Μπράβο(ι) καλώς ήρθατε

Κοίτα να δεις πώς έχουν τα πράγματα. Θεά, Θεά, Θεά, δε σε λένε… γι’ αυτό και η αποθέωση που περιγράφεται σε κάποια δελτία τύπου της πλάκας συνέβη μόνο στη φαντασία τη δική σου και όσων γενικότερα συγχέουν την πολιτική σκηνή με το lifestyle.

Από το νησί έχουν περάσει και συνεχίζουν να περνούν πολλές σημαντικές προσωπικότητες από το χώρο των γραμμάτων, των τεχνών, των επιστημών και της πολιτικής… παράπονο δεν έχουμε (για να πουλήσουν κάποιοι μούρη και να δείξουν ότι κάτι κάνουν, μας κουβαλούν κάθε καρυδιάς καρύδι). Το μάτι του κόσμου έχει συνηθίσει. Κι επίσης, δε ζούμε στη δεκαετία του ’90, που τα κοριτσάκια κυνηγούσαν τον Ρουβά, παραληρώντας «Σάκη, Σάκη» για να τους δώσει αυτόγραφο ή για να φωτογραφηθούν παρέα. Η μόδα του lifestyle, που ίσως θυμούνται κάποιοι, έχει φύγει προ πολλού και έχουν ξεμείνει αυτοί που προφανώς τη νοσταλγούν και θέλουν να την επαναφέρουν.

Και για ποιον λόγο θέλεις να πιστέψει κάποιος ότι έχεις ρεύμα στο «στίβο» που υπηρετείς τα τελευταία χρόνια, αφού ο κόσμος ή καλύτερα τα άτομα που θα έρθουν να σου μιλήσουν, το κάνουν έχοντας κυρίως στο μυαλό τους την προηγούμενη ιδιότητά σου; Άλλωστε, όταν βρίσκεσαι μέσα σ’ ένα καζάνι που βράζει, ξέρεις πολύ καλά ότι περισσότεροι είναι αυτοί, που αν ήθελαν, θα δυνάμωναν κι άλλο τη φωτιά μέχρι να τσουρουφλιστείς, παρά εκείνοι που θα κατέβαζαν το καζάνι από το μάτι. Κι αν δεν το πίστευε αυτό ένα πολιτικό πρόσωπο, που αρέσκεται στην αποθέωση και στις ουρές για μία selfie –όπως διαβάζουμε και μαδιόμαστε- δεν θα έφερνε μαζί του μία ολόκληρη εντεκάδα ποδοσφαίρου, που αντί να κυνηγούν μια μπάλα, κυνηγούν τον «επίσημο καλεσμένο» μας και όποιον τυχόν επιχειρήσει να τον κλωτσήσει.

Ησυχία, τάξη και ασφάλεια στους δρόμους και στις δημόσιες υπηρεσίες. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια στην εκκλησία και την παρέλαση. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια στο θέατρο. Να προσπαθείς διακριτικά να φωτογραφήσεις τους καλλιτέχνες, που επί σκηνής καταθέτουν την ψυχή τους και να έχεις πάνω σου πέντε ζευγάρια μάτια να εξετάζουν μήπως αυτό που κρατάς στα χέρια δεν είναι ψηφιακή, αλλά περίστροφο. Μη χειρότερα, καλέ. Κρίμα που πολλοί από αυτούς δεν είχαν γεννηθεί το 1963, γιατί ο Τζον Κέννεντυ, θα τους είχε αξιοποιήσει σίγουρα.

Επιπλέον, σε μια περίοδο που όποια πέτρα και να σηκώσεις, βρίσκεις από κάτω και έναν υποψήφιο, δεν έχεις μαζί σου ολόκληρο κομβόι να πιάνει περισσότερο χώρο, γιατί θέλουμε κι εμείς να έρθουμε στη Δοξολογία, να βγάλουμε μια φωτογραφία, όπως κάθε χρόνο. Πού θα χωθούμε και πού θα σταθούμε; Να κρεμαστούμε από τα καντήλια ή θα μας σηκώσουν τα παλικάρια στις πλάτες τους να παίξουμε κοκορομαχίες;

Παροξυσμός δεν υπήρχε ούτε όταν η Lady Gaga είχε επισκεφτεί το νησί μας πριν από κάποια χρόνια. Έλεγαν κάποιοι ότι την είχαν δει να προχωράει στη Σταματίου Πρωίου με το δεκαπεντάποντο ή να τρώει στο διπλανό τραπέζι καλαμαράκια και φάβα, αλλά κανείς δεν είχε προσπαθήσει να την πλησιάσει για να βγουν μία σέλφι πάνω από το κοψίδι. Άσε που η Lady Gaga είχε έρθει ινκόγκνιτο, έτσι τουλάχιστον νόμιζε η ίδια. Γιατί όσο απαρατήρητοι περνούν ο Γιώργος Μάγκας και ο Φλωρινιώτης, άλλο τόσο περνά και η Lady Gaga. Αλλά η popstar δεν επιδίωξε την αποθέωση. Την έχει φάει με το (χρυσό) κουτάλι. Γι’ αυτό και δεν είχε σταθεί σαν Εύζωνας στην πλατεία, τρία βήματα μπροστά από τους υπόλοιπους, για να τη φωτογραφήσουν αυτοί που πήγαν να δουν την παρέλαση.

Συν ότι είναι γνωστό τοις πάσι, ότι οι Συριανοί το μόνο που θέλουν μετά από κάθε εθνική επέτειο, είναι να πιουν το καφεδάκι τους και όχι να στηθούν με τις ώρες για μία selfie με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Εκεί ήμασταν κι εμείς, όπως ήμασταν και το βράδυ στο θέατρο. Όλοι είχαν μαζευτεί στα σκαλιά για να κάνουν τσιγάρο και ξαφνικά έπρεπε να καθίσουν στις θέσεις τους, επειδή ήρθε ο λόχος από το Μαξίμου. Ο κόσμος δεν είπε «αααα, τέλεια. Θα ζητήσω να βγούμε φωτογραφία». «Ακόμα εδώ είναι;», αναρωτήθηκε σχολιάζοντας «μμμ… κανονικές διακοπές». Γι’ αυτό σας λέω λοιπόν, μην παραμυθιάζεστε και γνωρίστε μας και την πολυμελή συντροφιά σας, ώστε την επόμενη φορά να έχουμε το θάρρος να τους πούμε «μπράβο(ι) καλώς ήρθατε».