Τελευταία αναλαμπή

Μία ακόμη θητεία κλείνει, στη διάρκεια της οποίας η ελπίδα δεν ήρθε, το φως δεν έλαμψε και οι παρατάξεις της διαπλοκής που είναι συνώνυμο της εκμετάλλευσης των πολιτών, δεν κατάφεραν να φορέσουν φωτοστέφανο!

Για μία ακόμη τετραετία οι πολίτες και κυρίως εκείνοι που αποτελούν τα μεγάλα και πλατιά στρώματα της κοινωνίας, δεν κατάφεραν να πάρουν οικονομική ανάσα, οι καθημερινές ανάγκες τους απαξιώθηκαν και ο βούρκος της πολιτικής αλητείας, απλώθηκε γύρω τους, προκειμένου να “πνίξει” και την τελευταία προσπάθεια αντίστασης που υπήρξε για να διασωθεί η αξιοπρέπεια!

Η πολιτική γραμμή που εφαρμόζεται από όλες τις κυβερνήσεις που έφεραν την επιτροπεία στη χώρα, που την αποδέχθηκαν, που την προστάτεψαν και την υπάκουσαν απόλυτα είναι γνωστό πια, πως θίγει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας!

Σήμερα, σε μία κρίσιμη περίοδο για το παρόν και το μέλλον – κυρίως - της νέας γενιάς, η ψήφος του καθενός από εμάς – ακόμη και στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας – έχει ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα! Αν και αποτελεί πραγματικότητα πως στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό δεν προσφέρονται επιλογές που θα κατευθύνουν την χώρα σε υγιείς και αυτόνομες βάσεις, ωστόσο, οι πολίτες οφείλουν να σκεφτούν και να αναζητήσουν “λύσεις” που θα λειτουργήσουν ανώδυνα – στο μέτρο του δυνατού – προς την επιβίωση και την καθημερινότητά τους!

Λίγα 24ωρα πριν από την εθνική κάλπη και ο νους δεν μπορεί παρά να κατακλύζεται από ερωτήσεις που συνδέονται με τον τρόπο διακυβέρνησης αυτού του τόπου, η μοίρα του οποίου καθορίζεται σαφώς από τη στάση των πολιτών του!

Πόσους από εμάς ενοχλεί η εμφάνιση του νεποτισμού, της οικογενειοκρατίας σαν νέα πολιτική επιλογή και μάλιστα σαν τη μοναδική που θα βγάλει τον τόπο από τη μέγγενη της καταστροφής και θα τον οδηγήσει στην ανάπτυξη;

Πόσο μας αηδιάζει η στάση ανοχής στην υποβάθμιση ακόμη περισσότερο της ποιότητας ζωής των ανθρώπων, μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές και μέτρα, που στόχο έχουν να θίξουν την αξιοπρέπεια του κάθε απλού πολίτη;

Πόσο μας εξοργίζει ο οικονομικός στραγγαλισμός της μεσαίας και χαμηλής τάξης, μέσω μίας σειράς φόρων που πληρώνει η κάθε άδεια – ουσιαστικά – τσέπη;

Σε ποιον βαθμό μας τρομοκρατεί η στάση ανοχής στο φασιστικό πρόσωπο της κοινωνίας μας, μέρος της οποίας είμαστε κι εμείς;

Σε ποιο σημείο αντιδρούμε όταν το “όχι” μας γίνεται “ναι” και πίσω από τις πολιτικές κυβιστήσεις, τρίβουν τα χέρια τους τα άθλια διδυμάκια της σημερινής κυβέρνησης;

Αλήθεια πόσο μας προβληματίζουν τα κενά περιεχομένου λόγια για “προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας”, όταν αυτοί που τα εκστομίζουν έχουν δοκιμαστεί στο παρελθόν και έχουν αποδείξει ότι η μόνη οικονομία που άνθισε είναι της προσωπικής τσέπης των ίδιων και της οικογένειάς τους;

Επιπλέον, πόσο μας ωθεί σε προβληματισμό η συνεχής υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας – ακόμη και μέσω απειλητικών(!) εξαγγελιών – σε μία κοινωνία που ήδη νοσεί πνευματικά;

Τελικά σε ποιο βαθμό μας ξυπνά... ο φανατισμός ορισμένων προσώπων που διεκδικούν μία θέση από τις τριακόσιες της Βουλής για κάποιες χιλιάδες ευρώ και κυρίως όσων παλεύουν χωρίς ηθικούς φραγμούς για μία αυτοδυναμία παρατάξεων που έχουν ταυτιστεί με τα σκάνδαλα και τη διαπλοκή κι ως εκ τούτου με τον αργό θάνατο της χώρας και των πολιτών της;

Αυτές κι άλλες τόσες ερωτήσεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν μακρύ κατάλογο προβληματισμού λίγα 24ωρα πριν την προσφυγή στην κάλπη, σε μία τελευταία προσωπική αναλαμπή μας, μήπως και αυτή τη φορά κάνουμε πραγματικότητα την αλλαγή!