Τα εν οίκω

Διάβασα πρόσφατα στις ειδήσεις: "Οργή για τον "διαγωνισμό" στοματικού έρωτα σε κλαμπ της Ζακύνθου". Οργίστηκα κι εγώ. Κι ύστερα, όπως προσπαθώ συνήθως να το κάνω, όποτε θυμώνω (αν έχω το χρόνο), κάθισα και το σκέφτηκα. Τι ακριβώς μας εξοργίζει; Και τι πρέπει να κάνει το κράτος, η εξουσία; Να απαγορεύσει το στοματικό έρωτα; ή να τον απαγορεύσει σε δημόσιο χώρο; Και γιατί μονάχα το στοματικό και όχι και κάθε άλλης μορφής ερωτική πράξη; Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Τα ζώα εκτελούν την ερωτική πράξη, ακόμη και εκτροπές από το συνηθισμένο τρόπο, χωρίς αναστολές. Όπως μπορούν ένας γάιδαρος ή ένας σκύλος να αμολήσουν τα κόπρανά τους δημόσια, στη μέση της πλατείας.

Διατροφικές αναστολές (απαγορεύσεις ενίοτε πολύ αυστηρές) επέβαλε ο άνθρωπος στον εαυτό του, ώστε να αφήνονται τα εκτρεφόμενα ζώα να πολλαπλασιάζονται και αφού με τη νηστεία γεννηθούν τα μικρά, να τα θυσιάσει για να τραφεί όλη η κοινωνία. Η έννοια της διατροφικής αναστολής ως ιερή υποχρέωση περιγράφεται λαμπρά στη Γένεση με τον απαγορευμένο καρπό. Εκεί όμως περιγράφεται και η κάλυψη της γύμνιας των πρωτοπλάστων με φύλλα συκιάς. Ποια είναι η σκοπιμότητα τέτοιου περιορισμού;

Η περιουσία, το αναπαραγόμενο με τόκο κεφάλαιο, τα κοπάδια, η καλλιεργήσιμη γη αυτή είναι η ουσία της κοινωνίας. Αυτές οι πολλαπλασιαζόμενες αποθήκες εξασφαλίζουν ισόβια διαβίωση ακόμη και σε συνθήκες με ένδεια. Αν αυτή η περιουσία διασπαρεί, χάνει την αναπαραγώγιμη δυνατότητά της. Με το θάνατο του ιδιοκτήτη της δεν πρέπει να σκορπιστεί. Επομένως πρέπει να είναι γνωστό εκ των προτέρων ποιος είναι ο κληρονόμος στον οποίον θα μεταβιβασθεί το κεφάλαιο. Είναι γνωστός αν όλοι γνωρίζουν ποιος είναι καθενός ο πατέρας. Για τη μητέρα δεν τίθεται ζήτημα βέβαια. Και να ο κύριος λόγος για τον οποίον υπάρχουν περιορισμοί στη γενετήσια δραστηριότητα.

Η απλή θέα κάποιων σκηνών ή εικόνων μπορεί να σκανδαλίζει, δηλαδή να γεννά επιθυμίες, που έτσι κι αλλιώς γεννιόνται περιοδικά, αλλά επισπεύδονται και εκδηλώνονται κάτω από προκλητικές συνθήκες. Κάλυψη με φύλλα συκιάς. Οι άνθρωποι είμαστε το μόνο σπονδυλωτό με κοινωνική οργάνωση· και γι΄ αυτό είμαστε το μόνο τρισυπόστατο ζώο, με αισθητό, νοητό και κοινωνικό Εγώ. Τα μη κοινωνικά ζώα δεν έχουν κοινωνική υπόσταση. Καθεμιά από τις υποστάσεις υπηρετείται σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Η κοινωνική υπόσταση στο κοινωνικό ωράριο και στον κοινωνικό χώρο, κυρίως επαγγελματικό και πολιτικό. Η νοητή, όπως η επιδίωξη ενός σκοπού, οπουδήποτε οποτεδήποτε, με τον όρο ότι δεν θίγει την ικανοποίηση της βούλησης των άλλων. Και η αισθητή κυρίως στο σπίτι του καθενός, όπου ικανοποιούνται πρώτιστα η διατροφή και, ιδιαίτερα, η ερωτική ικανοποίηση του καθενός. Και σ΄ αυτό το σημείο επεμβαίνει η κοινωνία με την εξουσία που διαθέτει. Τα εν οίκω μη εν δήμω. Δεν ανέχεται η κοινωνία να γίνονται δημόσια οι γενετήσιες πράξεις. Διότι, όπως αναφέρθηκε, από την εποχή του απώτερου παρελθόντος η δημόσια θέα τους είναι ένας σκανδαλισμός για ανεξέλεγκτες ερωτικές πράξεις που θίγουν τη δομή της πολιτείας.

Σ΄ αυτό το σημείο επεμβαίνει ο Ποινικός κώδικας: "Όποιος με χειρονομίες γενετήσιου χαρακτήρα, με προτάσεις που αφορούν γενετήσιες πράξεις, με γενετήσιες πράξεις που τελούνται ενώπιον άλλου ή με επίδειξη των γεννητικών του οργάνων, προσβάλλει βάναυσα την τιμή άλλου, τιμωρείται...". Η προσβολή της τιμής του άλλου είναι βέβαια κάτι πολύ υποκειμενικό. Και δεν γίνεται αλλιώς, αφού, όπως είπαμε δεν έχει βάση ένα φυσικό, βιολογικό, νόμο, αλλά ένα κοινωνικό, που σημαίνει κάτι σαν συμφωνία, συμβόλαιο, σύμβαση. Για παράδειγμα, η σκόπιμη δημόσια έκθεση ενός μέρος του σώματος του ατόμου με τρόπο αντίθετο προς τα τοπικά πρότυπα κατάλληλης συμπεριφοράς. Όμως η ίδια πράξη μπορεί να είναι πραγματικά προσβολή της δημόσιας αιδούς, αλλά μπορεί να είναι και κατάλληλη συμπεριφορά. Η γύμνια σε μια παραλία γυμνιστών είναι η κανονική συμπεριφορά. Η ίδια γύμνια στην πλατεία Συντάγματος είναι, υποθέτω, προσβολή δημόσιας αιδούς.

Μια κάπως αντικειμενική εκτίμηση θα μπορούσε να στηριχτεί στη διαίρεση του χρόνου και του χώρου ανάλογα με τις τρεις υποστάσεις του Εγώ, την αισθητή, τη νοητή και την κοινωνική. Στο σπίτι του καθένας και κάθε μία μπορεί να κάνει ό,τι θέλει εκτός από το να προξενεί βλάβη στον άλλο. Μια λέσχη όμως δεν θα τη θεωρούσα σπίτι οποιουδήποτε. Μπορεί να είναι ιδιωτικός χώρος, αλλά δεν είναι οίκος. Και πάλι δεν ικανοποιούμαι. Αν κάνω εγώ στο σπίτι μου ένα πάρτι με προσκαλεσμένους, και στη διάρκεια του πάρτι κάνω ένα διαγωνισμό στοματικού έρωτα, θα ήταν αυτό προσβολή δημόσιας αιδούς; Το σπίτι δεν είναι κλαμπ. Αλλά, πάλι υπάρχει πρόβλημα. Το στοματικό έρωτα δεν μπορεί να τον απαγορεύσει ο νόμος, όπως δεν μπορεί να απαγορεύσει οποιαδήποτε παραλλαγή του συνηθισμένου πεο-κολπικού έρωτα, του μόνου που μπορεί να εξελιχθεί στη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου. Όμως ο διαγωνισμός έχει ένα κοινωνικό χαρακτήρα, μπορεί να γίνεται και μεταξύ άγνωστων μεταξύ τους ατόμων, δεν θα μπορούσε να περιληφθεί εύκολα στον αισθητά μοναδικό χώρο και χρόνο.

Η κοινωνία μας γίνεται ολοένα και πιο ελευθεριάζουσα, ως προς τις γενετήσιες συνήθειες. Σε συνθήκες ομαδικής συμβίωσης ομοφύλων, όπως σε στρατόπεδα, φυλακές, μοναστήρια, παρθεναγωγεία, είναι αναμενόμενο να αναπτύσσονται ομοφυλόφιλες σχέσεις. Η ομοφυλοφιλία ήταν ευρέως διαδεδομένη στην αρχαία Σπάρτη, όπου ήταν υποχρεωμένοι οι νέοι να ζουν σε στρατόπεδα ως την ενήλικη ζωή τους και η ομοφυλοφιλία ήταν διαδεδομένη, χωρίς ωστόσο να σήμαινε θηλυπρεπή συμπεριφορά. Ο Χριστιανισμός, όπως διαδόθηκε από τον Παύλο, στην επιστολή προς Ρωμαίους καταδικάζει απόλυτα την ομοφυλοφιλία: "αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι". Κατ΄ αυτόν, μόνον η επαφή αρρένων με θήλειες είναι φυσική. Και ασφαλώς δεν ασχολήθηκε με άλλες μορφές ερωτικής ικανοποίησης.

Το πρόβλημα που έθιξαν οι ειδήσεις έχει πολλαπλά στοιχεία: Στοματικός έρωτας· διαγωνισμός· κλαμπ. Τι από αυτά κυρίως ή ποιος συνδυασμός τους εξοργίζει και θα έπρεπε να επέμβει το κράτος για να το απαγορεύσει. Όμως η οργή μιας μερίδας ενός λαού δεν μπορεί να γίνεται νόμος. Πρέπει να το θέλει η πλειοψηφία ολόκληρης της κοινωνίας. Με σαφή περιγραφή του τι ακριβώς απαγορεύεται, πώς ελέγχεται, πώς τιμωρείται. Μια βουλή αποτελούμενη από κληρωμένους βουλευτές θα ήταν το κατάλληλο όργανο για να ψηφίσει τέτοιο νόμο. Τοπικά ένα είδος κληρωμένων ενόρκων ή και ένα τοπικό δημοψήφισμα.