Φαινόμαστε καλά;

Σε περίοπτη θέση. Αυτό είναι το σημαντικό. Το εθνικό ανάστημα, η εθνική υπερηφάνεια, η εθνική ανάταση, δεν έχουν και τόσο νόημα, αν δεν υπάρχει κοινό να τα παρατηρήσει,να δει τη συγκίνηση, χαραγμένη στα πρόσωπα των υποψηφίων.

Να φαινόμαστε. Διότι, τι να το κάνεις, να έχεις πάθει το “όλη η δόξα, όλη η χάρη, άγια μέρα ξημερώνει”, αν δε σε βλέπουν καθαρά οι εν δυνάμει ψηφοφόροι σου; Τι να το κάνεις το αίσθημα συγκίνησης για τους αγώνες του έθνους, αν δεν σε πάρει ξώφαλτσα πίσω από τους παρελαύνοντες η κάμερα; Αν μάλιστα είσαι τυχερός, έχεις πιάσει περίοπτη και καλή θέση, δίπλα σε κάποιον “γνωστό” επίσημο και σε πιάσει και στο “ζουμ”, τότε όλο το ύφος εθνικού μεγαλείου ξεδιπλώνεται με περισσότερη δραματικότητα και από αυτό του Κώστα Πρέκα.

Να βλέπουμε, κιόλας. Φυσικά, προτεραιότητα είναι να φανεί η κατάνυξη και το αίσθημα ευθύνης, προκειμένου να συνεχίσουμε να τιμούμε τις αρχές και τα ιδανικά των προγόνων μας, αλλά να μη βλέπουμε και ποιοι άλλοι έχουν το – νοητό – δάκρυ έξω-έξω και απειλούν να μας κλέψουν τη δόξα; Να μην ενημερωθούμε για την ομήγυρη, ποιοι είναι, τι σκοπούς έχουν, αν στοχεύουν στο ίδιο κοινό ψηφοφόρων με εμάς; Έτσι είναι αυτά, όταν είσαι υποψήφιος, πρέπει να έχεις τη μεγαλύτερη κατάνυξη, τη μεγαλύτερη υπερηφάνεια, το μεγαλύτερο αίσθημα και την καλύτερη θέση.

Στην περίπτωση δε, που υπάρχει υπουργός, υφυπουργός, βουλευτής, γόνος πασίγνωστης πολιτικής οικογένειας, αναγνωρίσιμο πρόσωπο, οποιοσδήποτε, τέλος πάντων, που ευνοείται λόγω “σελεμπριτισμού”, τότε οι υποψήφιοι είθισται να επιδίδονται σε αγώνα Zbroxing, διότι ο νικητής, παίρνει έπαθλο το κοντινό της κάμερας.

Και το οξύμωρο είναι το εξής: Ο κόσμος πλέον, αυτές τις συμπεριφορές τις χλευάζει, τις κοροϊδεύει, τις θεωρεί τετριμμένες και τόσο γραφικές, που τα σοκάκια της Μυκόνου, μπροστά τους, φαίνονται νεωτερισμός. Βλέποντας κάποιον υποψήφιο να “χώνεται”, όπου δει μικρόφωνο, κάμερα, φωτογραφική μηχανή, να “στήνεται” καμαρωτός, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να “φανεί”, ο πολίτης γελά. Παρ' όλα αυτά, οι υποψήφιοι θεωρούν, ότι με το να γίνονται προβλέψιμοι και γραφικοί, θα βοηθηθούν στην προεκλογική τους εκστρατεία.

Στήνονται ως στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα, αγέλαστα, προσπαθώντας να έχουν “ζωγραφισμένο” στο πρόσωπό τους το “Ζήτω η Ελλάδα”, επιζητώντας την προσοχή του κόσμου, την οποία και λαμβάνουν, όχι όμως με τον τρόπο που θα ήθελαν, αφού με την εμμονή τους να δείξουν ότι υφίστανται και προσηλωμένοι μόνο στο δικό τους σκοπό, ξεχνώντας οτιδήποτε άλλο, τότε χάνουν το σεβασμό του πολίτη. Επικαλούνται και λένε ότι τιμούν τους ήρωες της Επανάστασης, για να υποστηρίξουν το πολιτικό προφίλ τους, όμως – κάτι μου λέει – πως αν οι ήρωες της Επανάστασης είχαν την ευκαιρία να τους συναναστραφούν, πολλοί εξ αυτών θα κατέληγαν στη θάλασσα, με συνοπτικές διαδικασίες.

Ο τόπος, η κοινωνία, έχουν ανάγκη από ανθρώπους με αξιοπρέπεια, ειλικρινή σεβασμό στα ήθη, τις αξίες και τα έθιμα. Άτομα, που δεν θα σπρώχνουν και θα “χώνονται” για να βρεθούν σε όσο πιο “καλή” θέση βρουν, μήπως και τους προσέξουν, αλλά άτομα, των οποίων η παρουσία και η δράση, θα προκαλεί το σεβασμό και η “περίοπτη” θέση θα τους παραχωρείται, από την ίδια την κοινωνία, ad honores.