Ναι, με ακούτε;

Έχει καταστεί πλέον σαφές, ότι η τοπική κοινωνία, οι πολίτες και οι επιχειρηματίες, έχουν καταλήξει σε μία κοινή διεκδίκηση, ένα κοινό ζητούμενο, το οποίο και πασχίζουν, μέσα από πολύ περιορισμένες επιλογές, αυτό να ικανοποιηθεί.

Η κοινωνία του νησιού “φωνάζει” πια, ότι αναζητά ευήκοα ώτα. Ανοιχτά αυτιά, ανοιχτά μυαλά και φυσικά ανοιχτές πόρτες για συνεργασία.

Κάτι το αυτονόητο, το οποίο είναι λογικό να υπάρχει, σε ό,τι αφορά στη διαμόρφωση πολιτικών και στρατηγικής, σε διάφορους τομείς, αφού η πορεία ενός τόπου αποτελεί υπόθεση όλων και κυρίως των άμεσα ενδιαφερόμενων, στους αντίστοιχους τομείς, οι οποίοι θα όφειλαν να είναι εκείνοι, που να λαμβάνουν πρωτοβουλίες και να έχουν τον πρώτο λόγο στην “καθοδήγηση” των όποιων αντιπροσωπευτικών αρχών.

Αλίμονο, όμως. Τα τελευταία χρόνια, οι επαγγελματίες, οι επιχειρηματίες, οι κοινωνικοί φορείς κλπ, κατέληξαν να απομονώνονται, λόγω κλειστών αυτιών, κλειστών μυαλών και κεκλεισμένων θυρών, για διάφορους λόγους, είτε αυτοί αφορούν σε “κουρασμένες” αρχές, που σχεδόν δεν έδιναν δεκάρα για το τι μέλλει γενέσθαι, σε συγκεκριμένους τομείς, στέλνοντας τους ενδιαφερόμενους από τον Άννα στον Καϊάφα, κανείς εκ των οποίων δεν δήλωνε αρμόδιος, είτε σε πείσμωνες και αδιάλλακτους “αγάδες”, που αρνούνταν να εξετάσουν κάποια διαφορετική άποψη, οπτική γωνία, στρατηγική, διαφορετική από τη δική τους.

Τούτο, ως αποτέλεσμα είχε, αμφότερες οι πλευρές να κουραστούν, ή να εγκαταλείψουν την προσπάθεια, δείχνοντας ο ένας τον άλλον με το δάχτυλο και λέγοντας “ας κάνουν Αυτοί κάτι”, με συνέπεια, η Πρωτοβουλία σε αυτό τον τόπο να μετατραπεί σε βάλτο που ζέχνει μούχλα. Οποιεσδήποτε δε προσπάθειες για “ανατάραξη” των βαλτωμένων νερών, κατέληγε είτε σε φιάσκο, είτε σε ευθεία σύγκρουση μεταξύ των δύο... κατά τ' άλλα συνεργαζόμενων, πλευρών. Ας θυμηθούμε το “ναυάγιο” του ενιαίου φορέα για τη διαμόρφωση της στρατηγικής για τον τουρισμό, στον οποίο θα συμμετείχαν, υποτίθεται, επαγγελματίες από όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, άμεσα εμπλεκόμενους με τον τουρισμό και που η ιδέα του εγκαταλείφθηκε, πριν καν αυτός δημιουργηθεί.

Αυτή η μέχρι τώρα πρακτική φαίνεται πως κούρασε. Κούρασε τους ανθρώπους, που έχουν ιδέες, που έχουν “φρέσκια” οπτική, που έχουν διαφορετικές απόψεις, που έχουν όραμα, αλλά και διάθεση να αφιερώσουν τον πολύτιμο προσωπικό τους χρόνο, προκειμένου να δουλέψουν για το καλό του τόπου τους και κατ' επέκταση και δικό τους καλό. Κούρασε, όσους θέλουν να επιχειρήσουν για το κοινό καλό, χωρίς απαραίτητα να “ανακατευτούν” στα κοινά και να βρουν τρόπο να ευλογήσουν τα γένια τους μέσα από μικροπολιτικές “εξυπηρετήσεις”.

Περισσότερο απ' όλους, κούρασε το ίδιο το νησί. Το νησί αυτό που παρά τις τόσες δυνατότητες, την τόση ομορφιά, την τεράστια ιστορία, τις μοναδικές ιδιαιτερότητες, τις προϋποθέσεις, παραμένει δέσμιο της κακομοιριάς και της μετριοπάθειας, που “θρέφει” όλη αυτή η άγονη, ως προς τη συνεργασία και την αλληλοστήριξη, κατάσταση.

Όταν οι επιχειρηματίες της πόλης, προκαλούν συνάντηση με όλους τους υποψηφίους αυτοδιοικητικούς, οι οποίοι μελλοντικά θα απαρτίσουν τη νέα διοίκηση του τόπου και το μόνο που ζητούν (παρακαλούν, ουσιαστικά), είναι κάποιος να τους ακούσει και να συνεργαστεί μαζί τους, με αξιοπρέπεια και χωρίς να τους κρατά στη “φορμόλη”, με μαυρογυαλούρικου τύπου “Θα!” τότε γίνεται εμφανές σε όλους πια, ότι κάτι έχει πάει ιδιαίτερα πολύ στραβά, στη μέχρι στιγμής αντιμετώπιση της κατάστασης.

Τελικά ακούει κανείς; Έχει πέσει η γραμμή; Θα ξανασηκωθεί; Να πατήσουμε το μηδέν; Ή το μηδέν – μέσα στο πηλίκο του – θα έρθει στο τέλος να μας πατήσει όλους, σαν οδοστρωτήρας;

 

Διαβάστε ακόμα