Μπε

Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, προβατάκια στο τραπέζι, δεν τα βλέπετε καλέ.

Και έτσι όπως προχωρά η συνεδρίαση, πέφτει η πρώτη κατηγορία, σχετικά με το χρωματικό διαχωρισμό των προβάτων.

Και έτσι, ξάφνου, ως δια μαγείας δηλαδή, να το το πρόβατο, χωρίς να το κατηγορήσει κανείς ονομαστικά, πετάγεται και ενίσταται γιατί φυσικά μιλάνε για εκείνο το μαύρο πρόβατο και προσπαθώντας να πείσει ότι δεν είναι μαύρο πρόβατο, επιβεβαιώνει τελικά τη μαυρίλα του.

Χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει, αλλά όταν δε φαίνεται το χωριό, αλλά ο κολαούζος βγαίνει και χοροπηδάει για να τον προσέξεις, τότε το χωριό, θέλει δε θέλει θα φανεί.

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Να “καρφώνεται” κανείς μόνος του, να ζητάει και τα ρέστα επιπλέον, ή να θεωρεί, ότι με αυτές τις συμπεριφορές, αποδεικνύει την “αθωότητά” του;

Αχ κατακαημένη Ρούμελη τι σού ‘μελλε να πάθεις. Πώς μεταλλάχθηκε το “καλό παιδί” στο “κλαψιάρικο παιδί”, που παραπονιέται μονίμως και θίγεται και νομίζει ότι είναι θύμα bullying από τα άλλα παιδάκια.

Στη δεδομένη περίπτωση όμως, το άλλο το παιδάκι που το πείραξε το “καλό” μας το παιδί, ζήλεψε μάλλον την μεμψιμοιρία του.

“Γιατί βγήκατε όλοι για παγωτό και δε με καλέσατε κι εμένα; Όλα στο μπαμπά μου”. Και να πεις ότι του άρεσε το παγωτό; Όχι. Βάσει της ιδεολογίας του συγκεκριμένου παιδιού πάντα, το παγωτό θεωρείται, ότι ουσιαστικά αποσπά την προσοχή των παιδιών από άλλα, βασικότερα ζητήματα. Φυσικά όμως, όπως πολλά και γνωστά παιδιά της ίδιας ιδεολογίας με το συγκεκριμένο παιδί, που έκανε τον κακό χαμό γιατί δεν τον κάλεσαν να φάει και αυτό παγωτό, προτιμούν να γλωσσιάζουν λαίμαργα το συγκεκριμένο επιδόρπιο, ξεχνώντας ιδεολογίες και υψηλότερα ιδανικά, καθώς τους παρέχει τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά για να καρδαμώσουν και να σφίγγουν με πιο πολλή δύναμη τα χερούλια της καρέκλας.

Και πάνω στην πίκρα του, που δεν το φώναξαν να φάει παγωτό, το παιδί αυτό, άρχισε να μιλά για άσπρα και μαύρα και χρωματιστά πρόβατα, κάνοντας παραπονάκια. Και το “καλό” παιδί, που φορτώθηκε στην παρέα και το πήραν μαζί για παγωτό, θίχτηκε, χωρίς να έχει δοθεί αφορμή. Και άρχισε να προσπαθεί να πείσει όλη την παρέα ότι δεν είναι άσπρο/μαύρο/χρωματιστό πρόβατο, προδίδοντας το χρώμα του τελικά.

Το δίδαγμα, απ’ όλο αυτό το παραμύθι, είναι ότι καλό είναι να κρατάμε τουλάχιστον τα προσχήματα, μεριμνώντας, αν μη τι άλλο, η εικόνα ενός θεσμού, να μη μοιάζει με παιδική χαρά, όπου 5χρονα πιτσιρίκια μαλώνουν για το ποιος είναι φίλος με ποιον.

Μπορεί ο καθένας, σε προσωπικό επίπεδο, να μην ενδιαφέρεται αν τσαλακωθεί (ή και τσαλαπατηθεί) η εικόνα του, ωστόσο ένα διοικητικό όργανο, δεν είναι χώρος, ούτε για παραπονάκια, ούτε για ζήλιες, ούτε για κλάματα.

Διότι, στο τέλος, θα πειστούν και οι τελευταίοι πολίτες, ότι είτε άσπρα, είτε μαύρα, είτε κόκκινα, είτε κίτρινα, τα πρόβατα, είναι πρόβατα, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται, ενώ είτε κλαψιάρικο, είτε παραπονιάρικο, είτε ακόμη και “άγριο”, το μπε είναι μπε.

Και όσο συνεχίζουν τα πρόβατα να μαλώνουν για το χρώμα τους, να είστε σίγουροι, ότι το παρδαλό κατσίκι θα γελά με την ψυχή του. Γιατί μπορεί να είναι εμπριμέ στο χρώμα, αλλά τουλάχιστον έχει μάθει να χοροπηδά ελεύθερο και να περιπλανιέται και όχι να είναι καταδικασμένο, ανεξαρτήτως χρώματος, μονίμως να ακολουθεί.