Ο Π. Χρυσαφίδης ομιλητής για την Ημέρα της Εθνικής Αντίστασης

H ομιλία του Παύλου Χρυσαφίδη, δημοτικού συμβούλου της Λαϊκής Συσπείρωσης και γραμματέα του δημοτικού συμβουλίου, για την 9η Μαΐου – Ημέρα Μνήμης της Εθνικής Αντίστασης και της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, στην εκδήλωση της Περιφέρειας για τον εορτασμό των εθνικών αγώνων και της εθνικής αντίστασης κατά του ναζισμού και του φασισμού:

«Συνεορτάζοντες, 

Στεκόμαστε σήμερα σε ένα σταυροδρόμι μνήμης και ευθύνης. Σε μια μέρα που δεν είναι απλώς άλλη μία επέτειος, αλλά μια κραυγή μέσα στον χρόνο.  Η 9η Μαΐου είναι η ημέρα που σημαδεύτηκε με το αίμα των λαών. Είναι η ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης, της συντριβής του ναζιστικού τέρατος, της ελπίδας που ξεπήδησε από τις στάχτες των κρεματορίων. 

Είναι και η δική μας μέρα. Η μέρα του ελληνικού λαού, που δεν υπέκυψε. Που γονάτισε από την πείνα, αλλά δεν προσκύνησε τον κατακτητή. Που είδε παιδιά να πεθαίνουν στους δρόμους της κατοχικής Αθήνας, αλλά ύψωσε τη σημαία της αξιοπρέπειας. Που με το όπλο στο βουνό, το χειρόγραφο στη φυλακή, το σιγανό ψίθυρο στα υπόγεια της ΕΠΟΝ, πάλεψε για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. 

Από τον Γοργοπόταμο ως το Μπλόκο της Κοκκινιάς, από τα βουνά του ΕΛΑΣ ως τις φυλακές του Χαϊδαρίου, γράφτηκε μια ιστορία με πρωτοπορο το ΚΚΕ , που δεν τη διδάσκουν πάντα στα σχολεία: η ιστορία των πολλών, των φτωχών, των κατατρεγμένων, που δεν δέχτηκαν να ζήσουν γονατιστοί. 

Η Ελλάδα της Κατοχής ήταν μια ανοιχτή πληγή. Η πείνα, οι εκτελέσεις, τα βασανιστήρια. Οι μαυραγορίτες, που πλούτιζαν με το αίμα των διπλανών τους. Οι δοσίλογοι, που έγιναν υπουργοί και αξιωματούχοι, όταν όλα τέλειωσαν. 

Τα ναζιστικά στρατεύματα δεν ήταν μόνο μια ξένη δύναμη. Ήταν και μια ιδεολογία που έβλεπε τους Εβραίους σαν απόβλητα, τους Ρομά σαν ζώα, τους ανάπηρους, τους ομοφυλόφιλους, τους αντιφρονούντες, ως «άχρηστα στόματα». 

Ποιον να πρωτοθρηνήσουμε στα στρατόπεδα εξόντωσης; Τον φοιτητή της Θεσσαλονίκης; Τον Σαλονικιό Εβραίο που δεν γύρισε ποτέ; Τη μητέρα που αναζητούσε μάταια το παιδί της στο Άουσβιτς; 

Ο ελληνικός λαός δεν στάθηκε αμέτοχος. Αντιστάθηκε. Μαζικά, ηρωικά, ανυπότακτα. Όχι για μια σημαία, αλλά για την ίδια την ανθρώπινη αξία. Η Αντίσταση ήταν πράξη ζωής απέναντι στον θάνατο. Και η Αντίσταση δεν ήταν μόνο μάχη. Ήταν πολιτισμός, ήταν παιδεία, ήταν ηθική.  

Κι όταν τελείωσε ο πόλεμος, δεν τελείωσε η αδικία. Πολλοί από αυτούς που συνεργάστηκαν με τον εχθρό ξαναβρήκαν θέση στην εξουσία. Οι εκτελεστές έγιναν  διευθυντές. Οι μαυραγορίτες έγιναν ευυπόληπτοι επιχειρηματίες. Ενώ χιλιάδες αγωνιστές της Αντίστασης οδηγήθηκαν σε δίκες, σε εξορίες, σε εκτελέσεις. 

Ας μη γελιόμαστε: η μνήμη είναι ταξική. Δεν τιμάται το ίδιο ο ήρωας της Εθνικής Αντίστασης και ο «εθνικόφρων» που καταδίδει. Η Καισαριανή δεν εξισώνεται με τις Βρυξέλλες. Η Ρόζα Παρκς δεν εξισώνεται με τον ρατσιστή σερίφη. Όσο κι αν προσπαθούν να ξαναγράψουν την Ιστορία. 

Σήμερα, κάποιοι προσπαθούν να εξισώσουν τον κομμουνισμό με τον ναζισμό. Να παρουσιάσουν την ιδεολογία των κρεματορίων ως ισότιμη με την ιδεολογία της κοινωνικής ισότητας. Είναι ντροπή. Είναι ανιστόρητο. Είναι επικίνδυνο. Ο ναζισμός σκόρπισε τον τρόμο, εξόντωσε λαούς, έκαψε βιβλία, φυλάκισε σκέψεις. Ο κομμουνισμός – με τις όποιες ιστορικές του διαδρομές – υπήρξε φωνή των καταπιεσμένων, του εργάτη, του φτωχού, της γυναίκας που ήθελε να ψηφίσει, του παιδιού που ήθελε σχολείο. 

Και σήμερα; Σήμερα, η Γάζα καίγεται. Ο παλαιστινιακός λαός ζει τη δική του Κατοχή. Τα παιδιά κοιμούνται με τους ήχους των βομβών. Τα νοσοκομεία είναι χωρίς ρεύμα. Οι άνθρωποι πνίγονται ανάμεσα σε συνοριακές γραμμές και διεθνή υποκρισία. Και εμείς εδώ, δεν μπορούμε να σωπάσουμε. Γιατί όποιος σιώπησε για το Δίστομο, σιώπησε και για τη Γάζα. Και όποιος τιμά πραγματικά την Αντίσταση, δεν γίνεται να αποστρέφει το βλέμμα από τον σύγχρονο φασισμό, είτε φορά στολή, είτε σακάκι διπλωμάτη. 

Η 9η Μαΐου είναι η Νίκη των Λαών. Όχι των κυβερνήσεων. Όχι των τραπεζών. Όχι της Ε.Ε. που πνίγει τη μνήμη μέσα στη λήθη των «ίσων αποστάσεων». Είναι η νίκη αυτών που δεν είχαν τίποτα, παρά μόνο το δίκιο τους. 

Και αυτό το δίκιο, δεν παραγράφεται. 

Φίλες και φίλοι, 

Δεν τιμάμε τους νεκρούς με λόγια μόνο. Τους τιμάμε με στάση ζωής. Με αγώνες για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς φασισμό, χωρίς βαρβαρότητα. Με μνήμη που γίνεται φλόγα και όχι μουσειακό αντικείμενο. 

Δόξα αιώνια στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. 

Καμία ισοπέδωση της ιστορικής αλήθειας. 

Η Αντίσταση συνεχίζεται. 

Η Γάζα μάς φωνάζει. 

Η ανθρωπιά δεν λύγισε το '41 – δεν θα λυγίσει ούτε σήμερα.»