“Συνεργασία”, αυτή η άγνωστη

Εντάξει, το “όχι” το καταλαβαίνω. Την άρνηση δεν καταλαβαίνω. Αυτή την άρνηση να ξεκολλήσεις τις παρωπίδες από το κεφάλι και να δεις τα πράγματα σφαιρικά. Την άρνηση να κοιτάξεις μακρύτερα, απ' ό,τι σου επιτρέπει η κοντόφθαλμη λογική σου. Την άρνηση να συνειδητοποιήσεις, ότι το να δουλεύεις μαζί με τους ανθρώπους, φέρνει συντριπτικά περισσότερα αποτελέσματα, απ' ό,τι, απλά, το να δουλεύεις ανθρώπους.

Δεν μπορείς να ξεγελάσεις κανέναν. Δεν μπορείς να κρυφτείς. Όσο “μελιστάλαχτα” κι αν είναι τα λόγια σου, όσο προσεκτικός κι αν προσπαθείς να είσαι κατά τις δημόσιες εμφανίσεις και τοποθετήσεις σου, ο κόσμος δεν είναι χαζός. Αν τα λόγια δεν συνοδεύονται από πράξεις, τότε η πλουμιστή και ευγενώς διακοσμημένη βιτρίνα σου σπάει σε χίλια κομμάτια και ο καθένας μπορεί να δει εύκολα το άδειο, αραχνιασμένο, με διάσπαρτες πιτσιλιές εγωκεντρισμού εσωτερικό σου.

Το να βάζεις όλες τις ομάδες της κοινωνίας απέναντί σου, δεν δείχνει δυναμισμό. Τουναντίον, δείχνει αδυναμία. Αδυναμία για συνεργασία. Και τίποτε, μα τίποτε, δεν επιτυγχάνεται, χωρίς να υπάρχει αμοιβαία κατανόηση, δουλειά από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές και τουλάχιστον έναν κοινό στόχο, αυτόν του καλού του τόπου.

Τι φοβάσαι; Πως αν θα εργαστούν πολλοί για έναν κοινό στόχο, αν κάνεις υποχωρήσεις, αν δουλέψεις από τα μετόπισθεν, αφήνοντας χώρο για πρωτοβουλίες και επιτυχίες άλλων φορέων, δεν θα είναι αρκετό, ώστε να γραφτεί το δικό σου όνομα, με χρυσά γράμματα; Ε, και; Πώς αυτή η πιθανότητα είναι καλύτερη, από το να γράφεται το όνομά σου με μεγάλα, παχιά, μελανά γράμματα, στο βιβλίο της ιστορίας του τόπου; Πώς μπορείς να διακινδυνεύεις το μέλλον σημαντικών εγχειρημάτων, μόνο και μόνο για να διατηρήσεις τον εαυτό σου στην επιφάνεια, στις φωτογραφίες, στους ευχαριστήριους λόγους, στο “πρωτοσέλιδο”, στις επιγραφές (και να μην το καταφέρνεις κιόλας); Πώς είναι δυνατόν να νομίζεις, ότι η αλαζονεία σου θα σε βοηθήσει στο να κερδίσεις εντυπώσεις;

Αν θεωρείς, πως με αυτή την τακτική βοηθάς το νησί σου να πάει μπροστά, ή – για να το θέσω πιο επιφανειακά, ώστε να καταλάβεις – πως αυτή η λογική βοηθά την εικόνα που θέλεις να περάσεις, τότε, ίσως θα έπρεπε να ενημερώσουμε κάποιον αστροφυσικό της NASA, καθώς θα ήταν μία πρώτης τάξεως ένδειξη, για την ύπαρξη κάποιου παράλληλου σύμπαντος.

Εν ολίγοις, μέσα στον πανικό σου να κρατηθείς στην επιφάνεια, καταφέρνεις να κάνεις τη μία λάθος επιλογή μετά την άλλη, ενώ παράλληλα δεν διστάζεις να πατήσεις επάνω και σε “κεφάλια”, όσων – ακόμη – προσπαθούν να σε βοηθήσουν, καθώς η συνεργασία, για σένα, αποτελεί άγνωστη λέξη.

Ξεχνάς όμως, εύκολα. Ξεχνάς, πως η στήριξη άλλων σε βοήθησε να κατακτήσεις τις κορυφές που κατέκτησες και ότι η έλλειψη στήριξης, είναι αυτή που σε κατακρημνίζει. Και τη στήριξη την αποκτάς, όταν αποδείξεις, ότι θεωρείς καλοδεχούμενη τη βοήθεια, ότι έχεις την ικανότητα, αλλά και την επιθυμία, να στηρίξεις κι εσύ τους άλλους και ότι μπορείς να είσαι ένας ικανός ομαδικός παίκτης. Κάτι που εσύ ποτέ δεν απέδειξες.