Αξέστων αριστοκρατία

Ας βάλουμε ένα όνομα σε όλα τα δρώμενα, κατά προτίμηση όνομα κάποιου σημαντικού, μήπως και προσδώσει λίγη από τη σημαντικότητά του στα περιστασιακά πανηγυράκια. Ας μεγαλοπιαστούμε με όρους όπως “Αρχόντισσα”, “Στολίδι”, “Κόσμημα”, “Πρωτεύουσα” και άλλους προσδιορισμούς, που ενισχύουν τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου, με τις οποίες ταΐζουμε την αυταξία μας, χωρίς να κάνουμε τίποτα, για να τις αξίζουμε.

Πού ακριβώς εντοπίζεται το “αρχοντιλίκι”, το οποίο τόσο διαφημίζουμε; Από πού ορμώμενοι “βαφτίζουμε” εαυτούς “άρχοντες” και πορευόμαστε;

Μπορεί η αρχιτεκτονική, οι πέτρες, οι αρμοί, τα αετώματα, τα σκαλιστά γύψινα, οι οροφογραφίες να έχουν κάποιου είδους αντίκτυπο στην ιδιοσυγκρασία μας; Υπάρχει κάποια συσχέτιση, ανάμεσα στις μαρμάρινες πλάκες, τα νεοκλασικά, το Δημαρχείο, τα αγάλματα, τα περίτεχνα ταφικά μνημεία, με το μορφωτικό, πολιτιστικό επίπεδο των ανθρώπων, που περπατούν καθημερινά επάνω σε ή γύρω από αυτά;

Το να κομπάζεις για κατορθώματα προγόνων, ατόμων που έτυχε να ζήσουν στον τόπο που ζεις, ή ανθρώπων, που είχαν διαπρέψει στην ειδικότητά τους, όταν δεν διαθέτεις καμία εφάμιλλη ικανότητα, κανένα υπόβαθρο, ή έστω δεν μοιράζεσαι καν το όραμά τους, τότε η υπερηφάνειά σου μεταφράζεται απλή ξιπασιά.

Με άλλα λόγια, είναι ωραίο, να γνωρίζεις, πως ο τόπος σου, έχει καταφέρει, μέσα στην πορεία των αιώνων, να αποτελέσει μήτρα για σπουδαίους ανθρώπους, αλλά το να οικειοποιείσαι τα δικά τους κατορθώματα, τις δικές τους περγαμηνές, χρησιμοποιώντας τους όχι ως πρότυπα, αλλά ως διαφημιστικά προϊόντα, δεν τιμά το όνομά τους, αντίθετα το ευτελίζει.

Όσο κι αν αισθάνεσαι άρχοντας/αρχόντισσα, ζώντας σε έναν τόπο με μακρά ιστορία, όταν υπάρχει έλλειψη οράματος, έλλειψη ιστορικής γνώσης, έλλειψη σαφούς ταυτότητας, έλλειψη φιλοσοφίας, έλλειψη κριτηρίου, έλλειψη κοινής λογικής, τότε καταντάς μία καρικατούρα αυτού, που προσπαθείς να επικοινωνήσεις. Μία Μαντάμ Σουσού, που κρίνει αφ' υψηλού τις “τσοκαρίες” και το “λαουτζίκο”, ενώ αποτελεί η ίδια περίγελο.

Χίλιες φορές καλύτερα να παραδέχεσαι την ενδεχόμενη ανεπάρκειά σου. Έτσι, αφήνεις χώρο για βελτίωση. Αποδέχεσαι το γεγονός, ότι υπάρχουν ελλείψεις σε συγκεκριμένους τομείς, ότι δεν είναι όλα τέλεια και εργάζεσαι, μοχθείς για να βελτιστοποιήσεις τα αποτελέσματα των προσπαθειών σου, συντελείται πρόοδος. Όταν θεωρείς, πως όλα είναι λυμένα, επειδή στο παρελθόν υπήρξαν κάποιοι πρόγονοι, που έκαναν κάποια πράγματα σωστά, τότε επαναπαύεσαι στον επίπλαστο θρόνο του “φτασμένου” και δεν προσπαθείς για τίποτε πλέον.

Επίσης, το γεγονός, ότι μπορεί να γίνονται κάποιες προσπάθειες, οι οποίες φέρνουν καλά αποτελέσματα, το γεγονός, ότι υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που εργάζονται συστηματικά, σοβαρά και με αξιοπρέπεια, προκειμένου να αναπτυχθούν ορισμένες πρωτοβουλίες, ευεργετικές για τον τόπο σε οποιοδήποτε επίπεδο, δεν σημαίνει, ότι ξάφνου, προσθέτοντας στην εξίσωση και την ιστορία του τόπου σου, γίνεσαι εν μία νυκτί καλυτερότερος όλων.

Καλύτερα μία μέτρια, με προοπτικές, προσπάθεια, να αναγνωρίζεται ως τέτοια και κατά συνέπεια να φροντίζεται, να τροφοδοτείται, να στηρίζεται, να προστατεύεται και να αναπτύσσεται, προοδεύοντας προς την τελειότητα, παρά μία μετριότητα να πλασάρεται ως κάτι τέλειο, προκαλώντας σπαστικό γέλιο μέχρι και στις μπετονιέρες.

Ας χρησιμοποιούμε ονόματα αξίων για μέτρια εγχειρήματα, ας καθόμαστε σαν Κόμισσες σε πλαστικές καρέκλες κρίνοντας με σουφρωμένα χείλη και ανυψωμένες μύτες, χωρίς να κάνουμε τίποτε, προκειμένου να προσδώσουμε λίγη από τη δόξα του παρελθόντος στον τόπο μας, περνώντας την ουσία στα ψιλά γράμματα και αντιμετωπίζοντας κάθε τι πραγματικά αξιόλογο, αξιέπαινο, σοβαρό, σαν άξεστοι χωριάτες.

Διαβάστε ακόμα