Το δίκιο μου

Διαβάζω σε έγκριτη πανελλήνια εφημερίδα τις μελετημένες απόψεις τεκμηριωμένα μελετημένου συγγραφέα. Θυμίζει στον Τούρκο πρόεδρο, που γνωρίζει ιστορία, τις δόξες μας του 1821, του 1912-3 κι ότι το 1921 ο ελληνικός στρατός έφτασε έξω από την Άγκυρα. Πολύ τόνισε το άρθρο του το ηθικό μου. Καθώς μάλιστα επισημαίνει ότι οι βασικοί θεσμοί του δυτικού κόσμου (ΝΑΤΟ, ΕΕ) έχουν αποδειχθεί απρόθυμοι ή αδύναμοι να συμπαρασταθούν δυναμικά και αποτελεσματικά στις σύμμαχες χώρες Ελλάδα και Κύπρο, συμπεραίνει σωστά την ανάγκη να αναπτύξουμε τις αμυντικές δυνατότητές μας.

Πριν από αρκετές δεκαετίες (φανταστική ιστορία) άφησα τα χωραφάκια του χωριού όπου με μεγάλωσε ο πατέρας μου, για να σπουδάσω "γράμματα, του Θεού τα πράματα". Μετά από πολλά χρόνια επέστρεψα και προσπάθησα να ζωντανέψω το χωραφάκι του συχωρεμένου του μπαμπά. Αφοσιωμένος στις ενασχολήσεις μου τόσον καιρό το είχα αφήσει χέρσο. Στο μεταξύ ο γείτονας, βλέποντας τον έρημο χώρο εγκαταλειμμένο από τον ξεχασμένο πια αφέντη του, άρχισε να το σπέρνει, να το θερίζει, να το εκμεταλλεύεται. Όταν επέστρεψα, είδα την καταπατημένη γη μου. Και εδώ που τα λέμε, όλοι οι γύρω μας, οι άλλοι γείτονες, είχαν ξεχάσει και τον πατέρα μου και εμένα ή δεν ήθελαν να αναμιχθούν στη διαμάχη δυο γειτόνων. Έτσι είσαι; για να μην κάνω κακό στον ίδιο και έχω μπελάδες, σκοτώνω το γάιδαρό του. Μετά από λίγες μέρες βρίσκω και το δικό μου γάιδαρο ψόφιο. Το παράκανε! Βάζω κι εγώ φωτιά στο παραδοσιακά δικό του χωράφι. Μετά από λίγες μέρες λαμπάδιαζε και το δικό μου χωράφι. Είδα κι έπαθα να σβήσω τη φωτιά. Η κοινωνία γύρω μας επιτέλους κινητοποιήθηκε, κλήθηκε και η επίσημη δικαιοσύνη και, κατά κάποιον τρόπο είμαστε κι οι δυο μας, κι εγώ και ο γείτονας, περήφανοι βλέποντας καθένας τα πτώματα των γαϊδάρων μας και τα αποκαΐδια από τα χωράφια μας.

Ένας πόλεμός μας με μια γειτονική χώρα θα έχει αβέβαιη, όπως κάθε πόλεμος, έκβαση. Στο σημαντικό άρθρο του ο μελετημένος συγγραφέας που ανέφερα παρέλειψε να θυμίσει τις δικές μας ατιμωτικές και ολέθριες ήττες το 1897, το 1922 και το 1974. Και ακόμη παραλείπει να μας υπενθυμίσει ότι οι δικές μας δόξες οφείλονταν στους ηρωισμούς των προγόνων μας, αλλά και στις παρεμβάσεις ξένων δυνάμεων. Η μεγαλειώδης Ελληνική Επανάσταση είχε σχεδόν σβήσει και θα είχε πνιγεί στο αίμα, όταν εμείς είμαστε διχασμένοι, ενώ οι Οθωμανοί διπλασιασμένοι με τη συνδρομή της Αιγύπτου, αν δεν είχαν επέμβει οι Μεγάλες Δυνάμεις στο Ναβαρίνο. Οφείλομε εσαεί ευγνωμοσύνη στην Αγγλία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, μολονότι δεν φέρθηκαν έκτοτε όπως θα περιμέναμε, μερικές φορές μάλιστα συμπεριφέρθηκαν αντίθετα από τις προσδοκίες μας. Και στους Βαλκανικούς πολέμους πολεμήσαμε τους Τούρκους μαζί με τους λοιπούς γείτονές μας και, στη συνέχεια, μαζί με τη μεγάλη παράταξη που νίκησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και η προέλασή μας ως έξω από την Άγκυρα, χωρίς πια την υποστήριξη των μεγάλων δυνάμεων, κατέληξε στη μεγαλύτερη καταστροφή που έχει υποστεί ο Ελληνισμός εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Η έκβαση όλων των πολέμων είναι πάντοτε αβέβαιη. Οι μάχες κερδίζονται από τους στρατούς, αλλά οι πόλεμοι από τους πολιτικούς. Κανένας πόλεμος δεν έχει τελειώσει αν δεν έχουν μπει οι κατάλληλες υπογραφές. Στη διαμάχη μας με τους γείτονες τα προβλήματα είναι πολυσχιδή. Απαιτούν περιοχές που είναι δικές μας. Εμείς βέβαια, σωστά, δεν το δεχόμαστε. Επικαλούμαστε το διεθνές δίκαιο που είναι με το μέρος μας. Οι γείτονες αντιτείνουν: Πάμε τότε στα διεθνή δικαστήρια. Εμείς λέμε, τουλάχιστον από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου θυμάμαι, ότι το μόνο θέμα που δεν καλύπτεται με σαφήνεια από το διεθνές δίκαιο είναι η υφαλοκρηπίδα. Οι άλλοι λένε, όχι μόνο για την υφαλοκρηπίδα, αλλά για όλες τις διαφορές μας. Μα εμείς δεν διεκδικούμε τίποτε δικό τους, αυτοί διεκδικούν δικά μας. Τα δικαστήρια προσπαθούν να δώσουν μια "μέση" λύση που σημαίνει ότι απαραιτήτως κάτι θα χάσουμε πηγαίνοντας στα δικαστήρια, ενώ εμείς δεν έχομε να κερδίσουμε τίποτε, αφού τίποτε δικό τους δεν ζητάμε. Μένουν όμως σε μένα κάποια ερωτήματα αναπάντητα. Ποιος είναι ο χάρτης της πατρίδας μας για τον οποίον είμαστε όλοι έτοιμοι να χύσουμε το αίμα μας, για να τον υπερασπιστούμε; Θυμάμαι, αντιπολίτευση ο Ανδρέας, ζητούσε επιτακτικά από τον Καραμανλή επιτέλους να έχουμε το χάρτη της Ελλάδας. Ο πρωθυπουργός όμως ήταν βαρήκοος. Όταν η αντιπολίτευση έγινε κυβέρνηση, ο νέος ηγέτης της χώρας ξέχασε να εκδώσει τέτοιο χάρτη. Ο χάρτης όμως θα διασαφηνίσει τι ακριβώς θεωρούμε δικό μας και τι δικό μας διεκδικούν οι άλλοι. Αλλιώς, οποιοσδήποτε Κουφιοκεφαλάκης θα πάει να υψώσει αναρμόδια μια μεγάλη ιερή σημαία, χωρίς το κράτος μας να είναι προετοιμασμένο για πόλεμο και άντε τότε να τα βγάλεις πέρα. Επιπλέον, με την ύπαρξη σαφήνειας για το τι ακριβώς θεωρούμε δικό μας γίνεται φανερό, αν και όλος ο κόσμος, η κοινωνία γύρω μας, συμφωνεί με εμάς. Ηχεί πραγματικά παράδοξο να διατυμπανίζουμε ότι ακολουθούμε το διεθνές δίκαιο, αλλά αρνιόμαστε να δεχθούμε τη διαιτησία των διεθνών δικαστηρίων. Τι μένει; Ο πόλεμος!

Η έκβαση όλων των πολέμων είναι αβέβαιη. Υπάρχει όμως κάτι βέβαιο. Με τους σύγχρονους πολέμους δεν λεηλατεί πια ο νικητής τον ηττημένο. Ένα είναι βέβαιο. Με το τέλος του πολέμου, όποιος κι αν αναδειχθεί νικητής, και οι δύο αντιμαχόμενοι θα έχουν μείνει με ψόφιους γαϊδάρους, καμένη γη, και κατεστραμμένη όλη την αμυντική οργάνωσή τους, για την οποίαν όμως θα εξακολουθούν να πληρώνουν όλες οι ερχόμενες γενιές, και των δύο μερών. Και τελικά θα γίνει αυτό που θα αναγκαστεί να επιβάλλει εκόντας άκοντας η διεθνής κοινότητα. Οι μάχες κρίνονται από τους στρατιωτικούς, οι πόλεμοι από τους πολιτικούς. Μένει τίποτε;

Πρώτο, να μην αφήνουμε τίποτε χέρσο, αλλά να ξανακατοικήσουμε και ζωντανέψουμε τα ερημονήσια παράγοντας φυσική, αιολική, ηλιακή, κυματική και βιολογική ενέργεια με θαλασσοκαλλιέργειες. Και ακόμη αναρωτιέμαι, μήπως είναι καλύτερα να προσφύγουμε στη διεθνή δικαιοσύνη πριν από τον πόλεμο, που μπορεί έτσι να αποφευχθεί, παρά μετά; Μα να πάμε για όλα τα ανοιχτά ζητήματά μας; Σκέφτομαι, ναι, για όλα, αρκεί να εννοούμε πραγματικά ΟΛΑ, όπως π.χ. την παρουσία ξένων στρατευμάτων στην Κύπρο, τη θρησκευτική ελευθερία μας με επαναλειτουργία της Θεού Σοφίας, Σουμελά κλπ και στην παιδεία, σχολή Χάλκης, τη μοιρασιά των ΑΟΖ σε όλη τη Μεσόγειο, συμπεριλαμβάνοντας και λοιπά κράτη που έχουν λόγο, Αίγυπτο, Γαλλία, Ισπανία, Ισραήλ, Κύπρο, Λιβύη, Μάλτα, Μαρόκο, Συρία κλπ.