Του Γιώργου Ξανθάκη

Σινεπιλογές

  • Δευτέρα, 6 Αυγούστου, 2018 - 06:10

Tully: Τα παιδιά είναι ευτυχία; (2018) του Τζέισον Ράιτμαν

Αστεία και ειλικρινής, η Charlize Theron  λάμπει σε μια αιχμηρή επιστολή αγάπης προς τη μητρότητα. 

Όταν βάζετε μαζί τον σκηνοθέτη Jason Reitman, την σεναριογράφο Diablo Cody και  την Charlize Theron, συμβαίνει κάτι μαγικό. Αυτό συνέβη με τα ελαφρά εξυπνακίστικα «Juno» και «Young Adult» και τώρα ξανασυμβαίνει με το «Tully», μια ταινία αφιερωμένη στη μητρότητα, στην οποία ο σαρκασμός της Cody μεταλλάχθηκε σε άγχος, εξάντληση και σοφία.

Η Μάρλο, μια παντρεμένη γυναίκα με δυο παιδιά που αγαπά, είναι έγκυος στο τρίτο,  αλλά φοβάται ότι ο ρόλος της μητέρας την καταπίνει και την απομακρύνει από τον ίδιο της τον εαυτό. Όταν λοιπόν ο ευκατάστατος αδελφός της Κρεγκ, της κάνει δώρο τις υπηρεσίες μιας νυχτερινής νταντάς, με την ελπίδα να ελαττώσει το στρες της καθημερινότητάς της, θα γνωρίσει ένα πλάσμα που θα της αλλάξει τη ζωή. Η «νυχτερινή νταντά» Τάλι έχει τη μορφή μιας όμορφης, ανεξάρτητης φοιτήτριας που θα τη βοηθήσει όχι μόνο να βρει περισσότερο χρόνο, αλλά θα της αλλάξει εντελώς τη ζωή με απρόσμενο τρόπο.

Τρυφερή, αιχμηρή και συγκινητική κομεντί που αποφεύγει τα κλισέ και τολμά να εξερευνήσει την ωμή πραγματικότητα πίσω από το στερεοτυπικά γλυκερό προσωπείο της μητρότητας.

Η Cody, αξιοποιώντας την προσωπική της εμπειρία από την επιλόχεια περίοδο που έζησε, αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που μοιάζει εξουθενωμένη μετά τη γέννηση και του τρίτου της παιδιού και με αιχμηρό χιούμορ μιλάει τελικά για την αυταπάρνηση των γονιών, μέσα από μια μοντέρνα εκδοχή της Μαίρης Πόππινς.

Ανατρέποντας τις διαφημιστικής λογικής εικόνες περί μητρότητας κι εγκυμοσύνης, ο  Reitman δείχνει την αληθινή πλευρά της γέννας και με ειλικρίνεια αλλά και χιούμορ, που εξισορροπεί ικανοποιητικά με τα δραματικά στοιχεία του σεναρίου, καταγράφει τελικά τι σημαίνει να είσαι μητέρα σήμερα.

Μπορεί η Charlize Theron να είναι μία από τις πιο σαγηνευτικές γυναίκες του Χόλιγουντ, όμως δεν φοβάται ποτέ να 'τσαλακώσει' την αψεγάδιαστή της εικόνα όταν πρόκειται για ένα ρόλο, κάτι που είδαμε να κάνει και στο παρελθόν, στο 'Monster', το οποίο της χάρισε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.

Υπάρχουν σοβαροί λόγοι να δει κάποιος το «Tully». Η απόδοση της Theron  διατηρείται σε ψηλό επίπεδο, όπως και της Mackenzie Davis στον ομώνυμο ρόλο. Τα πρώτα 30 λεπτά είναι ασυνήθιστα καλά, κάτι που οφείλεται στο γεγονός ότι η αίσθηση της απογοήτευσης που αναδύεται είναι εύστοχα κωμικοτραγική, όμως η ταινία δεν διατηρεί αυτό το επίπεδο για όλη τη διάρκεια της και ειδικά όσο πλησιάζουμε προς το αδύναμο φινάλε. Ειδικότερα, οι νέες μητέρες μπορούν να απολαύσουν την εκπλήρωση των επιθυμιών και τη διαφυγή που προσφέρει η Tully, αλλά αυτή είναι μια στενά δημογραφική ανταπόκριση. Αυτό που μπορεί να έχει νόημα σε ένα υποσύνολο θεατών μπορεί να φανεί αδιάφορο για τους υπόλοιπους. Αλλά το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι στο φιλμ συναντάμε μια ομάδα συμπαθών-συμβολικών χαρακτήρων που περιπλέκονται σε μια ιστορία που αναζητά αλλά δεν βρίσκει τον κατάλληλο επίλογο.

 

 

Ετικέτες: 

Διαβάστε ακόμα