Οι εραστές της αποτυχίας

Δεν ξέρω εάν κάποιος γεννιέται με κάποια χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας του ή αυτά προκύπτουν σταδιακά στην πορεία της ζωής του.

Δεν ξέρω αν είναι της μοίρας γραμμένο να είναι κανείς ο μόνιμα αποτυχημένος ή με τα χρόνια διαμορφώνει ένα σκεπτικό και μία συμπεριφορά που δεν αφήνει περιθώριο για άλλη κατάληξη πέραν της αποτυχίας.

Και καλά όταν πρόκειται για προσωπικές πορείες, για στάσεις ζωής, που δεν υπάρχει κανένας λόγος να σχολιάζονται. Όμως όταν πρόκειται δράσεις, ενέργειες και συμπεριφορές ατόμων που ασκούν  διοίκηση και διαχειρίζονται τις τύχες ενός τόπου τότε οι αποτυχίες δεν επιτρέπεται να μένουν αδιερεύνητες, ασχολίαστες και ανερμήνευτες.

Συνεχώς, με την ευκαιρία κάθε δημόσιας εκδήλωσης, γινόμαστε μάρτυρες σε παραστάσεις που στήνουν, σκηνοθετούν και πρωταγωνιστούν μόνοι οι ηγήτορες του τόπου, επιλέγοντας να παίξουν τον ρόλο του ισχυρού, καταλήγοντας όμως σε μονοθεματική σόλο ερμηνεία του καραγκιόζη.

Με ύφος ξεπεσμένων εραστών, φλερτάρουν με τη δόξα, επιδιώκοντας μόνοι τους να δαφνοστεφανώσουν τους εαυτούς τους, σε μία επίδειξη ξιπασμένου ναρκισσισμού. 

Κι η ευφυολογία υπερτερεί για άλλη μία φορά του αποτελέσματος.

Για να ρωτήσουν, να μάθουν, να βελτιωθούν, να συμβουλευτούν, ούτε που να τ’ ακούσουν. Είναι που θέλει κότσια η παραδοχή της ημιμάθειας.

Όσο δε για την ανάληψη ευθυνών ούτε λόγος. Αυτές βλέπεις πάντοτε βαρύνουν τους άλλους.

Περιφέρουν ως τρόπαιο την ανεπάρκεια και την αναποτελεσματικότητα τους, κάνουν στομφώδεις αναφορές στο ανύπαρκτο έργο τους και εξυψώνουν θρασύτατα το υπερφίαλο «εγώ» τους, με μονολόγους αυταρέσκειας.

«Εγώ αποφάσισα… εγώ χρηματοδότησα… εγώ έκανα έργα… εγώ είμαι ο καλύτερος… εγώ νοιάζομαι για σας… εγώ είμαι ο ηγέτης… εγώ σας κάνω χάρη που υπάρχω…».

Με τέτοια λογύδρια τοξικής έπαρσης και ατέρμονης βλακείας, εκθείασαν εκ νέου τους εαυτούς τους, μήπως και καταφέρουν την αυταπόδεικτη μετριότητα να την μεταστρέψουν σε ηγετική παρουσία, με στόχευση την τελική αποδοχή.

Άλλωστε αυτό είναι το ζητούμενο, πολύ δε περισσότερο τώρα που όλα έχουν προσανατολιστεί στις συντεταγμένες των εκλογών.

Οι επαρχιώτες αγαπητικοί της «καρέκλας» βγαίνουν στο σεργιάνι της ψηφοσυλλογής και πάνω-κάτω σουλατσάρουν φέρνοντας βόλτες στην πλατεία, για να τους δουν, να μοιράσουν χαμόγελα και χειραψίες, μήπως και ξεστραβωθεί κανένας απελπισμένος ψηφοφόρος.  

Καθώς η θέση πλέον δεν χαρίζεται, όλα ποντάρονται στο κυνήγι του «σταυρού» και γι’ αυτό επιδιώκεται να φλομώσουν με φούμαρα σαχλαμάρας τη μάζα.

Όμως νάτο το μεγάλο λάθος. Η αντιμετώπιση των εκλογέων ως μάζα.

Αλλά ακόμα κι έτσι οι τόποι μας είναι μικροί κι οι μάζες γνωρίζουν, βλέπουν, κρίνουν και κρατάνε το καλό για το τέλος, επιφυλάσσοντας στις υπερφίαλες, ελλειμματικές υποψηφιότητες την «έκπληξη» να αρκεστούν στο βαφτιστικό τους σταυρουδάκι και πολύ τους είναι.

Βλέπεις η ιστορία είναι σκληρή και αδυσώπητη. Καταγράφει τα πάντα. Και τους νικητές και τους εσαεί αποτυχημένους.

 

 

Διαβάστε ακόμα