Με τσίτωσες πάλι

Είχα ορκισθεί πως δε θα αθετήσω την υπόσχεσή μου! Πως η προσοχή μου δε θα επικεντρωνόταν ξανά σε παρατηρήσεις ή “παρεμβάσεις” ουρανοκατέβατες που πόρρω απέχουν από την οπτική της ειλικρινούς και ρεαλιστικής προσέγγισης μίας κατάστασης.

Είχα υποσχεθεί για το καλό της ψυχικής υγείας μου ότι δε θα ασχοληθώ μέχρι το τέλος της πρώτης καλλικρατικής θητείας με λόγια που ξοδεύονται με το κιλό και υποτιμούν τη νοημοσύνη των πολιτών. Ο νους μου, μου επέβαλλε να μείνω μακριά από ό,τι μπορεί να ταράξει έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα τα γαλήνια νερά του εγκεφάλου μου, που με κόπο και συνεχές κολύμπι κατάφερα να κοπάσω!

Όμως εσύ, τα κατάφερες! Με τσίτωσες πάλι!

Με κάνεις να πιστεύω πως αυτή η τεχνολογία δεν είναι ευχή και σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πρόοδος στη ζωή των ανθρώπων! Πως πολλές φορές είναι κατάρα! Προσεχώς νομίζω μάλιστα, πως οι γιατροί θα συστήσουν να μείνουμε μακριά από τα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία! Αυτά που με δύο απλούς κωδικούς ξεκλειδώνουν και είναι μία σκέτη... αποκάλυψη!

Πόσο μάλλον από εκείνα προς τα οποία αποστέλλονται μικρά μικρά φακελάκια με “ηδονιστικό” περιεχόμενο! Περιεχόμενο τέτοιο, που διαβάζοντάς το επιμελώς, σου “γεννά” σταδιακά έναν θυμό και “ένα” ρητορικό ερώτημα: Όλοι στην ίδια πόλη δε ζούμε; Τις ίδιες εικόνες δεν βλέπουμε και τους ίδιους ψιθύρους δεν ακούμε;! Πόσες φορές θα γίνει το άσπρο, μαύρο; Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας και ας προστατεύσουμε τους συμπολίτες μας από έξοδα σε συνεδρίες, τα οποία θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν πιο ουσιαστικά!

Προχθές λοιπόν, τόλμησα να έρθω τετ α τετ με τον “εχθρό” μου! Το είχα πάρει απόφαση! Πήρα τη θέση μου μπροστά από τον υπολογιστή, επιστράτευσα όλο το ψυχικό απόθεμά μου, κούνησα το χέρι και το τοποθέτησα επάνω στο “ποντίκι” και ο δείκτης του χεριού μου πάτησε βιαστικά αριστερό κλικ!

Πληκτρολόγησα τον κωδικό μου και πλήθος μικρών φακέλων εμφανίστηκε στην οθόνη μου! Καθώς ήμουν αποφασισμένη, επέλεξα αμέσως να διαβάσω τα πιο σημαντικά! Και τότε, νομίζω πως η κατάστασή μου άρχιζε να επιδεινώνεται και η ψυχική αντοχή μου να καταρρέει!

Πώς αλλιώς θα μπορούσα να αντέξω το απεριόριστο ενδιαφέρον για την ανάδειξη αυτού του πολύπαθου κηπάριου του θεάτρου “Απόλλων”; Δεν νομίζω να μην το έχετε παρατηρήσει; Μην επιμείνετε πως δεν είναι ορατό και προσβάσιμο! Δε θέλω να ακούσω σας λέω! Μη μου λέτε ότι μετατρέπεται ο περιβάλλων χώρος καθημερινά από τους ίδιους τους αιρετούς που ενδιαφέρονται για την ανάδειξή του, σε θέσεις στάθμευσης! Δε θέλω να το ακούσω! Μη με τσιτώσετε κι εσείς! Ποιον είδατε να σταθμεύει εκεί;

Εκτός αυτού του φακέλου όμως, προχώρησα στο άνοιγμα ενός ακόμη! Και τότε... ναι! Είδα κυριολεκτικά... γραμμένο(!) το ενδιαφέρον των Αρχών μας για το νεογνό επιχειρείν! Άλλωστε αυτό χρειάζεται στήριξη για να αναπτυχθεί όταν μάλιστα επιχειρεί να επιτύχει σε χαρακτηρισμένους ιστορικούς τόπους! Και χρειάζεται ενίσχυση ουσιαστική! Όχι αστεία! Παρόμοια θα έλεγε κάποιος, με εκείνη που έχει δοθεί απλόχερα... προς τους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται χρόνια τώρα πλησίον αρχαιολογικών χώρων και εντός ιστορικών οικισμών και τους οποίους η κρίση... -μπορεί να πέρασε – αλλά δεν άγγιξε! Στήριξη με πράξεις... κι έργα...!

Όχι με λόγια, ευχές, και τσάντες εκτυπωμένων επιστολών που φέρουν στη θέση του αποστολέα το “όνομα”: “Σε αυτόν τον τόπο, δεν ξέρω, δεν είδα... Σαν να μην πέρασα ποτέ από εδώ. Κάντε κάτι καλά υπουργεία”!

Πολύπαθοι και ταλαιπωρημένοι συμπολίτες μου, τί δεν καταλαβαίνετε λοιπόν; Πώς με δύο απλά και πρόσφατα παραδείγματα που έχουν τη ρίζα τους σε δελτία Τύπου αποκαλύπτεται ο τρόπος που ασκήθηκε σε έναν σημαντικό βαθμό η πολιτική σε τούτον εδώ τον τόπο; Ίσως όχι συνολικά! Αλλά τουλάχιστον σε κρίσιμα χρονικά διαστήματα, τα οποία απολογιστικά μοιάζουν... χαμένος χρόνος που δεν βοήθησε όχι μόνο στην ανάπτυξη της Σύρου, αλλά ούτε καν στην επιβίωσή της!

ΥΓ1: Απεύχομαι να επιβεβαιωθούν σενάρια μη χρηστής διοίκησης του τόπου γιατί το οικονομικό φορτίο θα βαρύνει τους δημότες!

ΥΓ2: Όσον αφορά στο κηπάριο, το μπράβο αξίζει στα παιδιά των σχολείων που με περιβαλλοντική κι όχι μόνον ευαισθησία και συνείδηση, προχώρησαν σε δενδροφύτευση!

Μετά ταύτα... Καλή μας ανάρρωση!