Μου το είπε ο εξωγήινος

Δεν αντέχεται άλλο αυτή η κατάσταση.

Ο κάθε ένας βγάζει τα απωθημένα του στην καμπούρα του άλλου, η ανεπάρκεια τείνει να γίνει προσόν, η βλακεία χτυπάει «κόκκινο» κι εγώ θέλω να πάρω τα βουνά.

Ναι. Γιατί όχι; Δεν είναι κακή ιδέα. Θα τραβήξω κατά πάνω τη ραχούλα κι έτσι για το ξενταλκάδιασμα θα ρίξω κι ένα άσμα.

«Θ’ ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό».

Και επειδή χαΐρι και προκοπή, όσο και να περιμένω, δεν πρόκειται να δω, «Απάνω στο βουνό θα μείνω…», θα βγάζω τα εσώψυχα μου, θα λέω τον καημό μου, θα ρίχνω τα σιχτίρια μου «…και θα μ’ ακούει το βουνό».

Όμως επειδή ο αλπινισμός δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, άφησα το Έβερεστ για τους τολμηρούς κι εγώ διάλεξα κάτι πιο χαλαρό.

Καθώς οι ορειβατικές μου δυνατότητες είναι περιορισμένες, πήγα ως τον Υμηττό, όμως αντί να ησυχάσω ταράχτηκα περισσότερο.

Σαν αντάρα, σαν ένα υπερφυσικό περιβάλλον, σαν ένα απόκοσμο σκηνικό, με μένα στη μέση να προσπαθώ να εξηγήσω τα ανεξήγητα.

«Εκεί, ψηλά στον Υμηττό, υπάρχει κάποιο μυστικό

Και είναι, πως να σας το πω, πολύ μπλεγμένο ομολογώ».

Κοιτάζω γύρω και όλα δείχνουν φυσιολογικά, αλλά εμένα με διακατέχει μία ανεξήγητη αίσθηση ότι κάτι παράξενο συμβαίνει «Όμως, εκεί στον Υμηττό, δεν μου το βγάζετε απ’ το μυαλό, υπάρχει κάποιο μυστικό, εκεί ψηλά στον Υμηττό. Εκεί ψηλά, εκεί ψηλά, εκεί ψηλά στον Υμηττό, υπάρχει κα, υπάρχει κα, υπάρχει κάποιο μυστικό».

Και την ώρα που αγωνιώ για να λύσω το μυστήριο, τσουπ, ξεπροβάλει από κάτι θάμνους το γκριζοπράσινο τερατώδες κεφάλι, με τα δύο εξογκωμένα μάτια - σαν αρακάς με εξόφθαλμο βρογχοκήλη - κι εγώ αναγνωρίζω τον κινηματογραφικό εξωγήινο ΕΤ.

«Πες μου θεέ μου τι θα γίνει, μας την πέσαν οι εξωγήινοι

γιατί αν αυτοί είναι οι γήινοι, αχ δεν ξέρω τι θα γίνει».

«Αϊ να χαθείς, με λαχτάρισες», ήταν η πρώτη φράση που μου βγήκε αυθόρμητα κι αυτός ατάραχος, με εκείνο το μισοκοιμισμένο ύφος.

«Τι έγινε, μου φέρνεις χαιρετίσματα από τον Σπίλμπεργκ ή μήπως ήρθες να μου κάνεις μαθήματα πολιτικής ρητορείας;» συνεχίζω, με όλη την ειρωνεία μου στο φόρτε της. «Άσε δεν θα πάρω, γιατί ο πρώτος δεν είναι του γούστου μου και όσο για το δεύτερο, δεν μ’ αρέσει να ξεφτιλίζομαι».

Μου κόβει τον επιθετικό οίστρο και με πλήρη και απόλυτη αταραξία μου απαντά «κατά κάποιο τρόπο και τα δύο».

«Εγώ είμαι πολυβραβευμένος και δημιούργημα του Χόλυγουντ. Εκεί στο νησί σου δεν είναι που έχετε συνδέσει την πολιτική ρητορική με τον δικό μου κόσμο;», με ρωτάει και με φέρνει στην πραγματικότητα.

Πάλι μπροστά μου το «Θρυλικό Χόλλυγουντ...Βαβυλώνα του σελλουλόιντ», όπως έλεγε και ο Leo Carillo.

«Εσένα δηλαδή να περιμένουμε στο νησί, γιατί όλοι περιμένουν τους συναδέλφους σου αστέρες να κάνουν ουρά στο λιμάνι;», τον ρωτάω.

«Τον δρόμο τον έχει εδώ και χρόνια ανοίξει ο δικός σας ο Μάρκος», μου απαντά και αρχίζει το τραγούδι «Θα πάω στην Αμερική και πλούτη θ’ αποχτήσω, Αμερικάνους και Ρωμιούς να τους ευχαριστήσω. Ακόμα και στο Χόλυγουντ θα βάλω το ποδάρι,

που ‘ναι στρωμένο μάλαμα κι όλο μαργαριτάρι».

Αυτό ήταν. Δεν ήθελα κι εγώ πολύ, να τα μεράκια, να τα τέλια και όλα βρήκαν τον ρυθμό τους.

«Θα χτίσω στην Ελλάδα καινούργιο Χόλυγουντ

και τότε θα μου πείτε μια μέρα όλοι... γκουντ!

Αστέρες θα μαζέψω λεβέντες με καρδιά

και γκόμινες σπαθάτες γεμάτες τσαχπινιά

Μπράβο Λευτεράκη μου βίβα να γιορτάσουμε,

στο καινούριο Χόλυγουντ όλα θα τα σπάσουμε!».