Τα τρία κακά της μοίρας μας

του Χάρη Βεκρή,

δημιουργού στο Facebook της Ομάδας «Θέλω η Σύρος να είναι Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2021»

Ξεκινώντας με τη διευκρίνηση πως το παρακάτω κείμενο αποτελεί καθαρά και μόνο κοινωνικοπολιτική ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας του νησιού μας και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με εκδήλωση προσωπικών προθέσεων εμπλοκής στις επερχόμενες δημοτικές ή περιφερειακές εκλογές, πιστεύω πως σαν απλός πολίτης που αγωνιά για την εξεύρεση τρόπων αντιμετώπισης των σημερινών οικονομικών δυσκολιών του τόπου και τη δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης για ένα καλύτερο αύριο, οφείλω - όπως όλοι μας - να συμβάλω με όποιες δυνάμεις διαθέτω σε έναν γόνιμο προβληματισμό, ικανό να μας βοηθήσει να βγούμε από το αδιέξοδο.

Τα τελευταία χρόνια που δραστηριοποιούμαι στα πολιτιστικά πράγματα του νησιού, καταφέρνοντας - αν μη τι άλλο - να ταράξω κάπως στάσιμα νερά δεκαετιών, διαπίστωσα πως τελικά τρία είναι τα κακά της μοίρας του τόπου μας και ο λόγος που θεωρώ ωφέλιμο να τα αναφέρω είναι γιατί όσο πιο γρήγορα διαπιστώνουμε τις αδυναμίες μας τόσο το καλύτερο. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Κακό 1ο: Εκείνοι που έπρεπε να είχαν ήδη αποσυρθεί αδυνατούν να το συνειδητοποιήσουν. Το πρόβλημα δεν είναι ηλικιακό. Αφορά εκείνους που για πολλά χρόνια έδωσαν στο νησί ότι είχαν να δώσουν, τότε που ίσως τα προσόντα και οι ικανότητες που διέθεταν τους το επέτρεπαν. Σήμερα, φανερά κουρασμένοι πλέον, ανήμποροι να παρακολουθήσουν τις διαρκείς εξελίξεις, με παρωχημένη κατάρτιση και ελλιπέστατη τεχνολογική εξοικείωση - εκ των πραγμάτων - μοιάζουν σαν να προσπαθούν να πλοηγήσουν High Speed έχοντας μόνη προϋπηρεσία σε Λίμπερτυ. Η εμπειρία τους χρήσιμη και καλοδεχούμενη, όμως δεν τους παρέχει το δικαίωμα επιβολής της δικής τους «αλάνθαστης» άποψης. Και αυτή η κατηγορία εξεχουσών προσωπικοτήτων της τοπικής μας κοινωνίας δεν συναντάται φυσικά μόνο στο χώρο του πολιτισμού.

Κακό 2ο: Εκείνοι που εξελέγησαν ως «νέοι άνθρωποι» δυστυχώς δεν κατάφεραν να δικαιώσουν τις προσδοκίες όσων τους εμπιστεύθηκαν γι αυτή τους τη διαφορά από τους προηγούμενους. Οι συνομήλικοι μου κυρίως, αρκέστηκαν - σαν καλά παιδιά – στο να περιμένουν τη σειρά τους... Με το χέρι πάντα σηκωμένο συναινετικά στην προσταγή του αρχηγού και των πιο «πεπειραμένων» της παράταξης, δεν συγκρούστηκαν (πλην ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων), δεν έφεραν την ανανέωση που περιμέναμε, δεν κατάφεραν εντέλει να αναπτύξουν την ταχύτητα προόδου αυτού του τόπου, αλλά συνέχισαν με τη μηχανή στο ρελαντί, όπως ακριβώς τη βρήκαν. Όμως γιαυτό μείναμε τελικά τόσο πίσω. Δυστυχώς, οι περισσότεροι τους αδυνατούν μέχρι σήμερα να κατανοήσουν πως είναι άλλο το Δημοτικό Σχολείο και άλλο το Δημοτικό Συμβούλιο, και πως στο δεύτερο δεν απαιτείται κηδεμόνας.

Κακό 3ο: Οι πραγματικά νέοι άνθρωποι - εξαιτίας των δύο παραπάνω κακών - παραμένουν αποστασιοποιημένοι. Κι αυτό είναι το χειρότερο από τα τρία κακά της μοίρας μας. Δίχως τη ζωντάνια, τα αυξημένα προσόντα, τη δύναμη, τις αντοχές και τις προτάσεις της νέας γενιάς δεν έχουμε μέλλον. Ούτε καν το ένδοξο παρελθόν μας δεν θα μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε προκειμένου να μεγιστοποιήσουμε τα οφέλη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς για τον τόπο και τους κατοίκους του. Αν η μη συμμετοχή της νέας γενιάς στα κοινά συνεχίσει να παραδίδει την απόλυτη επιλογή του μέλλοντος του τόπου σε παππούδες υποβασταζόμενος από επιτήδειους, τότε δυστυχώς τα παιδιά μας θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το νησί και εμείς θα είμαστε τόσο αποτυχημένοι που θα αξίζουμε να κατοικούμε στο τόπο που εμείς οι ίδιοι καταντήσαμε σ’ αυτά τα χάλια.