εσύ τι θα έκανες;

Από την άλλη, κάτι ασθενικές φωνές, που καμουφλάρονται πίσω από τις λεπτεπίλεπτες ευαισθησίες του ήθους τους, αφήνοντας μία πίκρα για όσα θέλησαν μα δεν μπόρεσαν να παλέψουν.

Κι εγώ είμαι εκεί και προσπαθώ να ταρακουνήσω τη λιμνάζουσα διεκδικητικότητα τους. Εσύ τι θα έκανες;

Εγώ συνεχίζω να προσδοκώ και να ελπίζω. Εσύ τι θα κάνεις;

Ο χρόνος έχει αρχίσει ήδη να μετρά αντίστροφα. Πήγαινε τους τα δώρα τους, μήπως και καταφέρεις ότι δεν μπόρεσα εγώ. Και το δώρο μου δεν το θέλω. Τους το χαρίζω κι αυτό».