Απογοήτευση

Κάθε τέσσερα χρόνια η ίδια ιστορία. Όποτε στήνονται κάλπες, έρχεται και μπουκώνει το μέσα μας από την απογοήτευση. Αυτά που πιστέψαμε και αυτούς που εκλέξαμε, αυτοί που διαχειρίστηκαν και ο τρόπος που διοίκησαν, όσοι διεκδικούν και τα όσα τάζουν, όσα περιμέναμε και όσα δεν έγιναν.

Είχαμε ανάγκη για κάτι νέο, μακριά από δεδομένες πολιτικές ανακυκλώσεις, οπότε πιστέψαμε πως αυτό θα ήταν το στοιχείο που θα έκανε τη διαφορά και βάσει αυτού εκλέξαμε.

Αναλήφθηκε η ευθύνη διαχείρισης της τύχης του τόπου, με όλη την απειρία, που επέτρεψε πειραματισμούς στου «κασίδη του κεφάλι», με άγνοια που μετουσιώθηκε σε απουσία πολιτικού σχεδιασμού, με αποφάσεις ευκαιριακές, με «στημένα παιχνίδια» παρέας ημετέρων.

Στελέχη διαφορετικών ταχυτήτων, με αυτούς που ξεχώρισαν γιατί αποδείχθηκαν δουλευταράδες, με όσους βρήκαν στη δημόσια διαχείριση την ευκαιρία της αρπαχτής, με τους αστοιχείωτους που από ελλειμματικοί κλήθηκαν να ασκήσουν διοίκηση και ένοιωσαν κάποιοι, με τις ποντικομαμές παραγοντίσκους να λειτουργούν ως μυστικοσύμβουλοι, με αναλώσιμους αχυράνθρωπους που «καίγονται» με περισσή ευκολία για τη διάσωση του αρχηγού.  

Οι πρακτικές γνωστές, κόπιες παλαιοπολιτικής τακτικής, με μεγαλοστομίες και φαμφάρες, με επικοινωνιακές φωτοβολίδες και δημιουργία εντυπώσεων, με χτυπήματα «κάτω από τη ζώνη» και τόνους λάσπης, με απέχθεια στην κριτική και δυσανεξία στον αντίλογο.

Κύλησε ο καιρός φέρνοντας το πλήρωμα του πολιτικού χρόνου, με νέες κάλπες να στήνονται και το παιχνίδι να αρχίζει πάλι από την αρχή.

Νέα ταξίματα, πρώτα για να βρεθούν οι πιστοί ακόλουθοι και κατόπιν για να «τσιμπήσουν» οι ψηφοφόροι, νέα πυροτεχνήματα με στρας, φλας και μπόλικη χρυσόσκονη, νέοι ρουφιάνοι σε εντεταλμένη προβοκατόρικη υπηρεσία, νέα αφήγηση παλιών παραμυθιών με δράκους και τέρατα και σωτήρες με φωτοστέφανα.

Και εμείς εκεί ακόμα να περιμένουμε να βρούμε στοιχειώδη δείγματα προόδου, αποτελεσματικότητας, ηθικής και ακεραιότητας. Ακόμα περιμένουμε έστω κάτι για να ελπίσουμε.

Και κάπου εκεί σε αυτή την ψυχοφθόρα αναμονή ένα συναίσθημα δημιουργείται σιγά-σιγά, συσσωρεύοντας πικρία, θυμό, ανησυχία, προβληματισμό, στεναχώρια, αγανάκτηση, καταλήγοντας στην πλήρη απογοήτευση.

Απογοήτευση για όλα αυτά που πιστέψαμε και αυτούς που εκλέξαμε, αυτούς που διαχειρίστηκαν και ο τρόπος που διοίκησαν, όσοι διεκδικούν και τα όσα τάζουν, όσα περιμέναμε και όσα δεν έγιναν.

Συστηθήκαμε, διαπιστώσαμε, μάθαμε, πάθαμε, απογοητευτήκαμε.  

«Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες» (Οδυσσέας Ελύτης).

Διαβάστε ακόμα