Του Γιώργου Ξανθάκη

Σινεπιλογές

  • Δευτέρα, 23 Οκτωβρίου, 2017 - 06:12

Βικτώρια και Αμπντούλ / Victoria and Abdul (2017) του Stephen Frears

Πληροφορίες: Είδος: Βιογραφία, Δράμα, Κωμωδία

Χώρα: Ην. Βασίλειο

Σκηνοθέτης: Stephen Frears

Πρωταγωνιστούν: Judi Dench, Ali Fazal, Eddie Izzard, Tim Pigott-Smith

Διάρκεια:112

Περίληψη: Δεκαετία του 1880. Κατά τα τελευταία χρόνια της βασιλείας της Βικτόρια, ο Αμπντούλ Καρίμ, ένας νεαρός γραφιάς, αφήνει την Ινδία για να παραστεί στο χρυσό ιωβηλαίο της βασίλισσας. Εκεί καλείται να παραδώσει ένα νόμισμα στη βασίλισσα - κυρίως λόγω του ιδανικού... ύψους του. Η διαταγή είναι ρητή, μην κοιτάξεις ποτέ στα μάτια τη βασίλισσα. Εκείνος όμως το κάνει, και αυτό που προκύπτει είναι μια πολύ παράξενη σχέση, ενίοτε λανθάνουσα ερωτική, ενίοτε με πολιτικό υπόβαθρο. Οι δυο τους διαμορφώνουν μια αταίριαστη όσο και αφοσιωμένη συμμαχία, η οποία άμεσα ανησυχεί το βασιλικό περιβάλλον που προσπαθεί να την καταστρέψει. Καθώς η φιλία βαθαίνει ακόμα περισσότερο, η βασίλισσα αρχίζει να βλέπει τον εξελισσόμενο κόσμο με άλλα μάτια, και με χαρά αναμορφώνει τον ανθρωπισμό της.

Κριτικό σχόλιο: Ο Στίβεν Φρίαρς, από τους πρωτοπόρους του νέου κύματος του αγγλικού σινεμά της δεκαετίας  του 80 (μαζί με τους Νηλ Τζόρνταν, Πήτερ Γκριναγουέι, Ρίτσαρντ Έιρ), αναγνωρίστηκε ως ένας πολυμορφικός δημιουργός που διατρέχει τα κινηματογραφικά είδη  με ευστοχία και οικονομία («The hit» «Επικίνδυνες σχέσεις»  «Κλέφτες»). Τα τελευταία χρόνια βέβαια δείχνοντας έναν καλλιτεχνικό κομφορμισμό έχει μετατραπεί σε αποτελεσματικό διεκπεραιωτή πετυχημένων ακαδημαϊκών βιογραφιών («Φιλομένα», «Το Πρόγραμμα». «Florence: Φάλτσο Σοπράνο»).

Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ιδανικός για να σκηνοθετήσει μια εύπεπτη, ψυχαγωγική ταινία, μπολιασμένη με το οξύ βρετανικό χιούμορ. Στήνει αξιομνημόνευτες σκηνές ανάμεσα στο εμφανισιακά και εθνολογικά  αταίριαστο ζευγάρι, όπως ένα πικνίκ στην υγρή και με δυνατό άνεμο Σκωτία  ή όταν η βασίλισσα αποφασίζει να μάθει ινδικά και δέχεται τον Αμπντούλ σαν δάσκαλό της. Ισορροπεί θαυμαστά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, ρίχνει ριπές συναισθημάτων και ταυτόχρονα είναι καυστικός. Φυσικά δεν περνά τα όρια του επιτρεπτού, του πολιτικά ορθού, δεν θέλει να σοκάρει αλλά απλά να περιγράψει μία ιδιάζουσα  και αταίριαστη ανθρώπινη σχέση, από την οποία αναδύεται το ουμανιστικό  αίτημα για ανθρωπιά, δημοκρατία και ισότητα.

Βέβαια οι φανατικοί θαυμαστές του αναρωτιούνται που είναι ο αντισυμβατικός δημιουργός που μας εμβάπτισε στην στιλιζαρισμένη βία και παράνοια του “The hit” και μας δώρισε μια κατάδυση στην άβυσσο του ερωτικού πάθους στις «Eπικίνδυνες σχέσεις» του, για να αναφερθούμε στα δυο αδιαμφισβήτητα αριστουργήματα του.

Το «Βικτώρια και Αμπντούλ» δεν αποτελεί μάθημα ιστορίας, αλλά είναι μια συναρπαστική ιστορική δραματική κομεντί για δύο πολύ διαφορετικούς ανθρώπους που δεσμεύονται από την κοινή τους ανθρωπιά και την ισχυρή αίσθηση του καθήκοντος. Μεγαλειώδης η ερμηνεία της Τζούντι Ντεντς,  ρίχνει την σκιά της στον  υποτονικό Αλί Φαζάλ (Αμπντούλ ).Πολύ καλοί  οι β΄ ρόλοι από τους Τιμ Πίγκοτ Σμιθ, Εντι Ιζαρντ, Σάιμον Κάλοου, Μάικλ Γκαμπόν.

«ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ»

Τα παιδιά της χορωδίας / Les choristes (2004) του Christophe Barratier

Στη Γαλλία του 1948, ο Clement είναι ένας άνεργος δάσκαλος μουσικής που έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει οριστικά το πάθος του γι’ αυτήν. Βρίσκει όμως δουλειά ως επιτηρητής σ’ ένα σωφρονιστικό οικοτροφείο ανηλίκων. Η παραμονή του στο οικοτροφείο θα σταθεί για τον Clement αφορμή αφύπνισης καθώς η επαφή του με τη σκληρή πραγματικότητα των μαθητών και τις αυστηρότατες και φυσικά αναποτελεσματικές μεθόδους του σαδιστή διευθυντή του οικοτροφείου Rachin τον αναγκάζουν να αναζητήσει εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας με τα ατίθασα παιδιά και να ξεκινήσει μια προσπάθεια αλλαγής στο αυστηρό προφίλ του ιδρύματος, διδάσκοντας στους μαθητές τη μουσική και τη μαγεία που μπορεί αυτή να φέρει στις ζωές τους.

Το θέμα της ταινίας συνδυάζει αυτοβιογραφικά στοιχεία αλλά και τον σεναριακό σκελετό μιας παλιάς, ξεχασμένης σήμερα, γαλλικής ταινίας, «Το κλουβί με τ' αηδόνια» γυρισμένο στη δεκαετία του 40. Παρά την σχηματικότητα των βασικών χαρακτήρων ο Μπαρατιέ αποφεύγει την διολίσθηση στο φτηνό μελό. Παράλληλα αναπλάθει με φροντίδα και ευαισθησία την εποχή  φτιάχνοντας μια συγκινητική και ειλικρινή ταινία. Μεγαλύτερο προτέρημα της ταινίας αποτελεί η ίδια η μουσική και τα τραγούδια, που οφείλονται στο γνωστό συνθέτη Μπρουνό Κουλέ.

Ανάμεσα Στους Τοίχους / Entre Les Murs(2008)του Laurent Cantet

Νέος καθηγητής γαλλικών ο Φρανσουά σε ένα «δύσκολο» σχολείο, με πολλά παιδιά μεταναστών, θα προσπαθήσει να εμπλέξει τους μαθητές του στη διδασκαλία της γλώσσας σαν να ήταν το πιο διασκεδαστικό παιχνίδι. Μόνο που, όπως κάθε εκπαιδευτικό πείραμα, έτσι κι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι γεμάτο από εμπόδια και βασανιστικά διλήμματα. Βασισμένος σε βιβλίο του Φρανσουά Μπεγκοντό (ο οποίος κρατά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο), ο σκηνοθέτης του «Ελεύθερος Ωραρίου» Λοράν Καντέ επιστρέφει σε κοινωνικούς - ταξικούς προβληματισμούς με ένα φιλμ γεμάτο ενέργεια και αβίαστη ειλικρίνεια πάνω στην τεράστια δυναμική ενός μικρού, θεωρούμενου ως «προβληματικού» κοινωνικού πυρήνα.

Το πιο ενδιαφέρον και ξεχωριστό στοιχείο της ταινίας είναι η απουσία επαγγελματιών ηθοποιών. Οι καθηγητές είναι πραγματικοί εκπαιδευτικοί και οι μαθητές πραγματικοί μαθητές ,αλλά  έχουμε απόλυτα πειστική συλλογική ερμηνεία  . Οι διάλογοί της προέκυψαν και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Απόλυτα ρεαλιστική, χωρίς να είναι ντοκιμαντέρ, ελάχιστα αφηγηματική και όμως η «εσωτερική δράση» της είναι καθηλωτική.

 Ένα φιλμ- πείραμα που βραβεύτηκε στις Κάνες με τον «Χρυσό Φοίνικα» (2008). Το ομόφωνο σκεπτικό της κριτικής επιτροπής των Κανών, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρει: «Ανάμεσα στους λόγους που συμφωνήσαμε ομόφωνα στην επιλογή μας, υπήρξε η υψηλή τέχνη της συγκεκριμένης ταινίας».

Μια ταινία –ορόσημο , αριστουργηματική , μοναδική και αξεπέραστη που πρέπει να δουν όλοι οι  εκπαιδευτικοί και οι μαθητές.

Ετικέτες: 

Διαβάστε ακόμα